"Bu bizim ayrılışımızdı,ruhumuz hep bir arada olsa da bu bizim bir gerçeğimizdi."
Yıllar geçti, Devran döndü Doruk her geçen gün beni kaybetmenin acısıyla yaşadı. Oysaki gerçeği bilse benden birdaha ayrılmamak üzere kalbime adını kazıtırdı.
***
Yıllar geçti, Devran döndü Doruk her geçen gün beni kaybetmenin acısıyla yaşadı. Oysaki gerçeği bilse sevginin hazzını çıkarırdı.Birbirimize aşık olmak, zafere benzeyen en büyük yenilgiydi .Biz bilinmeyen bir gerçeği kabul ettik ve bu bizim en büyük hatamızdı.
Aşkın bana verdiği haz yıllarca içimde bir zehir gibi büyüyordu.
~3 yıl önce~
Doruk haykırışları arasında ,
asaletinden kör olmuş bir şekilde adımı
sayıklıyordu. Sesindeki körlük bir o kadar can yakıcıydı.
~Doruk'un Anlatımıyla~
Yüreğimden bir parça koptu ,birdaha gelmemek üzere. Benim kalbim Eflin için atıyordu,şimdi o da yok şimdi kimin için atacaktı o kalp? Papatya kökünden ayrıldı, Eflin hapsolduğu o kum saatinin
içinde yaşamını yitirdi. Papatya gittiyse kökün de yaşamasının bir anlamı yok.
Eflin'in attığı son kalp atışı ve nabzının durması ile birlikte içeriye doktor ve hemşireler doluştu. Dakikalar önce Eflin bana son konuşmasını yapmıştı, Eflin
değer görülmediği bu dünyada yaşama veda etti. Kapıdan çıkmamla beraber ,
kapının önünde gözü yaşlı Selin Hanım
duruyordu. Bu durumda ona söyleyecek tek bir sözüm bile yoktu, çaresiz bakışlarımla ona baktıktan sonra kendimi dışarıya attım. Nefes almakta güçlük çekiyordum, kalbim her an yerinden çıkacak gibiydi. Hemen hızla telefonuma girdim ve yurt dışına bir uçak bileti almaya başladım. Bunu neden yaptığımı bende bilmiyordum ama buralardan uzaklaşmak ve belkide ölmek istiyordum.
~2 yıl sonra~
~Eflin'in Anlatımıyla~
2 yıl komada kaldım o ise yıllarca beni bir ölü olarak bildi. Ben ölümle savaşıyorken o hayatın yaşattığı acıyla öldü ve tekrar dirildi. Şuan bilmediğim bir bilinmezlikte kaybolmuş ve tutunacak bir el arıyor. Sağım hemşireler,solum doktorlar,önüm hastane ve arkamda sedyelerle dolu,ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı bilmiyorum.Ölümcül bir hastalığa yakalandım ve mucizevi bir şekilde 2 yıl komada kalıp ,uyuşmuş gözlerimi bugün dünyaya açtım. Gözlerimi açtığım ilk an sabreden,yılmayan 2 yıl boyunca komadan benim uyanmamı bekleyen annemi gördüm. Bunca zaman boyunca annemi kötülemiş, yanımda olmadığını iddia etmiştim şimdi de 2 yıl boyunca beni sabırla bekleyen annemi gördüm.
-Anne!
Sesimdeki solukluk anlaşılsa da yüzümdeki ifade bir o kadar neşeliydi. Tutulmuş kemiklerimin arasında anneme sarılmaya çalışıyordum.
-Eflin!
Kolları tüm bedenimi sardı ve bir an bırakamaz oldu.
-Öldü sandım ama sen yaşıyormuşsum ruhunun derinliklerinde.
"Öldüm sanmışlar ama ben zaten ölüydüm. Yaşadım ruhumun derinliklerinde Doruk ile"
Tereddütle sordum.
-Anne, ben burada 2 yıl boyunca yatarken hiç beni ziyarete gelen olmadı mı?
Ruhumun izinde senin peşindeyim Doruk . Aklımdan silsem de gönlüm buna elvermiyor, sen kalbime adını kazıttırdın ve kalbim oraya başka birisinin kazınmasına izin vermiyor.
Annem işaret parmağını yanağına doğru götürüp,bakışları tavana döndü.
-Kim gibi?
-Bir arkadaşım falan.
Yalan söylediğim çok net bir şekilde belli oluyordu.Annem kastettiğimi anlarcasına başını salladı.
-Kızım baştan söylesene ya! Niye lafı baştan dolambaçlandırıyorsun.
Utançlıktan yanaklarım âl âl olmuştu. Annemin gözleri hâlâ üzerimdeydi, sonra suratı birden düştü.
-Senin öldüğünü sanınca kendinden gitti,en son sakinleştirmeye çalışıyorduk.
Sonra birden ortalıkta kayboldu,onu arayan çok oldu ama sanırım yurt dışına gitmiş.
Aklımın ucundan bir ara Doruk'un hayatı terk ettiği düşüncesi geçti. Sonra bir an kendimi toparlamaya çalıştım ve zihnimdeki kötü düşünceleri yok ettim.
***
Komadan uyanmama rağmen doktorlar sürekli beni müşade altında tutuyorlardı.
Ölsem ölemiyordum, yaşasam yaşayamıyordum.
Yaşamak, ölüme göre daha zor birşeydi bence.
(Heyecanlı bir bölüm ardından Eflin'i tekrar hayata döndürme kararı aldım.
Eflin aslında sevilmeyen biri olduğunu düşünse de aslında onun birçok seveni var,ileriki bölümlerde...🎉)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kum Saatinin Tutsakları(Tamamlandı)
Lãng mạn'Biz kum saatinin içine mâhkum kalmış birer tutsaklardık. 'Biz bir kum saatinden ibarettik ,o bir hayat bende hayatın kalbiydim. O camları beraber kırdık ,beraber aştık şimdi ayrılmak yakışır mıydı bize? Her zaman yanyana dipdipe hissettik ama hiçbi...
