Rivalite

3 - Yalanlar

''Bir şeyler oldu ve bir şeyler bitti sonra şarkı değişti, ritim bozuldu ve benim dünyam herkesinkinden koptu''

Karanlık bir yolun sonunda görünen aydınlığa koşmak gibi koşuyordum, nereye gittiğim ne yaptığım buraya nasıl geldiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Yolun sonunda her hangi bir ışık olmamasına rağmen koşmaya devam ediyordum, gittikçe ciğerlerim acıyor, nefes almakta zorlanıyordum. Durdum, Nefes almak için gözlerimi sıkıca kapattığımda etraftaki tanıdık gülüşmeler kulağıma fısıldandı büyük bir hızla gözlerimi açtım, ve ordaydım.

Kulübe.

İçerden gelen tanıdık gülüşme ve kahkaların beni tereddüte düşürmesi ve içimi kaplayan o tanıdık his ile elimi kapının kolunu atmam saniyeler içinde olmuştu. Peki kapı niye açılmıyordu?

Denedim...

Denedim..

Denedim..

Tam pes etmek üzereydim ki kapının kendiliğinden açılması ile aynı saniye gelişen içerideki tüm yüzlerin bana dönmesi aynı saliseler içinde olmuştu.

Durdum

Gördüklerim gerçek miydi?

O burada mıydı?

Dönmüş müydü?

Koşmak istedim.. koşmak sarılmak kokusunu içime çekerek yaşadığım her şeyi unutmak ve onun artık burada olduğuna inanmak.

Fakat beklenmedik bir şey oldu,

Kapı kapandı, her şey geriye sardı ve ben başladığım noktaya geri döndüm.

Yeniden o sonunda ışık olmayan yoldaydım.

Tekrar deneyecektim vazgeçmeyecektim vazgeçmek istemiyorum.

Kendimi hırçın bir şekilde tekrar koşmaya hazırlarken adımın bir kaç defa söylenilmesi ile daldığım derin düşe ket vuran Jenoya gözlerimi açar açmaz sinirli bir bakış attım.

Jeno suratımın halinden uykumda bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamış olacak ki '' uyandırmak istemezdim, ama gelmek üzereyiz'' dedi.

Kafamı büyük bir şokla arka koltuğa çevirdiğimde kulağında kulaklıkla elindeki sandviçini kemiren jisungla karşılaştım.

Jisungu alışımızı asla duymayışım uykumun derinliği konusunda beni hayrete düşürmüştü. Çünkü 1 yıldır uykuları bıçak gibi kesilen biriyseniz en ufak şeye uyanmak sizin için alışkanlık haline gelmiş olmalıdır.

Jisungun beni ve şaşkın bakışlarımı farketmesi ile kulaklığının tekini çıkararak elini Ne der gibi açması ile onun ne kadar değiştiğini farketmiştim.

Değişmişti, evet 1 yılda hepimiz değişmiştik ama en çok değişen Jisungdu. Olgunlaşmıştı işine daha çok önem vermeye ve kendi ayaklarının üzerinde durmak için gayret göstermeye başlamıştı.

Jisung dünyanın en rahat büyüyen çocuklarından biriydi. Doktor olan anne ve babası ona iyi bir gelecek sağlamak için tüm imkanlarını seferber etmiş ve Jisungun geleceği için neredeyse bir servet harcamıştı, fakat Jisungun 1 yıl öncesine kadar okulunu ailesini ailesinin onun için yaptığı fedakarlıkları hiç umursaması ailesi ile arasını çok açmış ve büyük sorunlar yaratmıştı. Şu dönemde hayatına böyle iyi sahip çıkması bana gururlu bir anne gibi hissettiriyordu. Fakülteyi seviyor, derslerini kaçırmıyor ve başarılı olmak için büyük bir çaba gösteriyordu.