CHANGE 2

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13: Juliano

Geschrokken zit ik meteen overeind op mijn bed. Vervolgens kijk ik even opzij om Raoul naast me te zien slapen. Ik laat even een diepe zucht horen. Net als ik weer wil gaan liggen, gaat de bel opnieuw. Ik vergroot mijn ogen. De bel! Ik werd wakker door die verdomde bel! Snel kijk ik naar mijn wekker op mijn nachtkastje en zie ik dat het twaalf uur s'middags is. Vloekend om het feit dat ik mijn werkdienst niet afgebeld heb, sta ik op en zoek ik snel wat kleren bij elkaar op om aan te trekken. Pas dan ren ik naar de voordeur toe om open te doen. Ik sta meteen oog in oog met Juliano, mijn neef. 'Wat duurde dat zolang? Ik heb serieus een kwartier staan aan te bellen!' roept hij boos uit. 'Ik was aan het slapen,' reageer ik overdonderd en ik laat hem snel binnen. 'Slapen?! Het is verdomme middag!' Ik zwijg wijselijk terwijl ik de deur achter hem dicht sla. Laten we hopen dat hij niet mijn kamer binnenloopt. 'Juliano, wat doe je hier?' vraag ik daarom subtiel. Hij kijkt me even zuur aan, voordat hij op mijn bank neerploft. 'Ik ben hier om je naar mijn moeder te brengen. Ze is vanochtend naar de notaris geweest.' Ik vergroot mijn ogen. 'Echt? Wat is het?' Juliano haalt zijn schouders op. 'Geen idee, dus frist jezelf op. Jeetje, je ziet er verwilderd uit. Gaat alles goed met je? Heb je weer geslikt?' vraagt hij even bezorgd. 'Laat me met rust,' mopper ik meteen geïrriteerd. 'Ik geef om je, Reina, ik voel me verantwoordelijk voor je!' Zijn woorden bezorgen me kippenvel. 'Waarom? Ik heb alles onder de controle,' fluister ik zacht terwijl ik het zelf ook niet geloof. 'Ik wil je geloven, Reina. Maar als ik naar jou kijk, zie ik mezelf. Ik had je juist moeten helpen, maar in plaats daarvan heb ik je juist aangemoedigd om door te gaan.' Ik blijf hem even sprakeloos aan staren. Is dat zijn reden? En mijn gedachtes vliegen even terug naar die ene moment, vier jaar geleden.

Seine-Saint Denis, Parijs, Frankrijk, 2016, twee weken later sinds het vertrek uit Amerika

Zweetdruppels glijden over mijn slapen. Met een onregelmatige ademhaling staar ik naar de grijze muur van mijn kamer. Mijn nagels boren zich dieper in mijn vlees en laten een spoor van paarse nagelsporen achter. Sinds ik niet meer aan mijn pillen zit, krijg ik steeds vaker zulke aanvallen. Het gevoel is verschrikkelijk. En er is niks wat ik kan doen om het te laten stoppen. Eigenlijk wel...maar ik probeer er niet aan te denken. Ik heb Cat beloofd dat ik opnieuw zou beginnen. Een schone lei. Ik zou afblijven van drugs. Bovendien wil ik niet dat mijn moeder erachter komt. Ze heeft het net naar haar zin hier en mijn problemen zullen het allemaal wel kunnen verpesten voor haar. Ik voel mijn drang groter worden. Wanhopig boor ik opnieuw met mijn nagels in mijn vlees en laat ik een zacht kreetje horen van de pijn. Ik ben sterker dan dit. Ik ben al twee weken clean. Ik moet doorzetten! En ik sluit mijn ogen terwijl de tranen over mijn wangen glijden. Een plotselinge verlangen naar frisse buitenlucht nestelt zich dan in mijn binnenste. Ik moet hier weg! Ik moet frisse lucht hebben om mijn gedachtes te kalmeren. En ik open met een ruk mijn ogen weer. Vervolgens sta ik razendsnel op en ren ik naar de hal toe, waar ik naar mijn jas grijp. 'Mija?' hoor ik opeens mijn moeder bezorgd vragen. Gejaagd kijk ik naar haar op. 'Waar ga je nog zo laat heen, mija?' vraagt ze bezorgd. Ik staar haar even sprakeloos aan, voordat ik snel glimlach. 'Ik ga even snel naar tante Helena toe. Ik ben zo snel mogelijk weer terug, goed?' Ze knikt kort, maar ik zie de bezorgdheid in haar donkere ogen. 'Je ziet er ziekjes uit, mija, weet je zeker dat je in deze kou naar buiten wilt?'
'Ik ben zo terug, beloofd!' En ik open snel de voordeur. Een ijzige kou slaat me meteen in mijn gezicht, maar ik zet dapper voort. Ik moet mijn hoofd leegmaken. Bovendien woont tante Helena hier maar tien minuten vandaan. Na een laatste blik geworpen te hebben op mijn moeder, sluit ik de deur achter me dicht. Vervolgens begin ik te lopen. De besneeuwde straat op. Ik haal een diepe teug adem. Het gevoel is nog niet helemaal verdwenen, maar het is gelukkig niet meer zo intens meer. Het is voor nu uiterste belangrijk dat ik afgeleid blijf. Ik moet niet toegeven aan mijn onbedwingbare verlangen naar pillen.

