Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Φύλακας άγγελος

CHAPTER ONE : STEFAN KRAUSE

Άνοιξη 2024, Πολωνία

Οι παλμοί του αυξάνονται και από το μέτωπο του κυλάνε σταγόνες ιδρώτα όσο παλεύει με τους ίδιους του τους εφιάλτες. Αυτή τη φορά δεν συμμετέχει στα δρώμενα, είναι παρατηρητής του ιδού του του εαυτού. Και οι δύο βρίσκονται σε κάποιον κεντρικό δρόμο της Νέας Υόρκης. Άνθρωποι εμφανιζονται και έπειτα χάνονται από το πλάνο όσο τα μάτια του Βίκτορ της ψάχνουν μέσα στο πλήθος απελπισμένα.

Εκείνη στέκεται εκεί κοιτάζοντας τον χαμογελώντας, με αυτό το χαμόγελο που πάντα ζήλευε. Νιώθει την ψυχή του να γαληνεύει μόλις την αντικρίζει και αρχίζει να τρέχει προς το μέρος της. Φαίνεται όμως σχεδόν αδύνατο να την φτάσει, η Hope απομακρίνεται από κοντά ολοένα και περισσότερο σε κάθε του βήμα. Ξαφνικά σταματάει να τρέχει και πέφτει πάνω σε κάποιον, σηκώνει το βλέμμα του και αντικρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, τρία χρόνια πριν.

Τρομάζει με την ίδια του την όψη. Ο άνδρας μπροστά του έχει τα χαρακτηριστικά ενός σωστού δολοφόνου, με το μαύρο του δερμάτινο μπουφάν όπου φέρει το σημάδι των The Devils. Αυτό όμως που τον ταράζει περισσότερο είναι το αίμα που κυλάει από τα χέρια και την μπλούζα του καθώς και το κοφτερό μαχαίρι που βρίσκεται στα χέρια του. Ο Βίκτορ κοιτάζει δίπλα από την αντανάκλαση του, η Hope είναι μαχαιρωμένη και νεκρή.

Τα σεντόνια ανακατεύονται μεταξύ τους όσο προσπαθεί να ξεφύγει από τις ενοχές του, ώσπου ξυπνάει. Πετάγεται από τον ύπνο του και πιάνει το στήθος του προσπαθώντας να ηρεμήσει. Κλείνει τα μάτια του και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως δεν ευθύνεται εκείνος για τον θάνατο της αλλά μάταια, είχε ήδη καταδικάσει μόνος του τον εαυτού του πριν κανένας άλλος τολμήσει να το κάνει.

Όταν τα ανοίγει ξανά τυφλώνεται από τις ηλιαχτίδες που εισβάλλουν στο μικρό δωμάτιο. Κοιτάζει γύρω του με περιέργεια και απορία. Μέσα στο δωμάτιο επικρατεί ένα μικρό χάος από γυναικεία ρούχα και παπούτσια, καλλυντικά και κοσμήματα. Σηκώνεται όρθιος και μόνο τότε αντιλαμβάνεται ότι είναι γυμνός, κυριολεκτικά γυμνός. Τυλίγει ένα σεντόνι γύρω του και πλησιάζει τον ολόσωμο καθρέφτη. Τόσο στα χέρια του όσο και στο στομάχι του υπάρχουν φρέσκιες τυλιγμένες γάζες.

Δένει καλύτερα το σεντόνι γύρω του και ρουθουνίζει ενοχλημένος, η τελευταία του ανάμνηση είναι σε εκείνον το κεντρικό δρόμο όπου πρέπει να έχασε τις αισθήσεις του. Πόσο καιρό βρίσκεται λυπόθυμος; Που βρίσκεται και κυρίως ποιος ή μάλλον ποια τον έσωσε; Έχει τόσες πολλές ερωτήσεις που κάνουν το κεφάλι του να πονέσει. Κοιτάζει για άλλη μια φορά το πρόσωπο του στο καθρέφτη παρατηρώντας την ζημιά που ο Βέρνερ του προκάλεσε. Μελανιές στα ζυγωματικά του, σκισμένα φρύδια και χείλη, γδαρμένα μάγουλα.