CHANGE 2

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 16: Alej's laatste avond in Frankrijk

Met een diepe zucht probeer ik mezelf zo netjes mogelijk te kleden. Mijn haren heb ik in een hoge staart opgezet voor de verandering. Ik staar even nietsvermoedend naar mezelf in de spiegel. Tot ik dan opgeschrikt wordt door de bel. Ik richt kort mijn blik naar mijn wekker en zie dat het precies zes uur is. Over stipt op tijd gesproken...

Ik loop vervolgens gauw mijn kamer uit, om naar de hal te lopen om de deur open te maken. Zodra ik de deur open zwaai, zie ik meteen Alej voor me. In zijn handen houdt hij een witte plastic tasje vast met bakjes. 'Ik heb eten meegenomen,' zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug en laat hem snel binnen. 'Dank je, ik heb de hele dag gespendeerd aan schoonmaken dat ik gewoon vergeten was om te koken,' zeg ik beschaamd. 'Geen probleem. Je had ook echt niet je appartement hoeven schoon te maken voor mij,' zegt Alej vrolijk terwijl hij de woonkamer binnenloopt. 'Oh jawel.' En ik begeleidt hem naar de bank toe. 'Maar ik zie dat je goed werk heb geleverd,' zegt hij goedkeurend terwijl hij kort rondkijkt. 'Natuurlijk,' reageer ik en ik plof neer op de bank. Hij ploft nog geen tel later ook naast me neer. 'Ik hoop dat je Chinees lust. Dat was de enige afhaalrestaurant die ik in jouw buurt kon vinden,' zegt hij even onzeker. 'Ik lust alles. Kom op maar op!' En ik wrijf hongerig in mijn handen. Het schoonmaken heeft enorm veel energie van me gekost. 'Ik heb bami, nasi, loempia's en wat vlees.' Langzaam legt hij alles neer op de bijzettafel. 'Ik pak snel wat borden!' En ik spring snel weer omhoog om naar de keuken te kunnen lopen. Onderweg naar de keuken roept hij nog na dat hij graag wat wilt drinken. Dus loop ik ook gelijk naar de koelkast toe. En terwijl ik bezig ben met drinken en borden pakken, hoor ik in de woonkamer de telefoon afgaan. 'Sorry, Reina, het is mijn werk. Kan ik misschien even in de gang bellen?' hoor ik hem verontschuldigend roepen. 'Geen probleem!' roep ik gauw terug. Ik hoor kort even voetstappen die naar de voordeur lopen, dan hoor ik de voordeur open en dicht gaan. De stilte keert weer terug in mijn appartement. Een onaangename gevoel bekruipt me even. Toch sla ik het snel van me af en ga ik verder met mijn bezigheden. Vervolgens loop ik naar de woonkamer toe en leg ik alles netjes neer in de woonkamer. Aangezien Alej best lang wegblijft, besluit ik de tv aan te doen, zodat de stilte zich vervangt voor geluid. Ik staar voor vijf minuten geconcentreerd naar het scherm, als er weer aangebeld wordt. Ik sta langzaam op en loop naar de voordeur toe om open te doen. Meteen zie ik Alej weer voor me, die met een vreemde blik in zijn ogen terug kijkt. 'Alles goed?' vraag ik bezorgd. Hij laat een zwakke glimlach zien. 'Prima. Waar waren we?' En hij loopt langs me heen naar binnen. Ik frons even verward om zijn vreemde houding, maar besluit er niet verder over na te denken. 'Ik heb de borden klaargelegd,' zeg ik in plaats daarvan terwijl ik naar hem toe loop. 'Goed, ik neem de bami, jij?' En hij schept alvast op.

'Mij maakt het niet uit.' En ik neem naast hem plaats. 'Dus, ben je wel een beetje blij om terug te keren naar huis?' vraag ik dan benieuwd. Hij kijkt een beetje traag op. 'Oh ja, natuurlijk. Maar het is niet voor heel lang,' zucht hij dan. Ik kijk hem benieuwd aan terwijl ik mijn bord van hem aanneem. 'Hoezo dat dan?'

'Nou, ik moet blijkbaar naar mijn vriendin toe. Er is iets gebeurd in haar familie, waardoor ik binnenkort weer in het vliegtuig zit.' 'Oh, dat is vervelend,' zeg ik voorzichtig. 'Best wel, maar ze heeft mijn steun nodig. Het komt wel goed.' En Alej laat even een oprechte glimlach zien. 'Maar red jij het wel hier alleen zonder mij?' grapt hij dan. Ik rol lachend met mijn ogen. 'Alsjeblieft zeg, ik ken je nog geen week. Ik kan het prima wel aan!' Alej moet ook lachen. 'Ik moet eerlijk zeggen dat jouw opmerking een beetje pijn doet. Maar goed, je hebt wel gelijk.' Ik barst in lachen uit. 'We waren voorbestemd om goede vrienden te zijn. Het is alleen jammer dat jij aan de andere kant van de wereld woont. Gelukkig bestaat het internet nog!' Alej knikt langzaam. 'Maar nu even op een serieuze toon...ik neem aan dat het echt goed zal gaan met je?' En ik ontmoet zijn bezorgde blik. 'Geen zorgen, Alej, weet je nog toen ik je vertelde over Raoul?' Hij knikt terwijl hij een hap neemt van zijn eten. 'Ik denk...dat het wat zal kan worden tussen ons.' Zijn ogen lichten even mysterieus op. 'Serieus? Je hebt een ander?' 'Wat?' reageer ik even verward. 'Ik bedoel, je hebt nu iemand! Ik ben hartstikke blij voor je!' verbetert hij zichzelf snel. 'We hebben nog niks officïeels. We doen het langzaam aan,' leg ik snel uit. Alej haalt zijn schouders op. 'Oh, dat komt nog wel.' En hij geeft me nog een dikke knipoog.

-

Na het eten hebben we nog lang gepraat over het leven. Maar dan breekt het moment voor afscheid aan. 'Ik heb heel erg van je aanwezigheid genoten,' zegt Alej dankbaar. 'Natuurlijk. Ik heb lang geen bezoek gehad. Het is fijn om weer de oude gewoontes op te pakken,' grinnik ik terug. 'Het gaat je goed, Reina, ik zie je spoedig,' lacht Alej ook terwijl hij zijn hand uitsteekt. 'Hoe ben je zo zeker dat we elkaar weer terug zullen zien?' vraag ik verrast terwijl ik zijn hand vastpak. 'Er is een reden dat we elkaar ontmoet hebben. Wat het ook is, dat zullen we nog eens zien. Dus bij deze...' En hij schudt vriendelijk mijn hand. Ik glimlach voorzichtig. 'Als jij dat gelooft...'