CHANGE 2

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5: Telefoongesprek

'Met een Amerikaan. Zijn naam is geloof ik Alejandro, maar ik mocht hem Alej noemen,' beantwoord ik haar vraag. "Een Amerikaan nog verdomme wel! Wow! En waar komt hij vandaan?" vraagt ze verder. 'Uit Los Angeles.' En ik voel even een zwaar gevoel opkomen. "Oh..." reageert Cat nu minder enthousiast. Zij weet als geen ander hoe gevoelig het woord Los Angeles voor me is. "Hey, maar het is goed dat je eindelijk iemand hebt ontmoet. Ik bedoel...na vier jaren moet het toch wel eindelijk tijd zijn om...los te laten?" gaat ze voorzichtig verder. 'Ik heb hem losgelaten, Cat, vier jaar geleden toen ik hem voor het laatst zag. Ik ben gewoon bang om weer teleurgesteld te worden,' zucht ik zacht. "Ja, dat weet ik. Maar je kan niet voor eeuwig alleen blijven. Uiteindelijk ben je aan liefde toe," reageert Cat terug. 'Ik weet het, Cat. Ik ben ook niet van plan om voor altijd single te blijven. Ik doe het gewoon wat rustiger aan. Bovendien staat mijn moeder nu op de eerste plek,' leg ik rustig uit. "Dat is waar," mompelt Cat. 'En jij? Hoe zit het met jou en Elias?' Cat laat meteen een verschrikkelijke oerkreet horen. "We zijn nog een stelletje," lacht ze dan hard. Ik schud afkeurend mijn hoofd. 'Ik hoop dat we hem ooit kunnen ontmoeten,' zeg ik dan. "Natuurlijk gaan jullie hem ontmoeten! Je moet echt een keer naar Amerika komen!" Haar woorden dreunen door mijn rommelige gedachtes heen. Naar Amerika terugkeren is wel het laatste wat ik wil doen. Bovendien laat Amerika me alleen maar weer pijnlijk herinneren hoe mijn leven ernstig uit de bocht is gevlogen. Ik ben veel kwijtgeraakt en heb veel moeten achterlaten. 'We zien wel,' fluister ik zacht terwijl mijn ogen zich vullen met tranen. "Ik hoop het. Mensen vragen hier nog steeds naar je..." Ik slik moeizaam. 'Vanessa, weer?' "Natuurlijk. Ze wilt gewoon weten hoe het verder met je gaat," reageert Cat terug. Tegen mijn zin in voel ik de eerste druppels uit mijn ooghoeken ontsnappen. "Valentina, ze is nooit echt boos op je geweest. Ze vindt het alleen jammer dat je nu niks meer van jezelf laat horen. Ze had gewild dat je haar dochter kon zien..." Ik glimlach kort door mijn tranen heen. Vanessa is werkelijk waar de beste persoon op deze wereld. Zelfs nu, na jaren geen contact met haar, vraagt ze nog altijd naar me. 'Misschien binnenkort ben ik bereid om met haar te praten,' zeg ik zacht en ik hoor de snik in mijn eigen stem. "Moet je doen. Ze zal zo blij zijn!" reageert Cat nietsvermoedend terug. 'Dus ik neem aan dat alles goed met haar gaat?' vraag ik voorzichtig. "Jawel hoor, ik heb haar laatst nog gezien met Alicia in het park. Ze zei dat ze binnenkort zal beginnen met werken." Ik glimlach weer. 'Dat is goed. Ik zal echt binnenkort met haar praten...'

Na het lange telefoongesprek met Cat is mijn energie definitief op. Zuchtend staar ik even naar de tijd op mijn telefoon. Acht uur en ik heb nog steeds niet gegeten. Ik staar even naar mijn kale keuken. Op de koelkast zie ik een gele memo-briefje hangen met enorme koeienletters erop.

BOODSCHAPPEN DOEN!

