ElPİDA

5. Oyunun Başlangıcı

Selamlar canlar, bu aralar fazla yoğun olduğum için bölüm geç geldi yine ama buradayım! Oy ve yorum yaparsanız sevinirim...

Neyse hadi size keyifli okumalar!

~•~•~

🎶 Kaldık Böyle - İşgal

🎶 Nights Amore - Suiseaday

🎶 Albeniz - Suite Espanola No. 1: V. Asturias Leyenda

~•~•~

3 yıl sonra

Bazı şeyler için fedakârlıklar yapmak gerekirdi hayatta, vazgeçişler gerekirdi. Acı verirdi çoğu zaman ama bu gerekliydi, çünkü insan acı çektikçe kurtulurdu bu fedakârlıların ve vazgeçişlerin yükünden. Yüklerinin altında ezilmemeliydi insan yoksa yaptığı hiçbir şeyin bir anlamı kalmazdı o zaman.

Ben kariyerimden vazgeçerken acı çekmiştim lakin bunu neden yaptığımı hatırladım her seferinde. Çünkü kendime bunu hatırlatmasam dayanamayacağımı biliyordum; ama dayanmam gerekiyordu. Kanayan yaramı kendi kendime sarmaya çalıştım bunca zaman.

Acaba annem de acı çekmiş miydi bizden vazgeçip gittiğinde? Ya da değmiş miydi sonrasında?

Ben o gece saklandığım o dolaptan çıktığımda onu hiçbir yerde göremedim ve terk edildiğim ilk dakikalardan beri hâlâ onu düşünüyordum. Aklımda her daim o vardı.

Benim onu yıllardır düşündüğüm gibi o da düşünüyor muydu beni, aklına geliyor muydum?

Unutmuş muydu bizi? Ya da unutabilmiş miydi? Ben unutamamıştım...

Kendi kendimi yiyip bitirdiğim soruların cevabı yoktu. Olmayacaktı. Bizden vazgeçmesine değmiş miydi bilmiyordum ama benim vazgeçtiğim şey bana yakında, 'her şeye rağmen değdi' dedirttirecekti sonunda.

Aylardır hayalini kurduğum şeyin gerçekleşeceği gündü bugün; Vural Alkanlı'nın ölüme her geçen gün gibi daha da yaklaştığı günlerden biriydi ama ölümü bugün şah damarı kadar yakınında hissedeceği gündü. Uğruna boksörlükten vazgeçtiğim ve en başından beri Atmacalarla planladığımızı harekete getireceğim gündü.

Sonunda Vural Alkanlı'nın sonu olacaktım daha önce başkalarının sonu olduğum gibi.

Katildim ben.

Katil olmuştum.

Asla yapmayacağımı söylediğim şeyi yapıp, katil olmuştum.

Her aldığım can içimdeki nefret ile öfkeyi dindirmesi gerekirken harlanmasına sebep oldu. Dönüştüğüm kişiden ve buna her gün daha fazla dönüşmeme sebep olandan nefret ettim bütün benliğimle her kestiğim nefesle.

"Avcı beni duyuyor musun?" diyen sese odaklandım. Etrafdakilerin farketmeyeceği şekilde kahverengi saç tutamlarını kulağımın arkasına yerleştiriyormuş gibi yapıp kulağımın içindeki kulaklığa dokundum onu duyduğumu işaret etmek için.

Aylar öncesinde planladığımız gibi Vural Alkanlı'nın bulunacağı Atmaca'nın mekanlarından birindeydim. Mekanın bar kısmında oturuyor ve gerekli talimatları bekliyordum.

"Araç mekanın önünde durmuş ve Vural araçtan inmiş mekana giriş yapmak üzere. Sana 'şimdi' dediğimde." Kapıdaki güvenliklerden birinde de kulaklık vardı ve onu sadece benimle konuşan Oğuz duyabiliyordu. Konuşmak yerine yine kulaklığa dokundum gizlice yanımdaki sarışın kadının dikkatini çekmemek adına. Bu gece Atmacaların ortaklarıyla buluşacağı bir geceydi, o yüzden de Vural Alkanlı buraya gelmişti.