A/N
Thank you for choosing to read my novel. I wanted to let you know that English is not my first language, and despite my best efforts, there may be some grammatical errors and unconventional phrasing throughout the story. I appreciate your understanding and patience as you immerse yourself in the world I have created. Your feedback is invaluable to me, so please feel free to share any suggestions or corrections you may have.
Did you know that fear has two meaning?
Forget everything and run.
and
Face everything and rise.
Sa buhay, mahalaga ang pagtahak ng mga landas na puno ng pagsubok at kagipitan. Ngunit sa gitna ng mga hamon, mahalaga rin na tandaan na huwag matakot. Ang takot ay maaaring maging hadlang sa pag-unlad at pagkamit ng mga pangarap. Kapag tayo ay natatakot, nawawala ang ating kakayahan na lumaban at magpatuloy sa harap ng mga pagsubok. Kaya't hayaan nating ang determinasyon at tapang ang siyang magtanghal sa ating landas. Huwag matakot humarap sa mga bagong pagkakataon, pagbabago, at hamon. Sa bawat pagkakataon na tayo'y natatakot, tandaan natin na ang lakas ng loob ay laging matatagpuan sa loob ng ating sarili.
Ylara Montgomery
My world is full of pain and suffering. I was 12 when I was diagnosed with colon cancer. My doctor said that I have only 10years to live, so if that's true, I have time to enjoy my life even it's too short pero for me sapat na ang 10 years.
Bawat araw na lumilipas ay lalong lumalala ang sakit ko sobra na ang hirap na dinaranas ko minsan nga hinihiling konalang na sana mamatay nalang ako.pero si mama ang inaalala ko.
Siguro nga nabuhay lang ako para magdusa.
"Lara anak"I heard my mom's voice calling my nickname,I smiled because I feel safe and secured when she always did it.
"Ma"pagtawag ko sa kaniya lumapit naman ito sa akin, hindi na ako nagsayang pa ng oras,isang mahigpit na yakap ang iginawad ko sa kaniya.
"Naglalambing ang dalaga ko,may gusto kabang bilhin?"malambing na saad ni mama,sa bawat araw na lumilipas ay hirap na hirap din siya ramdam ko yun pero nagiging matatag siya para sa akin,pero sorry ma alam Kong dadating ang araw na mapapagod at mapapagod ako at sana sa araw na yun handa kana.
"Ma I want baby sister"I said habang nakaunan sa kaniyang hita,isa ito sa pinaka gusto kong part kapag nandito siya,pakiramdam ko kase nawawala lahat ng problema ko kapag nakaunan ako sa mga hita niya.
Tumawa pa ito ng bahagya "Ikaw lang sapat na,baby ka naman namin ni daddy mo diba?"sagot niya habang hinihimas ang buhok ko na utay utay ng nanlalagas dahil sa chemotherapy.
"Pero aalis din Po ako,paano na kayo kapag nawala ako"pahina ng pahina ang boses ko,dahil ayokong isipin niya na nawawalan na ako ng pag-asa.
"Ano kaba! cancer lang yan mas matatag ka."Sagot nito at marahang nagpunas ng luha.
Hanggang kailan ako magiging ganito?ayoko naman maging selfish pero gustong gusto konang magpahinga, pagod na pagod na ako..
Days passed ganun pa din ang takbo ng buhay ko bukod sa wala akong makausap wala din akong katabi sa aking room yung katapat kong room ay bakante,hindi naman sa gusto kong may maaksidente o masaktan pero sana kahit kapitbahay lang magkameron ako para maibsan ang pagkabored ko sa ospital na ito.
"Time for your chemotherapy again Lara"Marahan pang hinawakan ni mama ang kamay ko, ito Yung isa sa mga dahilan kung bakit ayokong mag stay dito sa Ospital.Masakit magpachemo sobrang sakit,minsan nga gusto konalang itigil pero naaawa naman ako kay mama siya nga lumalaban tapos ako susuko agad?.
"kaya mo yan anak"nakangiti pa si mama kaya nakakuha ako ng lakas ng loob.
"A-rayy"daing ko ng simulan na ang pagchechemo,napakadaming karayom ang nakatusok sa katawan ko,"Ma masakit diko na ata kaya"usal ko pero ngumiti lang si mama kasabay ng pagtulo ng luha sa kaniyang mga mata.
