Kum Saatinin Tutsakları(Tamamlandı)

32.Bölüm= Ayrılmak Yakışmazdı Bize -FİNAL-

"Aslında sevilmediğimi düşünsemde benim birçok sevenim vardı..."
Haftalar geçe geçe sızlayan yaralarımı biraz daha sarıyordum ama bir yara vardı ki asla sarılmıyordu. O yara her zaman uzakta ,sarılmayı bekleyen bir mahkûm gibiydi. Ve ben o yarayı sarmak için büyük bir Savaş vereceğim. Sabah büyük bir gürültü şiddetiyle uyandım, panik ataklarımdan dolayı artık bu sese alışmış ve bunu doğal karşılıyordum.
Ayağa kalkıp sendelememle birlikte cama doğru doğruldum, sanırım tüm bu sesin kaynağı oradan geliyordu. Cama doğru yöneldiğimde kalp atışlarım hızlanıyor ve içimdeki endişe korkusu büyüyordu. Pencereye doğru baktığım sırada bir havai fişek patlamasıyla kulaklarımı kapattım. Kulaklarımdaki cızırtı ,düzgün düşünememe engel oluyordu. Sesin kaynağına doğru yönelirken gökyüzündeki yazıyla şoka uğradım.
"Sen bizi mutlu ettin Eflin, şimdide sıra bizim seni mutlu etme zamanımız"
Yazıyı okumamla beraber mutluluk gözyaşlarıma engel olamadım. Herkes aşağıdaydı ve hepsi benim için toplanmışlardı. Odamın kapısı çalındı ve içeriye Sıla Hemşire girdi:
-Eflin bunca zamandır sevilmediğini düşündün, onlar seni sevmese bile fanların seni her zaman sevecek.
'Fan' ne kadar değişik gelen bir câzibe , hayatımda hiç tatmadığım bir duygu ve duygularıma yeni eklenen bir histi bu. Üstüme bir hırka geçirip ,koridora doğru çıktım. Merdivenlerden aşağı inip, dışarı çıktım. Önümde bir ordu, beni destekleyen bir ülkenin milliyeti toplanmıştı.
***
Haberlerde,yollarda ,sokaklarda tahmin edebileceğiniz her yerde ben vardım. İnsanların günlük siyaset konuşmalarının yerini benim yaşantım yer alıyordu. Bundan başta zevk alsamda zaman geçtikçe bu can sıkıyordu. Aynı zamanda bu aralar kalbim sahibini arıyordu. Beynim bana kalbim ona aitti. Ama şuan kalp sahipsizdi ve sahibini arıyordu, kalp sahibini aramaktan pompalamayı unutmuştu.
Onun kalbi bana ait o zaman bende o kalbe sahip çıkacağım. Ben onun için bir damla gözyaşımı akıttıysam o zaman aşkıma sahip çıkacağım. Onunla görüşmenin birçok yolu vardı ama bunca yıl o ,acı çekmişken şimdi ansızın nasıl karşısına çıkabilirdim ki? Elbette bir yolu vardı ama bu yol pratik düşünmekten geçiyordu. İnsanlar bazen aşkın insanı değiştirdiğini düşünür, oysaki ben aşkın dünyayı değiştiren taraftarındaydım. Aşk beni değiştirdi ve kendime yenilir hâle getirdi.
-Ne zaman taburcu olacağım bu hastaneden?
Anneme doğru somurtarak konuşuyordum.
-Az kaldı kızım, yakında kendini hayatın dinginliğine, özgürlüğün sefasına bırakacaksın.
Bende bir kez olsun umut etmek istiyordum, o umudun gerçekleşme ihtimali olmasa bile.
***
Onu bulmam gerekiyordu, onu ben diriltmek ve ben ayağa kaldırmak istiyordum. Bunu başarabileceğime inanmasam da destekleyicilerimim hep çok olacağına inancım sonsuzdu. Onu ilk defa ve belkide son defa görüşüm olacaktı. Bu benim son şansımdı, bu oyunun bir kazananı vardı ve ikimizin canları da yeterince tükenmişti. Allah bana bir kalp verdi, o kalp her defa yeniden atmasına rağmen tekrardan bir hançer saplandı. Kalp yeniden attı ancak bu sefer hayata karşı yılmadı ve her bir engele karşı daha da güçlendi.
Ben Eflin, o kalp son kez yerini bulacak.

            Devam edecek...