Voor ik het weet sta ik voor het appartement van tante Helena. Aangezien de deur van de hal open stond, kon ik zo naar binnen lopen. Ik druk nietsvermoedend op de bel. Ik moet wel even langskomen, aangezien ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik hierheen zou komen. Mijn moeder kennende heeft haar al opgebeld met de mededeling dat ik onderweg ben. Het duurt even voordat er geopend wordt. 'Reina?!' roept Juliano geschrokken uit als hij me ziet staan. 'Ja, ik kom even langs,' reageer ik lichtelijk verbaasd door zijn nerveuze houding. 'Eh...mijn moeder en Geraldine zijn dit weekend niet thuis...' Ik knik langzaam. 'Oke, maar mag ik alsjeblieft binnen komen? Ik heb het nu veel te koud om weer gelijk terug te keren naar huis,' zeg ik dan. Juliano wrijft even nerveus aan zijn haren. 'Eh...ik eh...' Precies op dat moment wordt hij onderbroken door een diepe stem achter hem. 'Juli, wat duurt dat zolang? Wie staat voor je deur?' Ik kijk Juliano verrast aan. 'Juli?' Juliano slaakt even een vermoeide zucht. 'Ik kom er zo aan. Mijn nichtje is hier...' Ik vergroot mijn ogen. 'Met wie ben je hier?'

'Gaat je niks aan, ga terug naar huis, Reina.' Ik schud koppig mijn hoofd en duw hem achteloos naar achteren, waardoor ik snel langs hem kan sluipen naar binnen. 'Reina, nee! Blijf staan!' protesteert hij meteen, maar ik loop de woonkamer al binnen. Meteen zie ik een aparte tafereel voor me. Op de bijzettafel tref ik een zak pillen en opgerolde sigaren aan. Mijn vergrote ogen glijden langzaam omhoog, naar de man die op de bank zit met een opgerolde bankbiljet in zijn handen. Zijn hazelkleurige ogen kijken me verrast aan. Ik besef meteen dat hij enorm aantrekkelijk is. 'Juliano, wat is dit?' fluister ik zacht terwijl ik naar de zak pillen op de tafel staar. 'Merdé, Reina, ik zei dat je moest blijven staan!' roept hij kwaad uit. 'Doe je aan drugs?' vraag ik ongelovig. Ergens had ik dit moeten weten, maar toch ben ik verrast. 'Reina, alsjeblieft. Het is beter als je niks tegen mijn moeder en Geraldine zegt,' zucht hij beschaamd. Ik kijk hem bestuderend aan. 'Op een voorwaarde,' zeg ik dan. Juliano kijkt me even verrast aan. 'Allereerst, wie ben jij en wat is je doel?' wijs ik dan plotseling naar de onbekende knappe man op de bank. 'Aangenaam, ik ben Raoul...ik ben eh...een dealer...' Bij het horen van het woord 'dealer' voel ik mijn intense verlangen naar pillen weer branden in mijn ziel. Hij kan me helpen! Hij...nee... En ik bal onbewust mijn vuisten. Ik heb Cat een belofte gedaan. Ik mag niet weer terugvallen! 'Reina, wat is er aan de hand? Je ziet er ziek uit,' hoor ik Juliano opeens bezorgd vragen. Mijn hartslag schiet kort omhoog. Ik kan het niet doen. Niet opnieuw. 'Reina?' En hij grijpt een van mijn handen vast. 'Je trilt, verdomme!' Ik ontmoet zijn bezorgde blik. 'Je bent niet de enige met een verslaving,' fluister ik dan zacht...