Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Η πηγή του πόνου

CHAPTER ONE : STEFAN KRAUSE

Άνοιξη 2024, Βερολίνο Γερμανία

"Δεν γίνεται να μείνεις άλλο στο Βερολίνο. Θα επιστρέψεις πίσω." Ο Βίκτορ βηματίζει πέρα δώθε προβληματισμένος και άκρως εκνευρισμένος με την συμπεριφορά και την απάθεια του ετεροθαλή αδελφού του. Ο Θήον ήταν ακόμη ξαπλωμένος στο κρεβάτι καπνίζοντας ένα τσιγάρο και φυσώντας τον καπνό σχηματίζοντας διαφορά σχέδια.

"Με ακούς που σου μιλάω;" Σταματάει το βήμα του ακριβώς μπροστά του και τον κοιτάζει με τα χέρια του στη μέση αυστηρά. Ο Θήον φυσάει τον καπνό στο πρόσωπο του και έπειτα σβήνει το τσιγάρο του στο τασάκι δίπλα του.

" Σε ακούω, απλά σε αγνοώ. " Ανάβει ένα άλλο και ο Βίκτορ ασφυκτιά. Τα τραύματα που του είχε προκαλέσει τόσο ο ίδιος όσο και ο Στέφαν είχαν γιατρευτεί γρήγορα. Αν κάτι θαύμαζε ανέκαθεν ο Jacob στον Θήον ήταν η ικανότητα του να αναρρώνει γρήγορα. Αν και πιο μικρόσωμος από τον Βίκτορ, ο Θήον είχε ελαστικό και ευέλικτο κορμί. Ήταν ευλύγιστος, γρήγορος αλλά και ανόητος, εγωιστής και αλαζόνας. Δεν παραδέχοταν εύκολα την ήττα του, δεν έκανε σε καμία περίπτωση πίσω. Προτιμούσε να φάει τα μούτρα του από το να ταπεινωθεί. Και αυτή η κατάσταση στην οποία βρισκόταν τώρα δεν διέφερε σε καμία περίπτωση από τις προηγούμενες. Ο Jacob του είχε αναθέσει να τον γυρίσει πίσω και ο Θήον προτιμούσε να χάσει την ζωή του στα χέρια της Οχιάς από το να γυρίσει πίσω στην Νέα Υόρκη με άδεια χέρια.

" Νομίζω δεν έχεις καταλάβει την κατάσταση. Ο Στέφαν δεν αστειεύεται, θα σε σκοτώσει!" Παρατάει το τσιγάρο του και σηκώνεται όρθιος κοιτώντας τον Βίκτορ κατάματα.

" Ούτε εγώ αστειεύομαι Βίκτορ. Νομίζω ξεχνάς ποιος είσαι, ποιοι είμαστε. Έχουμε την ίδια δύναμη με εκείνον, αν όχι και περισσότερη! Δεν θα φοβηθώ έναν γαμημένο Γερμανό." Ίσως και ο Θήον να είχε δίκιο. Οι δύο τους, πριν τον χαμό της Hope, έλεγχαν ολόκληρη την Νέα Υόρκη. Κάθε άνθρωπος του υπόκοσμου γονατιζε μπροστά τους και έπινε κρασί στο όνομα τους. Ήταν ανίκητοι, αδίστακτοι, ακαταμάχητοι. Ήταν τα αδέλφια Σκοτ, οι εφιάλτες της Νέας Υόρκης. Ίσως μαζί να μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την οργή του Στέφαν αλλά ο Βίκτορ τον είχε ζήσει τρία ολόκληρα χρόνια. Ο Στέφαν δεν χαρίζει ζωές, είναι το ίδιο απόλυτος με τον Θήον.

" Είναι τα λημέρια του εδώ, Θήον."

" Και τότε εσύ τι κάνεις μαζί του;"

" Δεν μπορώ να φύγω. Όχι τώρα που με χρειάζεται." Ήταν αστείο που νοιάζεται για έναν άνθρωπο σαν τον Στέφαν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν ο Στέφαν του προσέφερε αυτή την θέση, του προσέφερε την λύτρωση που τόσο ποθούσε.