Açık Yara Sineması

13 - "konuşulanlar ve yüzleşilenler"

13 - "konuşulanlar ve yüzleşilenler"

Majeste - Aşk Dediğin

🤍

Sevgi dikenli yollarda yürümekti. Bazen yalın ayak, koşarak, ağlayarak bazense en sevdiğin ayakkabılarınla eteklerin uçuşarak. Ama bu yolda en önemli olan şey vazgeçmemekti. Yaralar kapanır, mutlu günler biterdi. Güzellik geldiği gibi mutsuzluk da esir alırdı insanı aniden. Eğer insan güveniyorsa yola ve yoldaşına, sonuna kadar yürürdü.

Dün Yiğit'i görmüştüm, okulun bahçe duvarına yaslanmış beni izlemişti. Yüzünü tam görememiş olsam da o olduğunu anlamıştım. Her teneffüs oradaydı, gitmemişti. Çıkışta onu göreceğim diye elim ayağıma girse de kapıya gittiğimde yerinde yeller ettiğini görmek hayal kırıklığına uğramama sebep olmuştu. Ama yine de biliyordum, gelecekti.

İkimizin de cesareti yoktu belki ama böyle devam etmeyecekti. Sadece ondan bir adım daha bekliyordum, minik de olsa bir adım. O bana yeniden geldiğinde ben de gidecektim. Yoksa, gidemezdim. Her ne kadar aşık olsam da yaşananlardan sonra bir adım daha atmak için onun gücüne ihtiyacım vardı.

Onu gördükten sonra akşamı sabah etmiş, yeniden uyanmıştım. Bugün okulda dersim olmadığı için evde pinekleme modundaydım. Cuma günü dersimin olmaması müthiş bir şeydi, yanlışlıkla üç gün tatil yapıyordum. Diğer günler sabahtan akşama kadar dolu olsam da bir günün boş olması bile her şeye bedeldi. Pijamalarımı bile çıkarmadan kalkıp kahvaltı hazırlamış, annemle beraber kahvaltı yapmıştık. Annem bu sıralar evde durmak istemediği için dikiş kursuna katıldığı için onu da uğurlamış ve evi toparlayıp oturma odasına geçmiştim.

Evet, her şey normaldi. Olması gerektiğinden daha da normaldi hatta. Önümde açık duran televizyondaki belgesel öylesine oynarken sabahtan beri odamda duran telefonumu almak için odama gittim. Telefonu elime almaktan korkuyordum çünkü eğer elime geçerse hiç olmayacak şeyler yapabilirdim. Mesela Yiğit'in mesaj kutusuna bin beş yüz tane mesaj atmak gibi.