Ik sluit geërgerd mijn ogen. Fijn, ik ben blijkbaar vergeten boodschappen te doen. Langzaam besluit ik op te staan en te bedenken of ik nog voldoende geld heb om pizza te bestellen. Dan besef ik me weer dat ik vandaag extra geld van Raven heb gekregen. Opgelucht, om het feit dat ik nu avondeten heb, grijp ik weer naar mijn telefoon en typ ik het nummer van de dichtstbijzijnde pizzeria in. Nadat ik mijn favoriete pizza heb besteld, plof ik weer neer op de bank. Meteen besef ik me hoe stil het eigenlijk is geworden, sinds Cat opgehangen heeft. Snel pak ik de afstandsbediening op en richt ik het op mijn kleine tv. Het bekende nieuwsdeuntje vult mijn kleine huiskamer. De Franse nieuwslezer vertelt dan iets over de onrust in de wereld, maar het pakt mijn aandacht niet. Toch blijf ik naar de tv staren. Ik weet niet voor hoelang, maar als ik de bel hoor gaan, laat ik mijn blik eindelijk weer los. Mijn pizza is er. Snel sta ik op en loop ik naar de eettafel toe, waar ik mijn tas heb gezet. Na wat graaien in mijn tas, vis ik er een paar biljetten uit en loop ik weer naar de deur toe. Snel forceer ik nog een vriendelijke glimlach op mijn gezicht voordat ik de deur open. Maar tot mijn grote verrassing staat er geen pizzabezorger voor mijn deur. 'Wat...? Wat doe jij hier?' stamel ik gelijk. 'Bonjour was genoeg geweest, Reina,' mompelt Raoul zichtbaar gekwetst. Ik zucht even. 'Sorry, dat was inderdaad bot van me. Wil je binnenkomen?' En ik zet een stap naar achteren, zodat hij er makkelijk langs kan. 'Zo te zien verwachtte je iemand anders,' knikt Raoul naar het geld in mijn handen. 'Ja, ik had pizza besteld,' leg ik snel uit en ik gooi de deur achter hem dicht. 'Oh, geen zin om te koken, zeker?' vraagt hij vriendelijk terwijl hij op mijn bank neerploft. 'Geen boodschappen gedaan,' mopper ik terwijl ik naar de keuken loop, om te kijken of ik wat te drinken voor hem heb. 'Oh, dat ken ik,' glimlacht hij. 'Ik heb helaas geen drinken voor je. Tenzij je een glas water wilt?' zucht ik beschaamd nadat ik de koelkast heb geopend. 'Pas de soucis, Reina, ik wilde gewoon even met je praten,' reageert Raoul terug. Ik knik begrijpend en loop zijn kant weer op. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik dan een tikkeltje bezorgd. 'Ik hoop niet dat ik je gisteren afgeschrikt heb voor mijn gevoelens voor jou,' zegt hij zacht. En ik zie aan zijn gezicht dat hij redelijk nerveus is. 'Een beetje maar,' probeer ik hem gerust te stellen. En ik ga naast hem zitten. 'Nee, je moet eerlijk zijn. Je zei zelf dat ik je dealer was...-' 'Nee!' onderbreek ik hem fier. Raoul kijkt me verbaasd aan. 'Nee, alsjeblieft niet,' fluister ik zacht. 'Ik meende er niks van, Raoul, ik ben eigenlijk blij dat je me niet als een klant ziet. Maar als een vriendin...het betekent best veel voor me...' En ik leg teder mijn hand op de zijne. 'Ik heb niet zoveel vrienden hier en...ik vind het fijn dat je me altijd probeert te helpen. Zelfs als je me boos maakt,' glimlach ik voorzichtig. Raoul glimlacht ook. 'Ik ben blij om dat te horen. Ik heb altijd mijn best gedaan voor je...' En terwijl hij dat zegt, schuif ik een stukje naar voren, zodat onze gezichten elkaar net niet raken. 'Dat weet ik, Raoul,' fluister ik zacht terwijl mijn ogen naar zijn volle lippen glijden. Ondertussen schreeuwt mijn hart dat ik mijn kans moet grijpen.

Je kan niet voor eeuwig alleen blijven. Uiteindelijk ben je aan liefde toe...

En met Cat's woorden in mijn hoofd buig ik langzaam met mijn hoofd naar voren zodat ik hem kan kussen. Raoul volgt zwijgend mijn handeling. En net als onze lippen elkaar willen raken, gaat de bel. Meteen schiet ik weer naar achteren. 'Mijn pizza is er!' roep ik uit en ik sta razendsnel op. 'Jij hebt honger,' hoor ik Raoul lachen terwijl ik naar de voordeur ren....