Jeongin bir gün intihar eder ve kendisini bambaşka bir evrende bulur. Eski bir krallık ve omegavers evreninde geçen bu hikayede Hwang krallığının varisi Hyunjin ile karşılaşır. Daha doğrusu deltasıyla.
*Omegavers
*Warning
Kitap İntihar,kan,bazı tet...
Yeni kitabıma hoş geldinizz Bu benim ilk omegavers/fantastik Kitabım olduğu için acemiyim.
Dip not: Yaşanacak olayların kore tarihi ile hiç bir alakası yokdur. Omegavers'de olmayan bir kaç özellik ekleyip bir kaç değişiklik yaptım.
Jeongin'den
Uçurumun kenarında oturup ayaklarımı hiçliğe doğru sarkıtıyorken içimde hiç bir duygu yoktu. Öylece dolunaya ve karşımda deli gibi çırpınan denize bakıyorudum.
Her zaman Denize bakınca içimdeki duyguların karmaşasını görürüm. Beni yansıtan en iyi şey belkide. Bazen durgun ve sıcak bazende soğuk ve coşkun. Belki de bu yüzden ölümümü bir denizin eline bırakmışdım. Suyun derinliklerinde kayıp olurken aslında içinde kaybolduğum şey duygu ve düşüncelerim olucak. Hayatım boyu yaşadığım kayıpların çaresini bu gün kendimi kayıp etmekde buluyorum.
Soğuk rüzgar tenime vuruyorken ölmeden önce hayatımın gözlerimin önünden film şeridigi gibi akıp geçmesine izin verdim.
Çoçukken mutlu,sevecen,anlayışlı bir aileye sahibdim. Anne ve babam çok iyi anlaşırdı. Babamsa her zaman benim kahramanım ve rol modelim olmuşdur şimdi bile. O kadar iyi bir ki hiç bir zaman bana kötü baba travması yaşatmadığı için ona ne kadar teşekkür etsem az. Benim saçımın teline bile zarar vermemişdi. Annem hiç bir zaman hiç bir şey için beni zorlamamış hep minik oğluyla ilgilenmişdi. Onu gerçekden çok seviyordum. Ben hep çok çabuk hasta olan biri olmuşumdur. Annemse hep başımın üstünde bıkmadan duran benimle ilgilenen tarf olmuşdur. Onu ilgisini özledim. Hasta olunca belki annem bana acır,oğlunun yanında olmak isteyip yanıma gelir düşüncesi aklımdan çıkmıyordu.
Bir de ablam vardı. Bazen yalnışlıkla ona anne dediğim oluyordu. Benden 3 yaş büyüktü ama benimle oynayıp bana göz kulak olmaktan asla çeknimezdi. Mutluyduk ama derler ya her güzel şeyin bir sonu vardır işte o son ben 10 yaşındayken bizi bulmuşdu.
Ablamla benim karnemi kutlamak Için hep birlikte restorana gidiyorduk. Ama daha restorana ulaşamadan acı son bizi karşıladı. O gün babada,annemde,ablamda hayatını o yolda kayıp etdi.
Akrabalarımın hiç biri bana devamlı olarak sahib çıkmadı ve yetimhaneye yerleşdirildim. Sahib çıkmamalarına rağmen neredeyse her gün biri ziyaretime gelir sıksık beni dışarı ve ya geziye çıkarır hiç bir şeyimi eksik etmezdiler. O yüzden onlara kızgın değlim.
Yetimhane de kalmak korkunç derece kötüydü. Şartlar zaten çok da iyi değilken bir de her hafta sonu tam alışdım derken birinin yanından ayrılması ve yeni bir aileye kavuşması vardı. Onları kıskanmıyırdum zaten hiç bir zamannyeni bir aileyi kabullencek durumda olmadım ve de olamam sadece onları gördükce eskileri hatırlayıp tüm gece ağlardım.
Yetimhane kötü şeyleri vardı tabi ama iyi yönleri de fazlaydı. Yetimhane diyince her kesin aklına ailesi olmayan yüzlerce çocuk gelir. Ama hiç kimsenin aklına o yüzlerce çoçuğun bir yerdeyken koca bir aileden farkı olmadığı gelmez.
Tabi koca ailenin içinde en yakınımız olmalı benimde en yakınım vardı o da Minho hyungdu.
Minho hyung benim abim gibiydi gerçek abim olsa ona bu kadar değer vere bilirdim. Ilk geldiğim zamanlar beni yalnız bırakıp bir az kendime gelmemi beklemişdi. Sonraysa beni asıl kendime getiren kendisi olmuşdu. Bana hayat enerjimi geri vermişdi. Dans etmeyi çok seviyordu. Bende şarkı söylemeyi. Ikimiz birlikte şarkı söyleyip dans ederdik. Birlikte gerçek olmayacağını bilsekde idol olmak hayalleri kurardık.
Benden 4 yaş büyüktü o yüzden ben 14 yaşındayken o yetim haneden ayrılmak zorunda kaldı ama beni yine yalnız bırakmadı ve hep ziyaretime geldi birlikte eskisi gibi vakit geçirip dans ederdik.
Sonra yanıma gelmez oldu işi var sandım ama aylar geçti telefonuna ulaşamadım tek bir haber dahi alamadım ondan. Onun hakkında ala bildiğim son haberse yetimhanemize ulaşan kendisinin ölüm haberiydi.
Bu haberi almamın üzerinden 5 yıl geçti. Gülüp eğlendiğim zamanlarım da oldu gece yatakda kıvranarak ağlamama rağmen.
Bunca yıl tek bir şeyi sorguladım ben ne yaptımda hep sevdiyim adamın ölümünü görmekle cezalandırıldım?
Belki bu gece bu soğuk suyun içinde ritimsiz bir şekilde dans eden dalgaların beni saklamasına izin vermezsem. Bir şekilde yeniden tutuna bilirdim hayata illaki çıkardı karşıma güzel günler ve güzel insanlar. Biliyordum bunu eğer yaşamayı seçseydim değişe bilirdim hayatımı. Ama bunu beklemek için kendimde güç bulamıyorum. Bir gün bile yaşamamk bana zor geliyor artık. Ailem ve Minho bu hayatı nerede bitirdiyse orada bitirmek istiyorum hayatımı.
Oturduğum yerden kalktım. Gözlerimi kapadım ve denizin kokusunu içime çekip,dalgaların sesini dinledim bir süre
"Tanrım yaşarsam beni daha farklı şeylerin beklediğinin farkındayım ama bunun için artık gücüm kalmadı lütfen beni aff et sadece onları özülüyorum. Beni bekleyen o güzel şeyleri benden saklama lütfen."
Gözümden süzülen yaşlara tezatlık getirecek şekilde yüzüme bir gülümseme kondurdum ve kendimi boşluğa bıraktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ilk bölümün aşırı depresif olduğunun farkındayım. Merak etmeyin diğer bölümler tam tersi nitelikde olacak.
Kitabı reading listenize eklermisiniz Bir az tanındıkdan sonra bölüm Atacağım Sizi seviyorum
