Ceylin

10.Bölüm

Sınır;300 oy, 100 yorum

(Bölüm sonunda ki açıklamayı okuyun lütfen. Keyifli okumalar. )

Selin heyecanla odaya girdiğinde camdan dışarı bakan eşini gördü. Bu gün içi adet kıpır kıpırdı. Nasıl olmazdı ki kızı ona anne demişti, torununu görmüştü.

Eşinin arkasından yaklaşıp ona sarıldı. Timur'un yüzünde bir gülümseme olurken eşinin elini tuttu. Onca zorluğa rağmen hâlâ birliktelerdi ve olmaya da devam edeceklerdi. Bu bazen Timur'a mucize gibi gelirdi. Birkaç yıl önce ettikleri kavgayı hatırladı, neredeyse boşanma aşamasına geleceklerdi. Kavga nedenleri ise boştu ama kavganın getirdiği sonuçlar hiç de boş değildi.

Bütün evde Timur ve Selin'in bağırışları yankılanırken Burak merakına engel olmayarak merdiven başında onları dinliyordu. Evde sadece o üçü vardı, tabi Timur ve Selin, Burak'ın okuldan geldiğini bilmiyorlardı.

Selin sinirlerine hakim olamayarak eline geçen her şeyi fırlatırken Timur kendini sakin olmaya zorluyordu. Karısı zor zamanlardan geçiyordu ve üstüne gitmek istemiyordu. En sonunda dayanamadı ve o da bağırmaya başladı.

Burak korku ile merdiven başına çökmüşken göz yaşları yanaklarından bir sel misali akıyordu. Dengesini kuramayarak merdivenlerden yuvarlanmaya başladığında evin içinde bir sessizlik belirdi ama bu sessizlik kısa sürdü.

Selin aceleyle odadan çıktığında merdivenlerin sonunda yatan küçük oğlunu gördü. Ağzından bir çığlık kaçarken Timur da vakit kaybetmeden yanına gelmişti.

Burak kısa süre içinde hastaneye kaldırılırken haberi duyan diğer aile fertleri de hastaneye gelmişti. Erdem sinirle anne ve babasına bakarken dayanamadı. İlk defa anne ve babasına karşı sesini yükseltirken bundan gram pişmanlık duymadı. Uzun zamandır süren ve ardı arkası kesilmeyen bu kavgalardan artık bıkmıştı.

Selin ve Timur o gün son kez büyük bir kavga ettiler. Burak da o günden sonra eskisi gibi olmamıştı zaten.

Timur aklına gelen anılarla derin bir nefes aldı , kötü günler geçirmişlerdi ama geride kalmıştı. Şu an daha iyilerdi, Burak daha iyiydi, kendileri daha iyiydi , kızlarını bulmuşlardı. Artık mutlu olmalıydılar, bunu hak ediyorlardı.

Timur arkasını dönüp karısına sarıldı. "Kızım bana anne dedi, inanabiliyor musun ? Bunu o kadar uzun zamandır hayal ediyordum ki, "

Kısa bir an duraksayıp endişe ile Timur'a baktı. "Rüya değil değil mi ? Kızım bana anne dedi , hayal görmedim ?"

Timur gülüp başını iki yana salladı. "Rüya değil, kızımız sana anne dedi. "

Selin kısık sesli bir kahka atıp olduğu yerde zıplamaya başladı. O kadar mutluydu ki.

Timur karısının bu halini tebessümle izledi. Onun çocuklaşmasını seviyordu, kendisine karşı böyle olmasını daha çok seviyordu.

İçinde ki isteğe karşı koyamayarak olduğu yerde zıplamaya devam eden karısının kolundan tutup durdurdu ve dudaklarını dudaklarına dokundurdu.

Aniden açılan kapı ile ikili hızla ayrılırken Timur kaşlarını çatıp Batuhan'a baktı. Evde kapıyı çalmadan giren bir tek o vardı.

"Ne istiyorsun ?" Huysuzca söylendi ve oğlunun sırıtan yüzüne baktı.

"Biraz sessiz olmanızı söylemeye geldim ve lütfen bir çocuk daha yapmayın. Bu bünye bir kardeşi daha kaldırmaz. "