Hayat Bu

Hayat Bu-6. Bölüm

Selam gençler.6 bölüm ile karşınızdayım. Medyada Mehmet var. İyi okumalar dilerim...

"Sana bir şey olacak diye ne kadar korktum biliyor musun ?"

Oha Kübra bana sarıldı, yetmedi bir de bu cümleyi söyledi. Rüyada mıyım ne ? Ayrıca ne ara gördü kavga ettiğimizi ?

Gerçekten de bunları düşünüyor olamazdım. Kendimi Kübra' nın kollarına iyice bıraktım ve kokusunu içime çektim.

"Teşekkür ederim Kübra, bana bir şey olmadı." Yanlız Kübra yanlış birşey yaptığını anlamış olacak ki kendini geri çekip üstünü başını düzeltmeye başladı.

Bu kızın da beni sevdiğini biliyordum işte!! Tek yapmam gereken biraz daha ona karşı yakınlaşmaktı. Ve sevdiğim insan da benim olabilirdi.

Bu olayın mutluluğuyla Yaren' i unutmuşum. Kübra ile biraz konuştuktan sonra hemen yanına giderek bu olayın nasıl olduğunu açıklamasını istedim. Anlattığı şeyleri duyunca biraz şok oldum tabi, ama çoğunlukla mutlu oldum.

Anlattığına göre çağırdığı kişiler benim ilk günden 50 kuruş verdiğim abilerdi. Helal olsun lan adamlara !! 50 kuruşun hakkını veriyorlar demekki. Bu gönüllü insanlarla tanışmak gerek diye düşünerek Yaren' in yanından ayrıldım.

Büyük bi ihtimal gene kantindeydi. Tahminlerimde yanılmamıştım. Gülümseyerek yanına uğradım. "Merhaba abicim, acaba ismini öğrenebilir miyim ?" diye sordum. "Benim adım Kadir, memnun oldum Ümit"

İsmimi nerden öğrendi diye sormayacağım artık. Direk lafa girdim "Merhaba Kadir abicim, 50 kuruş verdiğim için benim hayatımı kurtarcağını düşünmemiştim, ne kadar teşekkür etsem az."

"İyilik iyiliktir, küçükte olsa büyükte olsa bende bir değeri var." İşte memlekete böyle abiler lazım, şekil yapıp dayak yiyen kardeşini koruyan deil tabikide.

"Sana ne kadar teşekkür etsem az, hakkını nasıl öderim bilmiyorum." diye söyledim. Varya gerçekten hakkını nasıl öderim bilmiyorum. Sonuçta orda hayatta kalacağım bile belli deildi.

"Biz sadece ödeşmiş olduk, bi hak ödemene gerek yok." duygulanmıyım da ne yapayım ? Dünyada böyle insanlar varken insanlık pekte çabuk ölmez heralde.

"Genede çok teşekkür ederim." diyerek yanından ayrıldım. Zil çalmıştı, derse geç kalmamak için koşarak sınıfa girdim.

Kübra ile geçen güzel bir günün ardından okulun çıkış zamanı gelmişti. İlk defa okulun hiç bitmemesini istedim. Bir kerede hayat istediğimi yapsa.

Saçmalamayı bırakarak eve gitmeye karar verdim. Olcay ve Can' ı evine bıraktıktan sonra yavaş yavaş eve yürümeye başladım.

"O çocuğa oğlum demeyi bırak tamam mı o artık benim bir oğlum deil !!" Lan noluyor içerde. Aniden içeri bir dalış yaptım.

"Baba ne diyorsun sen, ağzından çıkanları kulağın duyuyor mu ha ?!!" Gerçekten babam ciddimiydi ha ? Şimdi resmen evlatlıktan mı reddediliyorum ?

"Bana sakın bir daha baba deme, tamam mı ? Evlatların yüz karası seni !!" gerçekten mi lan. Beni kendinden daha çok seven babamın ağzından mı dökülüyordu bu kelimeler ?

"Baba a..." cümlemi bitirmeme izin vermeden bana bağırmaya başladı "Hemen çık evimden, sakın gözüm seni bir daha buralarda görmesin !!!"

