MoonLight | Hyunlix [Omegaverse] ✓

23. Bölüm: Cehennemin Dibine Kadar Yolun Var

⋆｡˚ ❀ * ࿐ ࿔ ˚:⋆ ✧･ﾟ

Felix, kendisini birkaç gün boyunca odaya kapatmıştı. Kimsenin girip çıkmasına, yanına yaklaşmasına izin vermiyordu.

Yalnızca yemek getirmeye gelen Hyunjin'in sesini duyuyor, ardından derhal odadan çıkmasını söylüyordu.

Günler bu şekilde geçip giderken Jisung ve diğerlerinin hayatı normale dönmüş, Felix için derinden bir endişe ve üzüntü hissetmeye başlamışlardı.

✧

Üçüncü günün sonunda, Hyunjin gece yarısına doğru odaya girdi. İşleri olduğundan Felix'in akşam yemeğini daha yeni getiriyordu.

Felix'in hissettiği acı kadar derin bir acı hissetmese de, bu durum artık onun da canını yakmaya başlamıştı.

"Akşam yemeğini anca getirebildim." Dedi tepsiyi yatağın yanına bırakırken.

Normalde bırakıp odadan çıkardı.

Ama çıkmak istemedi.

Felix'in ne tepki vereceğinden endişelense de, artık bir şeyler yapması gerekiyordu.

Yatağın kenarında hafifçe oturduğunda, Felix kendisini sardığı yorganın arasında biraz kıpırdandı, kafasını kaldırıp arkasına, Hyunjin'e döndü.

"Gitmiyor musun?" Diye sordu Felix,  uzun süredir uyumak ve ağlamaktan çatallanmış sesiyle.

"Gitmek istemiyorum."

"Olsun, git."

Hyunjin yine de bir şeyler yapabilmek umuduyla Felix'in omzuna dokundu.

Felix bu temastan rahatsız olduğunu göstermekten çekinmemişti.

Çatık kaşlarla huzursuz şekilde kıpırdandı. "Dokunma bana." Diye mırıldandı.

Hyunjin'in hiç geri adım atası yoktu, bu durumdan bunalmıştı.

"Hissettiğin acıyı anlıyorum." Dedi düşük ve şefkatli bir ses tonu kullanmaya çalışarak. "Senin kadar derinden hissetmesem de, acı çektiğimi söyleyebilirim. Ama bir şeyi unutuyorsun."

"Neyi?" Felix gözlerini kırpıştırdı.

"Hayatın devam ettiğini. Kendini odaya kapatıp herkesten uzak durarak yalnızca kendine acı çektiriyorsun. Lütfen toparlan, hayatımıza devam edelim."

"Ama çok acıyor..."

"Eğer bahsettiğin fiziksel acıysa, geçecek Felix. Eğer psikolojik acıdan bahsediyorsan da, bana izin verirsen geçmesi için her şeyi yapacağım."

"Neden?"

"Ne demek neden?"

"Neden bana yardım etmeye çalışıyorsun? İlk saraya geldiğim zaman beni gördüğünde sanki bok görmüşsün gibi burnunu kırıştırıyordun."

"Çünkü o zaman sana karşı öfkeliydim. Ama seni tanımadan, kafama göre bir karar verdiğimi anladığımda toparlamaya çalıştım."

"Hayır." Dedi Felix sinirli bir sesle. "Onunla alakası yoktu. Ölmek üzere olduğumu anladın."

"Sen..." Hyunjin duraksadı. "Biliyor muydun?"

Felix kafasını yatağa sürterek aşağı yukarı salladı.

"Öyleyse yine bana karşı bir şey hissetmediğini söylemek doğru olur. Sen yalnızca ölmemi engellemeye çalıştın."

"Haksızsın."