"Laban lang anak ko,laban lang"sagot nito bago kopa maramdaman ang pagbigat ng talukap ng aking mga mata.
Nagising ako dahil sa mahihinang boses na naririnig ko kasabay non ang Mahinang paghikbi.
"Doc please gawin nyo ang lahat"mahinang saad ni mama habang patuloy na lumuluha.
"I'm sorry madam pero hindi na talaga kaya ng katawan niya, it's been 10years simula ng madiagnosed siya na may colon cancer,lutong luto na ang anak niyo sa gamot."Sagot naman ng doctor, Hindi ako gumalaw dahil gusto kong mapakinggan ang pinag-uusapan nila.
"W-hat d-o you mean doc?"garalgal na ang boses ni mama,at kung kanina ay hikbi lang ngayon ay hagulhol na ang ginagawa niya.
"1-2 years nalang ang itatagal ng anak nyo wala ng paraaan pa para madugtungan ang buhay niya..I'm sorry and excuse me."Lumabas ang doctor kasabay non ang pagbagsak ng katawan ni mama doon ay tuluyan na siyang umiyak.
Ito ang araw na kinakatakutan ko,ang araw na kailangan ko ng umalis.Pero ang tanong handa nanga ba ako?.At kung hindi pa man ako handa Wala na din akong pamimilian pa.
Ilang minuto pang umiyak si mama hanggang sa tumigil na din ito sa pag -iyak inayos nito ang sarili bago lumapit sa akin umupo siya sa tabi ko.
"A-nak p-asensya kana hah.pasensya na kung huli na nong nalaman kong may sakit ka."Hinahaplos pa nito ang aking buhok,Hindi ko alam pero kusang tumulo ang aking mga luha.
Napansin niya iyon at agad pinunasan.
"A-lam kong h-irap na h-irap kana a-nak ko h-indi kolang k-aya na wala ka"garalgal na ang boses ni mama kaya alam kong umiiyak nanaman siya.
"M-ama."Usal ko kunware ay wala akong narinig kanina.
"Yes anak?may gusto kabang ipabili?"tumalikod ito sa akin alam Kong nagpupunas siya ng luha.
"Wala naman po,I just want to hug you tight lang"malambing na saad ko humarap siya sa akin na pulang pula ang mga mata halatang kagagaling lamang sa pag-iyak.
Niyakap ako nito ng sobrang higpit.
"Ma I can't breathe"natatawa Kong saad ngumiti naman siya sa akin.
"Sige ano bang gusto mong kainin?"tanong nito sa akin.
"Anything po basta masarap"masiglang saad ko para iparamdam sa kaniya na hindi ako nanghihina.
Lumabas si mama naiwan nanaman akong mag-isa.Doon ay muli nanamang bumuhos ang mga luhang pinipigilan Kong makawala.
"Damn Lara damn wag kang umiyak"kinatok ko pa ang ulo ko siguro kong may makakakita man sa akin ngayon ay mapagkakamalan na akong baliw.
Matapos umiyak ay tumayo ako upang pumunta sa banyo pero laking gulat ko noong may lalaking nakatingin sa akin,bubog lang ang harang ng kwarto ko kaya kitang kita ang taong nasa labas.
Seryoso itong nakatingin sa akin habang nakalagay sa dalawang bulsa Ang mga kamay.
Ang pogii niya kaso nga lang mukhang masungit kaya di bale na.
Napansin ko din na parehas kami ng suot ang kaibahan nga lang panglalaki ang disenyo nong sa kaniya, Ang ss akin kase ay hello kitty sa kaniya ay ben ten...Baduyyy
Inirapan pa ako nito bago pumasok silid na katapat lang ng aking kwarto,nanlaki ang mga mata ko noong marealize ang nangyayare,ang aga namang natupad ng wish ko.
OMG!I HAVE A ROOMMATE NA!.
A/N
CHAPTER 1 PUBLISHED
BINABASA MO ANG
After the rain(Camaraderie Series #1)
HumorCOMPLETED Pagkatapos ng ulan, tandaan na laging may araw na sisilay.Ang bawat patak ng ulan na bumagsak ay parang mga pagsubok sa buhay-ito'y dumadaan, ngunit hindi nagtatagal. Matapos ang unos, lumilitaw ang bahaghari, sumisimbolo ng bagong simula...
