Satrikana Series 01: Aerthaliz Satrikana.
An ex-boyfriend could be described as a chapter from the past. No more feelings. No more care.
Ang bobong lalaking who reminds of how to love painfully at ang lalaking bahagi ng nakaraan kung ano siya ngayon...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Where are you now, Ae? Kaya kong mag-excuse sa meeting. Gabi na. Kaya kitang sunduin," Hacob said, nag-aalala.
I took a deep breathe at luminga-linga sa paligid. Kanina pa ako nandirito pero hanggang ngayon ay wala pa ring dumadaang taxi.
Nitong nagdaang ilang linggo ay tuluyang nawalan ng oras sa akin si Hacob lalo na't nang malaman kong nagkaproblema sa kumpanya nila. Ang nagagawa niya na lang ang pagkakamusta sa akin na wala namang problema. I know he is preparing for our future, so I understand his busyness. Before, he waited for me to graduate and for my parents to approve of him as my boyfriend. Now that he needs support, understanding for his work, and for me to wait for him, I can do it.
"No, love. You need there. Makauuwi ako ng maayos ngayon gabi. I will text you, okay? Ibababa ko na. May parating nang taxi."
Narinig ko ang malalim niyang pagbuntong-hininga. May nagdidiskusyon pa akong naririnig kaya mahina siyang nagsalita.
"Okay. I'll wait for your text. Be careful, huh? Gabi na, Aerthaliz. Next time kung kaya mong umuwi ng maaga. Do it, love."
I smiled kahit hindi niya kita. Pumunta kasi akong nail salons at nagshopping na rin. Nawili ako kaya hindi ko namalayan ang oras. Kahit may suot akong wrist watch basta ba't natutuwa ako sa ginagawa ko sa mall ay hindi ko na namamalayan. Minsan nga'y nagugulat pa ako at sasabihin na ang bilis ng oras kahit sobrang tagal kong nagpaikot-ikot.
I hanged up the call. Papunta na ang taxi. May narinig kong boses babae sa kakahuyang nasa likuran ko kaya nilingon ko 'yon. Wala namang kakaiba. Binalik ko ang tingin sa paparating.
Bago ako sumakay ay may narinig na naman akong boses. Animong nahihirapan at umiiyak. Nakakakita ba ako ng multo? Siyempre hindi. Baka naman sa ibang lugar ang naririnig ko. Masyado lang tahimik kaya naririnig ko hanggang dito.
Pagkauwi ko sa bahay ay bumungad sa akin si Ate Bridgette. Mukhang katatapos niya lang maggym base sa kaniyang suot at pawis din ang buong katawan.
"Babae ka. Ngayon ka lang?" she asked.
Palagi siyang wala sa bahay pero kapag nandirito siya ay may pakialam talaga siya sa aming magkakapatid. Ganiyan na ang ugali niya high school palang ako. May curfew ako sa parents ko noong estudiyante ako pero ngayon ay wala na. Hindi ko alam na mayroon pa pala sa panganay na babae.
"Alasdiyes pa lang naman ng gabi," mahinahon kong sagot. "Kumain ka na ba? May tinake-out ako sa resto. Gusto mong kainin?"
I looked at her. I saw that she was checking each of the paper bags I brought. She even raised an eyebrow when she paused at the white paper bag. It was full of makeup.
