Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

CHAPTER ONE : STEFAN KRAUSE

Φθινόπωρο 2024, Βερολίνο Γερμανία

Οι ανάσες της έβγαιναν αργές καθώς ήταν καθισμένη επάνω στον ξεφτισμένο μικρό της καναπέ. Είχε αγκαλιάσει τον εαυτό της όσο τα δάκρυα δεν σταματούσαν να κυλάνε από τα μελί της μάτια. Έπειτα από τρία χρόνια, ένιωθε ξανά σαν ένα μικρό και ανυπεράσπιστο κοριτσάκι καταδικασμένο στα χέρια του αλκοολικού πατέρα της. Όταν μπήκε μέσα στο σπίτι και αντίκρισε το θέαμα, το μυαλό της πήγε κατευθείαν στον Στέφαν. Υπό άλλες συνθήκες θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα μόνη της όπως συνήθως αλλά όχι αυτή τη φορά. Δεν ήξερε γιατί ήταν στόχος και εκτός αυτού είχε κουραστεί. Είχε κουραστεί να παλεύει μόνη της. Θα μπορούσε να τηλεφωνήσει στον Αδάμ αλλά ο Στέφαν της φαινόταν πιο κατάλληλος.

Ξαφνικά ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα και το σώμα της τινάζεται. Όσο πιο αθόρυβα μπορεί, πηγαίνει στην κουζίνα και αρπάζει ένα μαχαίρι. Τα χτυπήματα συνεχίζουν όσο πλησιάζει την πόρτα και εκείνη στέκεται εκεί για ένα λεπτό κοιτάζοντας την και κρατώντας το μαχαίρι σφιχτά.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα." Έλα Κλάρα, το έχεις ξανά κάνει αυτό." Ποτέ δεν θα ξεχάσει τις αμέτρητες νύχτες που προσπαθούσε να προστατέψει τον μεθυσμένο πατέρα της από εκείνους στους οποίους χρωστούσε. Καθόταν ώρες ολόκληρες με δύο μαχαίρι στα χέρια της μην τυχόν και έρθει κανείς και τον αναζητήσει.

Ανοίγει την πόρτα και στρέφει το μαχαίρι προς το μέρος του. Ο Στέφαν κάνει ένα βήμα πίσω με τα χέρια του σηκωμένα, σε στάση παράδοσης. Μόλις η Κλάρα αντικρίζει το πρόσωπο του, πετάει κάτω το μαχαίρι και τα δάκρυα αρχίζουν να στάζουν ξανά από τα μάτια της. Ο Στέφαν κλείνει την πόρτα πίσω του και με την αγωνία του να κοντεύει να τον τρελάνει πιάνει το πρόσωπο της στις παλάμες του κοιτάζοντας της για τυχόν τραύματα.

" Είσαι καλά. Δεν έχεις τραυματιστεί."  Συμπεραίνει και έπειτα κοιτάζει το μαχαίρι στο έδαφος. Η φωνή του γλυκιά, ακούγεται σαν νανούρισμα στα αφτιά της και ήρεμη τη ψυχή της.

"Άργησες. Νόμιζα ότι ήσουν..." Η φωνή της χαμηλώνει και ξεσπάει ξανά σε ένα νέο κύμα δακρύων. Ο Στέφαν χωρίς να το σκεφτεί στιγμή, την κλείνει στην αγκαλιά του και στηρίζει το πιγούνι του στο κεφάλι της καθώς χαϊδεύει τις καστανες τούφες των μαλλιών της.

" Ο κλέφτης δεν θα χτυπούσε την πόρτα Κλαρίσα." Της λέει σε μια προσπάθεια να την κάνει να γελάσει μα η Κλάρα τον σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά της νιώθοντας ασφάλεια. Ήταν αστείο που έβρισκε ασφάλεια στην αγκαλιά ενός δολοφόνου και όχι σε εκείνη του μέλλοντα άνδρα της. Με αυτήν της την σκέψη, έφυγε από την αγκαλιά του και σκούπισε τα μάτια της. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Φορούσε το κλασικό του μαύρο παλτό ενώ το πρόσωπο του ήταν ένας καμβάς συναισθημάτων. Περίεργο, σκέφτηκε, καθώς ο Στέφαν δεν άφηνε τίποτα να φανεί εκτός από αλαζονεία και ειρωνεία.