Kapının koluna elim deydiği an içinde bir bilinmedik bir endişe oluştu. Ama o kapıyı açtım.
"Merhabalar Ayçin Hanım"
"Hoşgeldin Eflinciğim"
Bana gösterilen yere tam oturacağım sırada başım dönmeye ve şiddetli ağrımaya başladı.
"Eflin iyi misin?"
Başım fena halde dönüyor ve gözlerim kapandı kapanacaktı. Nefesim boğuklaşıyordu,belkide bu benim ölüm anımdı.Ayçin Hanım bana doğru yaklaştı ilk önce ateşime ve vücut sıcaklığıma baktı. Normaldi,beni koltuğa oturttu.
" Miden bulanıyor mu?"
"Hayır"
Yüzündeki ifade birden değişti.
" Garip, stresten kaynaklı belki bir bayılmadır ya da bir panik ataktır diye düşünmüştüm ama belirtileri yok."
"Birkaç gündür böyleyim"
"Peki başka ne belirtileri var?"
" Kilo kaybı, saç dökülmesi, ani baş ağrıları, panik atak."
Bunları söyledikten sonra da gözlerim kararmaya başladı. Bayılmadan önce söylediğim tek şey.
"Bana rapor yazın, lütfen acil!"
Bunu son olarak söyledikten sonra başka bir şey hatırlamıyorum.Duyduğum son şey.
"Sibel kolonya getir!"
***
Gözümü açtım ve lanet olası ki yine hastanedeydim. Artık ben hastanelerden bıkmıştım, hemşireler de benden.
"Eflin kızım, nasılsın?"
"Bu halimden anlayabileceğin gibi berbat!"
Konuşmak istemiyordum, konuşturulmak dahi istemiyordum. Sadece susmak ve evrenden yok oluşumu izlemek istiyordum.
Az sonra doktor geldi, yüzünde bir gariplik vardı.
"Merhabalar ben doktor Erman, siz de Eflin'in yakınları olmalısınız."
Annem hemen atıldı.
"Evet, hocam. Biz Eflin'in yakınlarıyız.Nasıl kızımın durumu?"
Doktorun yüzündeki gariplik büyüdü.
"Sonuçlar akıl alır gibi değil"
Annemin endişesi gittikçe büyüyordu.
"Hocam noluyor ?"
"Şöyle ki kızınızın bu belirtileri kanser teşhisiyle uyuyor ama bu kansere daha önce hiç rastlamadık. Yani tüm dünyada görülen ilk defa bir hastalık. Merak etme şuan 20 ülke 32 doktor ve 51 hastane senin bu hastalığının tedavisini araştırıyor.Ama birşey daha var..."
" Bu hastalık ölümcül sonuçlar var şuanlık hastalığının tedavisi yok ama hastalığı yavaşlatabiliriz. Ayrıca tedavi biraz uzun zaman alabilir"
Doktor cümlesini bitirdiği an annem gözyaşlarına boğuldu benim umursamıyordum bile çünkü;
Benim zaten bu hayatta kalmamın bir manası yoktu. Ben zaten bir ölüydüm, yaşayan bir ölüydüm.
"Ben zaten yaşayan bir ölüydüm yaşamamın bir manası yoktu"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kum Saatinin Tutsakları(Tamamlandı)
Romantizm'Biz kum saatinin içine mâhkum kalmış birer tutsaklardık. 'Biz bir kum saatinden ibarettik ,o bir hayat bende hayatın kalbiydim. O camları beraber kırdık ,beraber aştık şimdi ayrılmak yakışır mıydı bize? Her zaman yanyana dipdipe hissettik ama hiçbi...
