Jest okej

Lubię, chcę, nienawidzę, boję się...

Lubię być sama, ale nie samotna.

Lubię być słuchana, a nie tylko słyszana.

Lubię rozmawiać, a nie prowadzić monolog.

Lubię komplementować i być komplementowana.

Lubię milczeć, ale też krzyczeć.

Lubię ciszę, ale tylko w mojej głowie.

Lubię przytulać i być przytulana.

Lubię kochać i być kochana.

Chcę znaleźć miłość i by miłość znalazła mnie.

Chcę by było dobrze i nie było źle.

Chcę umieć pomagać i przyjmować pomoc.

Chcę być, ale zniknąć.

Chcę nie ranić ludzi.

Chcę być dla kogoś ważna.

Nienawidzę słyszeć głosu w mojej głowie, który mówi mi..

Nienawidzę się, i nikogo więcej.

Nienawidzę czuć bezradności.

Nienawidzę być raniona.

Nienawidzę być ignorowana, zbywana.

Nienawidzę się krzywdzić.

Boję się, że zostanę sama.

Boję się, że to co mam przepadnie.

Boję się jak moje życie będzie wyglądać po rozwodzie rodziców.

Boję się żyć.

Boję się umrzeć.

Boję się, że wszyscy których znam się ode mnie odwrócą i mnie zranią.

Boję się, że przyjaciółka zadaje się ze mną z uprzejmości i że tak naprawdę jej nie obchodzę, że jak ją kiedyś zdenerwuje to przestanie ze mną rozmawiać.

Boję się że moje życie to jedno wielkie kłamstwo.

Boję się luster.

Boję się że moje życie nigdy nie nabierze sensu i zawsze będzie tylko bezcelową egzystencją nic nie znaczącego człowieka.

Boję się ludzi.

Boję się mojej mamy.

Boję się mojego taty.

Boję się że jestem niewystarczająca.

Boję się że bliska mi osoba zrobi sobie coś złego a ja nie będę mogła nic z tym zrobić.

Boję się że ludzi lubią mnie z litości.

Boję się ciszy.

Boję się że głosy w mojej głowie nigdy nie zamilkną.

Boję się siebie.

Boję się głośnych dźwięków.

Boję się mojego domu.