Umut Taneleri

Bölüm 11

700 olmuşuz ! Çok mutlu oldum ! 🥳❤️❤️

Bool bol yorum ve oy görmek istiyorum 💙

Boynunu kaşıyan Karandan bir cevap alamayınca tek kaşımı kaldırarak "Evet ?"diyerek vereceği cevabı beklemeye devam ettim.Karan nefes vererek ellerini saçlarının arasından geçirdi ; dudaklarını yaladı ve "Temas kurabiliyorum ama aileme karşı hâlâ kuramıyormuşum gibi davranıyorum."tahmin ettiğim ama duymakta korktuğum cümle ile sendeledim.Karan hemen beni belimden tutarak yatağa oturttu ve önümde diz çöktü.Beni de kandırmıştı...

"Ne düşündüğünü biliyorum ama öyle değil yemin ederim öyle değil ! Biliyorum bu sana söylememem için bahane değil ama bil ve beni anla istiyorum...Tedavi gördüğüm zamanlarda annem ilaçlarımı değiştiriyordu.Kendi gözlerimle gördüm.İçtikten sonra beni rahatlatması gereken ilaçlar aksine beni deli ediyorlardı.Sinirlerime hakim olamıyordum,ufak bir dokunuşta bile deliriyordum en kötüsü de biliyor musun ?" Dikkatle dinlediğim Karanın sorusu ile kaşlarımı derince çatarak başımı iki yana salladım.Yorgunca kendini bırakarak "İlaçlar yüzünden halüsinasyon görmeye başlamıştım ve bunu farkeden annem ve yengem hiç durmadan babamı doldurmaya ; benim deli olduğuma ikna etmeye çalıştılar ve başarılı da oldular.O sıralarda da annemi ilacımı değiştirirken yakalayıp ilaç içmeyi bıraktım ama içiyormuş gibi yapmaya devam ettim...İlacı bıraktıktan bir süre sonra beni akıl hastanesine yatırmaya çalıştılar ama olduğum muayeneler sonucu sağlıklı olduğumu rapor etmeleri ile babam tekrar beni eve getirdi.Bu olaydan sonra babamla asla eskisi gibi olamadık ; annemle hiç bir zaman anne-oğul gibi olamamıştık zaten.Belki sende farketmişsindir babamla pek aynı ortama girmeyiz..."

Karanın anlattıklarıyla dolan gözlerimi saklamak için başımı ellerime eğdim.Aklıma takılan ve merak ettiğim soruyu daha fazla içimde tutamayıp sordum. "Peki nasıl tedavi oldun ?" Sesim çok kısık çıkmıştı ama Karan duymuştu."Yıllar sonra adamlarımdan birinin adıyla randevu alarak tedaviye başladım ve yaklaşık 10 ay boyunca tedavi görmemin ardından iyileştim ama iyileştiğimi kimse bilmiyor.Halen çok gerilip korkarsam kriz geçiriyorum ama merak etme doktorum onun da zamanla azalıp geçeceğini söyledi.Kendimi tutabildiğim zamanlar oluyor...mesela düğün gecemiz gibi."

Anlattıkları ile Karana iyice üzüldüm ve kendimi tutamayarak yanında oturarak sıkıca ona sarıldım.Karanda anında ellerini belime sararak benim gibi başını boynuma gömdü."Özür dilerim güzelim sana söylemediğim için ama gerçekten kendimi hazır hissetmiyordum" Karanın boğuk çıkan sesi ile engel olmaya çalıştığım yaşlar bir bir süzülmeye başladı.Onu anlayabiliyordum ama bunlar bana söylememesi için yeterli bir sebep gibi gelmiyordu.Ondan geri çekilerek "Seni anlıyorum Karan,seni gerçekten anlıyorum ama bunlar bana söylememen için bir sebep gibi gelmiyor üzgünüm."

Karan bir saniye olsun göz temasımızı kesmeden parmak uçlarıyla akan göz yaşlarımı sildi."Biliyorum güzelim aslında....aslında ben başlarda sana da güvenmediğim için söylemedim.Kaç zamandır uğraştığım planımın dikkatsizlik yüzünden bozulmasını göze alamadım.Sana güvendiğim zaman her şeyi anlatacaktım zaten ve şu an sana kendimden de çok güveniyorum.Özür dilerim güzelim..." Böyle düşününce gerçekten haklı bir sebebi vardı ve beni tanımadan güvenmesini de beklemiyordum tabii ki ama nedense içimde bir burukluk vardı.Bir yandan iyileştiği için çok mutlu olsam da bir yandan da...

Derin bir nefes alarak yerden kalktım ve banyoya ilerledim.Karanın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum ama dönüp bakmadım.Soğuk su ile hızlıca yüzümü yıkayarak kuruladım ve hiç konuşmadan giysi odasına girerek lacivert sade bir elbiseyi üzerime geçirdim.Hafif bir makyaj yaparak saçlarımı taradım ve yatağa oturarak Karanı beklerken başımı yere eğdim.İki dakika gibi bir süre sonra Karan da hazır olunca başımı kaldırarak onu süzdüm benim gibi lacivert beyaz bir takım giymişti takımının ceketini üzerine geçiriyordu.Uyumlu giyinmemize istemsizce gülümseyerek ayağa kalktım ve Karanın yanına ilerledim.Yamuk taktığı kravat iğnesini düzelterek geri çekildim.