Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Όλα καταρρέουν

CHAPTER ONE : STEFAN KRAUSE

Φθινόπωρο 2024, Βερολίνο Γερμανία

Όταν η Κλάρα ανοίγει τα μάτια της, το μαύρο τζιπ του Στέφαν έχει σταματήσει έξω από την πολυκατοικία της. Τρίβει νευρικά τα μάτια της με τα δάχτυλα των χεριών της, ανοίγει την πόρτα και νιώθει τον παγωμένο αέρα του χειμώνα να τρυπώνει στα σώθηκα της. Κοιτάζει τριγύρω της, το Βερολίνο φαίνεται πιο τρομακτικό και απειλητικό από ποτέ με την παχιά ομίχλη να κατασπαράζει κάθε σπίτι, δρόμο, γωνία και άνθρωπο.

Θυμάται την γιαγιά της, πριν το θάνατο της, να της αφηγείται ιστορίες για αυτή την πόλη. Ιστορίες που μικρή την τρόμαζαν, την έκαναν να κλαίει με επίκεντρο ξανθους δαίμονες με γαλανά ψυχρά και τερατώδη μάτια. Ακούει την πόρτα του αμαξιού να ανοίγει και να κλείνει και έπειτα ο Στέφαν στέκεται μπροστά της. Ψηλός, ξανθός με γαλανά μάτια και αλαζονικό χαρακτήρα. Τον φαντάζεται να πρωταγωνιστει στους εφιάλτες της γιαγιάς της.

"Εδώ μένεις σωστά;" Κουνάει το κεφάλι της πέρα- δώθε. Ο άνδρας μπροστά της είναι παιδί της Οχιάς αλλά  μόλις την έσωσε, του χρωστάει ένα ευχαριστώ.

" Ναι." Κοιτάζει το κτήριο απέναντι της. Νιώθει τις αρθρώσεις των δαχτύλων της παγωμένες και τα χείλη της ξερά. Στα κόκκινα από το τσουχτερό κρύο μάγουλα της, υπάρχουν ίχνη δακρύων. Το μαύρο του παλτό στέκεται ομοιόμορφα στο γυμνό της δέρμα.

" Θες να έρθεις πάνω; Να σου δώσω το παλτό σου. " Ο Στέφαν δεν αρνείται. Καθώς ανεβαίνουν τις σκάλες οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι οι ανάσες τους και οι σόλες των παπουτσιών τους. Φτάνουν στον τρίτο όροφο και η Κλάρα ανοίγει την πόρτα.

" Κάθισε. Πάω να φορέσω κάτι άλλο και σου το επιστρέφω αμέσως. " Έπειτα χάνεται μέσα στο δωμάτιο της. Ο Στέφαν περιφέρεται στο μικρό διαμέρισμα. Παρατηρεί πως σε μερικές γωνίες υπάρχει μούχλα και πως οι τοίχοι ξεφλουδίζουν. Νιώθει το στομάχι του να ανακατεύεται, ξαφνικά νιώθει μια ανάγκη να την πάρει από εδώ.

Στο σαλόνι, δίπλα από έναν παλιό και σκονισμένα καναπέ υπάρχει μια μικρή βιβλιοθήκη με διάφορες κορνίζες. Βαδίζει προς τα εκεί και τις παρατηρεί. Του είναι εύκολο να την αναγνωρίσει ανάμεσα στο πλήθος των προσώπων που πρωταγωνιστουν στις φωτογραφίες. Μάλιστα σε μια από αυτές αναγνωρίζει και την Χέλγκα.

Αυτή όμως που του κάνει πραγματική εντύπωση είναι μια χαρούμενη ανάμνηση από την παιδική της ηλικίας. Την αρπάζει στα χέρια του και χαμογελάει, είναι μια φωτογραφία με εκείνη μικρό κοριτσάκι. Είναι πασαλημένη με σοκολάτα γύρω γύρω στα χείλη της και χαμογελάει αληθινά όσο μια γυναίκα την κρατάει στην αγάλια της. Υποθέτει πως είναι η μητέρα της καθώς μπορεί να διακρίνει την ομοιότητα. Ξαφνικά νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι και σταματάει να χαμογελάει. Δεν μπορεί να θυμηθεί την τελευταία φορά που ήταν χαρούμενος σε μια οικογενειακή στιγμή.