KIR PAPATYASI (Affeder Mi Aşk Bizi Serisi )

CEMRE

Egemen annesinin çaresizce çıkan sesini sonunda duyabilmişti.

Sesin geldiği tarafa döndüğünde annesinin yere düşmüş olduğunu gördü. Sıkıca tuttuğu kadının elini bıraktıktan sonra " Anne " diye seslenerek koşmaya başlamıştı.

Arkasında bıraktığı kadın "Oğlum gitme " diye yalvarsada ona tekrar dönüp bakmadı.

Bennu, yerden kalkmak istesede yaşadığı panik ve acıyan dizleriyle başaramamıştı. Hayatında bundan daha büyük bir korku yoktu.

Egemen, annesinin yanına diz çökerken
"Anne gittin sandım. " dedi.

Bennu, yerde olmasını umursamayarak oğluna sarılıp öptü. Hıçkırıklarını tutamayıp bırakmıştı. Hayatta bundan daha çaresiz bir durum olabilir miydi ?

Kalbi oğlu için atan bir annenin elinden kayıp gittiğini düşünmek dünyanın tüm acılarından daha beterdi.

Onlar öylece yerde birbirlerine sarılırken Barlas arabanın camından annesini görmüştü.

"Durdur arabayı. Annem orada." diye şöföre seslenerek durması için ellerini koltuğa vurdu.

Annesi arkasını dönmüş kalabalığa karışmak üzereyken yavaşlayan arabanın durmasını beklemeyerek hareket halindeyken kapısını açarak atladı.

"Anne " diye bağırdı çaresizlikle.

Kadın oğlunun sesini duyduğunda ona dönüp baktı.

Gözlerindeki acı oğlunun çaresiz gözleriyle buluşunca yerini sevince bırakmıştı.

"Oğlum " diyerek ona doğru koşmaya başladı.

Barlas, Annesinin geldiğini görünce koştu. Karşı karşıya geldiklerinde birbirlerine sıkıca sarıldılar.

"Güzel oğlum benim. Annen burada sakın korkma. " dedikten sonra ellerini yanaklarına koyup okşadı. "Sizi asla yalnız bırakmayacağım. "

Barlas, annesin yanaklarına koyduğu eli tutup koklayarak öptü. Sonunda rahat bir nefes almıştı. "Sen hiç bizi yalnız bırakır mısın sultanım. Hadi evimize gidelim. "

Barlas'ın annesi oğluna tekrar sarılıp öptü. Gitmek için adım attıklarında bir an duraksadıktan sonra Barlas'ın elini tutup çekiştirdi. "Tamam kardeşini de alıp gidelim. "

Barlas, duyduğu söz karşısında bir an duraksamıştı. Ama kız kardeşi Şebnem'den bahsettiğini düşünerek annesinin elini bırakmadan diğer eliyle yanağını okşadı.

"Annem. Şebnem bizi evde bekliyor. Hadi gidelim çok korktu."

"Canım kızım da kardeşini bekliyordur. Egemen, ablasıyla oynamayı çık seviyor. "

Barlas, annesinin durumunun daha da kötüleştiğini düşünmeye başladı. Şu an ki yaşadıkları durum sadece annesinin hafızasını değil travmasını da tetiklemişti.

Annesine, delirmiş gibi baktığını fark etmemişti.
Kadın hayal kırıklığıyla, "Bana inanmıyor musun?" diye sordu.
"Kardeşin burada elimi tutmuştu yeniden oynamak istedi parka döndü. "

Barlas ne yapacağını bilemezken başıyla Doğan'a işaret vererek yanına çağırdı.
"Kardeşin sallanıyordu. Beni göremeyince korktu. Hemen ona sarıldım beklediğimi gösterdim. Tam sana geliyorduk yine kaydırağa gitti."

Barlas, annesine inanmış gibi yapacaktı. Onu başka türlü buradan götüremeyeceğini biliyordu.

"Tamam annem hadi gidelim kardeşimi alalım. "