Whispers of the Ethereal Threads

CHAPTER 3

I turned to my parents, a facade of concern etched on my face. I'm currently upstairs and went to see them.

"Father, Mother, do you think Joshi will be alright out there?" tanong ko ng may pag-aalala.

Napabuntong-hininga nang malalim ang hari, ang kanyang ekspresyon ay nagpapakita ng halo ng pagkadismaya.

"We can only hope for the best, my dear," sagot niya habang marahang ipinapatong ang kanyang kamay sa aking balikat upang magbigay ng kapanatagan."But Joshi must face the consequences of her actions."

Tumango naman ang Reyna bilang pagsang-ayon, ang kanyang tingin ay lumambot habang nakatingin sa akin. "Izahaia, anak, alam kong ayaw mo siyang paalisin at kalimutan na lamang ang nangyari, pero minsan kailangang matuto ang mga tao mula sa kanilang mga pagkakamali," sabi niya ng may lambing.

Tumango ako at naiintindihan ang kanilang sinabi. Nagpaalam na ako sa kanilang bababa at kukuha ng sariling meryenda ko.

Ang tingin pa rin talaga nila sa akin ay sobrang bait na prinsesa. Hindi naman talaga ako...nakakalimot.

Years have passed since that day when my strange ability first manifested. The girl who tried to push me into the mud was none other than Joshi, our maid. Though she doesn't remember, thanks to the memory sorcerer, but I haven't forgotten. Yesterday, I found evidence linking her to another mishap in the palace. Unfortunately, she's also the one responsible for the incident involving the mouse trap.

As I approached the living area, I spotted Joshi by the main entrance, and it looked like she was about to leave. Akala ko ay maaga pa siyang umalis. Marami siyang bitbit na bag, handa na sigurong umalis sa palasyo sa takot na baka ihagis nga siya ni kuya sa bangin.

Lumapit ako sa kaniya.

"Joshi," I called out softly.

Lumingon siya nang may halong takot at kaunting paggalang sa kanyang mga mata. "Mahal na Prinsesa?" nakatungo niyang sambit.

"Natatandaan mo ba nung bata pa tayo?" pagsisimula ko, ang aking tono ay matamis at puno ng alaala. "May batang babae na nagtulak sa akin papunta sa putik. Do you remember that day?"

Bahagyang kumunot ang noo niya, malinaw na nahihirapang alalahanin iyon. "Hindi ko na po maalala, Prinsesa. Pasensya na po."

I smiled, a smile that didn't quite reach my eyes. "How unfortunate."

"I remember everything. You see, that girl was taken to the palace after she got some scrapes," pagpapatuloy ko pa sa aking kwento.

Joshi looked visibly uneasy. Alam kong wala siyang natatandaan. "H-hindi ko po alam ang ibig niyong sabihin, Mahal na Prinsesa. Pasensiya na po."

"Hindi mo ba natatandaan?" pagtatanong ko pa sa kaniya, ang aking boses ay lalo pang lumambot.

"Hindi po talaga, Prinsesa. Siguro po ay noong araw na iyon ay wala ako rito at nasa aming lugar."

"Siguro nga. Naalala ko lang dahil d'yan sa putik na natanaw ko sa labas. Umulan kasi kagabi. Kalimutan na lamang natin iyon. Hindi naman iyon mahalaga," nakangiti kong tugon sa kaniya.

Tumingin siya sa akin at sinuklian ako ng ngiti.

"Joshi, I hope you find peace outside the palace. Be careful next time, okay?" sabi ko sa kaniya nang may halong pag-aalala.

Nakita kong bahagyang namumula ang gilid ng kaniyang mga mata at napaiyak na lang sa huli.

"S-salamat po, Mahal na Prinsesa. Mag-iingat po kayo palagi. Hindi ko po s-sinasadya ang lahat. Sana po ay mapatawad niyo po ako agad. Mapalad po akong isa sa nanilbihan sa palasyo. M-marami pong salamat," umiiyak niyang pahayag habang mahinang sumisinghot.