Hızla salya sümük kendimi sokağa attım. Ailem beni evlatlıktan resmen reddetmişti ya. Gözlerindeki değerim gerçekten bu kadar mıydı ? İnanılacak gibi deil bu.

Ulan duygulandığım zaman kolunda ağladığım annem, beni bu kadar sevdiğini sandığım annem, babam beni evlatlıktan reddederken sadece izlemişti.

Herkese karşı artislik yaptığım babam, sıkıldığım zaman birlikte oynadığım babam, senin her zaman arkandayım diyen babam, kendi ağzıyla beni evlatlıktan reddetmişti.

Ulan ne b*k yiyecektim ben şimdi ? Hala inanamıyorum ya ?! Ulan gözlerindeki değerim bu kadarmış helal olsun.

Ne yapacağımı bilmezken Olcay' lara gitmek geldi aklıma. Koşa koşa Olcay' ların evine gittim. Abi zaten daha yapacak neyim vardı ki ?

"Olcay, ailem beni evlatlıktan reddetti !!" Ağlamaktan konuşamıyordum ki. Zaten cümlemi dediğim anda bayılmışım.

Gözlerimi açtığımda hastanede olduğumu farkettim. Yanımda da Olcay' ın oturduğunu gördüm.

Ne yapacağımı bilmeyerek Olcay' a sarıldım. Yapacak başka birşeyim olduğunu sanmıyordum.

"Ağlama kardeşim, biz bize ölene kadar yeteriz, evimiz de sana ölene kadar açık." Çok doğru diyordu. Benim böyle kardeşlerim olduğu sürece pek üzülmeme gerek yoktu. Sırtım evelallah yere gelmezdi. Fakat sonuçta onlar benim çok yakın gördüğüm ailemdi. Sonuçta beni sevmeseler bile ben onları çok seviyordum.

"Teşekkür ederim kardeşim, senin hakkını nasıl öderim hiç bilmiyorum." Galiba bu cümleme kızmıştı. Haklı tabi kardeşler arasında bunun lafı bile olmaz. Bi anda ağzımdan çıktı işte.

"Ne hakkı be !! Bu lafına çok darıldım bilmeni isterim. Kardeşler arasında bunun lafı bile olmaz. Sen kafana takma bunları." İşte tahmin ettiğim kelimeler. Abi ben bu çocuğu ölümüne seviyorum ya. Kardeşliğine bağlı insanların her zaman yanımda yeri var.

Birkaç dakka sonra Can elinde yemek ile içeri girdi. Çokta acıkmıştım zaten. Getirdiği yemekleri kısa süre içerisinde bitirdim.

Aslında iyiydim ya, sadece çok şaşkınlık ve korkudan bayılmıştım. Çıkmam gerektiğini düşündüm. Fakat doktor serumum bitmeden çıkarmadı.

Neyse ya hemen gidipte kardeşlerime yük olmak istemem. Tabikide onlara dersem çok kızarlar ama bugün hastanede kalmak istiyorum. Bigün de sessiz kafa dinlerim, fena mı olur ?

Düşünceli geçen günün ardından, bayadır uyumuyorum herhalde, çok uykum geldi. Gözlerimi açık tutmaya zorlamadan uyudum. Çok yorgundum.

Ah bee !! Alarm kurmayı unutmuşum. Saat 11 olmuş. Hemencecik hazırlanıp okula doğru yol aldım.

Selamların arasından kurtularak sınıfıma doğru yol aldım. Vay be !! Şok oldum resmen. Can, ulan helal olsun sana.

Herkes sıraya girmiş, bana geçmiş olsun demek için bekliyordu. Neyse ki sırada Mehmet yoktu. Onu iyi düşünmüş. Zaten ailemden onun için ayrıldım. Şerefsiz !!

Herkesle sırayla tokalaşmaya başladık. Sonra da kardeşlerimle. Tam arkamı dönecekken Kübra' nın bana doğru geldiğini gördüm. Geldi ve bana sarıldı !!

"Sen kendini üzme, Aşkım. Ben sana hem sevgili, hem de anne olurum."

Bölüm sonuu ...

Beğenen ve okuyan herkese teşekkür ederim. Yeni bölüm gelecektir en kısa zamanda. Dediğim gibi hata veya düşüncelerinizi yazabilirsiniz.