CHANGE 2

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 19: Catherine

'Valentina, je ma wilt vertrekken,' hoor ik iemand dan zeggen. Ik draai me om, naar het mooiste meisje van New York. Haar ogen staan triest en dat is begrijpelijk. 'Het spijt me, Cat, maar dit is beter voor me,' zucht ik spijtig. Ze glimlacht zwakjes. 'Ik wil het beste voor je, nichtje, en als je gelukkig wordt in Europa. Dan wens ik je het allerbeste toe...maar onthoudt je belofte!' En ze kijkt me streng aan. 'Ik zal het niet doen,' knik ik plechtig. 'Vaarwel nichtje,' fluistert ze dan zacht en ze slaat haar armen om me heen. 'Ik ga je zo erg missen,' fluister ik ook en ik voel de tranen over mijn wangen glijden...

Ik slik moeizaam mijn hap friet door. Er zijn nu vier jaren verstreken sinds ik haar voor het laatst gezien heb. Ik vraag me af of ze veranderd is. 'Hey Reina, alles oké? Je laat je friet koud worden,' moppert Geraldine terwijl ze naar mijn dienblad wijst. 'Ik had jullie gezegd dat ik geen honger had,' mopper ik afkeurend terug. 'Je moet wat eten, dus wees volwassen en eet je bord leeg,' reageert Juliano ook. Ik kijk hem even vernietigend aan, voordat ik met moeite nog wat frietjes in mijn mond propt. 'Jij en Catherine waren altijd samen toch?' vraagt Geraldine dan benieuwd. Ik kijk haar kort aan. 'Als ik het goed heb begrepen is Catherine de enige familielid die nog nooit in Venezuela is geweest,' zegt Juliano ook. 'Echt waar? Niet eens voor familiebezoek?' roept Geraldine geschokt uit. 'Nee, ze is wel in Venezuela geboren, maar ze vertrok een paar maanden later met haar moeder naar Amerika. Ik denk niet dat het telt...,' zucht Juliano. 'Ik hoop dat het haar allemaal niet overvalt. Venezuela en Amerika zijn twee verschillende werelden,' zegt Geraldine. 'Cat redt het wel. Ze heeft een vrije geest,' zeg ik zacht. 'Nou, dat zullen we weleens zien,' mompelt Geraldine een tikkeltje jaloers. 'Oh kom op, ga me niet vertellen dat je nu al jaloers op haar bent,' roept Juliano direct uit, die het blijkbaar opgemerkt heeft. 'Nee! Het is gewoon...ik bedoel...Door Saray ligt de lat best hoog, weet je!' verdedigt ze zichzelf snel. 'Hoe bedoel je?' vraag ik verward. 'Nou, we weten allemaal dat Saray de parel van de familie is. En Catherine blijft ook niet bepaald achter. Ze woont in Amerika, zit in een van de beste universiteiten en ik heb via via gehoord dat ze zelfs een vriend heeft!' Ze zucht even triest. 'Ik probeer steeds maar weer te bewijzen dat ik het ook goed doe, maar de familie lijkt wel blind!' En ze neemt met een sip gezicht een slok van haar milkshake. 'Hou op. Je hebt helemaal niks aan de goedkeuring van de familie. Leef lekker je eigen leven,' moppert Juliano verveeld. 'Ja, Geraldine. Bovendien wordt je heus wel gewaardeerd met je studies.' En ik glimlach zwakjes. Geraldine moppert wat, maar ik zie haar ogen vrolijk oplichten. 'Nou, als jullie klaar zijn, dan kunnen we gaan. Ik weet zeker dat ze al een tijdje staan te wachten,' zegt Juliano dan terwijl hij opstaat. 'Je hebt gelijk,' knik ik en ik laat opgelucht mijn halfopgegete friet liggen...

-

Ik zie meteen twee figuren naast tante Helena staan. Ik voel mijn maag even omdraaien van de zenuwen. Zal dat Cat zijn? 'Eindelijk daar zijn ze!' wijst tante Helena lachend onze kant op. Haast direct draait een van de figuren zich om. Meteen merk ik enorme veranderingen bij Cat op. Haar knappe gezicht is duidelijk volwassener geworden en haar lange bruine haren lijken een stuk korter dan vroeger. Haar grote bruine ogen staren me even ongelovig aan. 'Valentina, wat is het goed om je weer terug te zien,' hoor ik tante Isabella dan roepen terwijl ze naar me toe loopt. Ik richt langzaam mijn blik op haar. 'Hoe voel je je? Hou je het nog een beetje sterk?' vraagt ze bezorgd. 'Ja..Ja, natuurlijk,' glimlach ik moeizaam. Tante Isabella glimlacht goedkeurend. Ondertussen loopt Cat ook mijn kant op. 'Ik...Ik ben blij dat ik je eindelijk weer terugzie, Valentina,' fluistert ze dan zacht. 'Ja, ze had zich erg verheugd naar deze reunïe,' grinnikt haar moeder plagend. Ik glimlach weer, dit keer oprechter. 'Eindelijk!' schreeuwt Cat het dan uit en ze slaat vervolgens met een gil haar armen om me heen. Ik voel meteen mijn ogen waterig worden. Het voelt zo verdomd goed om haar weer voor me te hebben!

Na vijf minuten geknuffeld te hebben laat ze me eindelijk weer los. 'En jullie zijn Juliano en Geraldine, toch?' richt ze dan haar aandacht op onze neef en nicht, die beide nogal montoon voor zich uit hebben gestaard. 'Hoi,' groet Juliano droogjes, maar Geraldine stapt twijfelend naar haar toe. 'Waarom heb je een blauwe vlek op je kaaklijn?' vraagt ze dan. 'Wat?' reageer ik verward terwijl Cat geschrokken haar hand op haar kaaklijn legt. 'Oh! Ik had mezelf tegen een kast gestoten...ik had gehoopt dat de concealer het nog goed kon verbergen...niet dus,' wuift Cat het dan lachend weg. 'Oh, is dat zo?' reageert Geraldine onleesbaar. 'Geraldine, stop het. Je maakt geen goede eerste indruk,' houdt Juliano haar snel tegen. 'Best,' moppert Geraldine verveeld en ze loopt vervolgens naar de stoelen toe.