A/N
Thank you for choosing to read my novel. I wanted to let you know that English is not my first language, and despite my best efforts, there may be some grammatical errors and unconventional phrasing throughout the story. I appreciate your understanding and patience as you immerse yourself in the world I have created. Your feedback is invaluable to me, so please feel free to share any suggestions or corrections you may have.
"You never know how strong you are until being strong is your only choice."
. - Bob Marley
Kylo Ravenwood
I'm so happy when I confessed my feelings for her,wala akong ibang hiling pa kung hindi ang maamin sa kaniya na mahal na mahal ko siya.
Ilang minuto palang ang nakakalipas noong makaramdam ako ng paninikip ng dibdib,hindi ako makahinga parang unti unti ng tumitigil ang pintig ng puso ko,ilang sandali pa ang nakalipas bago pa tuluyang bumagsak ang katawan ko.
I woke up when I heard voice that coming from my doctor.
"Oh Mr.Ravenwood you're awake!."Nagulat ako dahil napakaraming karayom ang nakatusok sa katawan ko.
"Anong nangyari?ma!bakit ang daming karayom na nakatusok sa katawan ko?."
Pulang Pula ang mata ni mama halatang kagagaling lamang sa pag-iyak.
"Ma what happened?bakit pakiramdam ko hinang hina ako?."Tanong ko kay mama
"Tatapatin na kita Mr.Ravenwood,hindi na kaya ng katawan mo ang virus ang tanging magagawa nalang namin ay pabagalin ang pagkalat nito,pero were not sure kung hanggang kailan namin mapipigilan.
"Tapatin nyo nga ako!mamamatay naba ako?."Diretsong saad ko,natawa pa ako ng bahagya dahil sa kalokohang naiisip ko.
"Hindi naman sa ganon pero-"
"Pero ano?mamamatay din naman?."Doon na ako tuluyang natawa.Hindi kona kayang pigilan hanggang sa namalayan konalang ang paglandas ng luha mula sa aking mga mata.
"Ilang taon nalang ang itatagal ko? ilan?"Sigaw ko
Natahimik silang dalawa pero si mama ay patuloy lang sa pagiyak.
"7months at kung mamalasin hindi pa aabot."
Hilaw akong natawa "konte nalang pala at mamamatay na din ako."
Kinabukasan ay maaga akong nagising nakarinig pa ako ng pagkatok.
"Kylo!"
Her voice I want to hug her right now pero hindi na kaya ng katawan ko maging ang pagtayo.
"Kylo!may problema ba?."Ramdam ko ang pagaalala sa boses niya,noong akmang bubuksan na ni mama ang pinto ay agad ko siyang pinigilan.
"Ma!stop."Pigil ko
Ilang minuto pa ang itinagal non,hindi ko kayang pakinggan ang pagmamakaawa niyang pagbuksan ko siya.Nadudurog ang puso ko sa tuwing nagpumilit siyang pumasok.
"Anak bakit?bakit hindi mo sya hayaang makapasok?"tanong ni mama
"Para saan pa?para kaawaan ako?."hilaw akong napatawa "Isa pa ayokong mauwi lang ang lahat sa wala,aalis din ako at kapag mas matagal kaming nagsama mas maraming ala ala ang magagwa namin at higit sa lahat mas pareho lamang kaming masasaktan"dugtong ko pa.
"Pero paano siya?.Paano mo sasabihin sa kaniya?hindi naman pwedeng habangbuhay kanalang magtago."
"Hanggat maaari mama please wag niyong hayaang makapasok si Ylara,ipangako niyo mama,ipangako nyo please."Umiiyak na ako habang nakikiusap sa kaniya.
"kung iyan ang gusto mo anak"Tumango si mama dahilan para mapangiti ako.
Ilang linggo kung tiniis na hindi siya makita at sa bawat araw na dumadaan ay parang pinapatay ako sa sakit,hindi sa sakit na meron ako kung hindi dahil sa sakit na nararamdaman ko.
Hanggang sa isang araw dumating ang araw na hindi ko inaasahan ang pagdating niya.
"K-ylo."Pagtawag nito, napakagandang boses na tila boses ng isang anghel.
Ilang minuto lang siyang nakatitig sa akin,alam kong naawa siya.
"U-malis k-ana"usal ko
Tumulo ang luha nito gustong gusto ko iyong punasan pero pinipigilan ko ang sarili ko dahil sa huli ayokong parehas lang kaming magdusa.
"Ayoko, ayokong umalis.At hindi ako aalis."Mariing nito habang nagpupunas ng luha.
"Anong nangyari sayo?sabi mo magpapagamot ka?."Sunod sunod na tanong nito habang patuloy na tumutulo ang mga luha.
"U-malis k-ana!."May kalakasang saad ko, nagulat ako dahil sa ginawa ko pero hindi ko yun pinagsisisihan,kung yun lang ang paraan para layuan niya ako lahat gagawin ko.
"Aalis ako pero babalik ako Kylo!hindi Kita susukuan dahil mahal kita,mahal na mahal kahit na ano pang itsura mo."
Naiwan akong nakatulala habang nakatingin sa kaniya na papalabas na ng aking silid.
Seeing her walking away made my heart breaking into pieces.
BINABASA MO ANG
After the rain(Camaraderie Series #1)
HumorCOMPLETED Pagkatapos ng ulan, tandaan na laging may araw na sisilay.Ang bawat patak ng ulan na bumagsak ay parang mga pagsubok sa buhay-ito'y dumadaan, ngunit hindi nagtatagal. Matapos ang unos, lumilitaw ang bahaghari, sumisimbolo ng bagong simula...
