Beneath the Archers' Sky (Iskolar ng Bayan Series #1)

Chapter 8

Chapter 8

Ang init talaga ng ulo ko sa mga magulong emosyon na nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ako kabaliktaran kapag si Alejandro na ang pinag-uusapan. Parang gusto kong magwala sa sobrang inis sa kanya pero sa kabilang banda, may bahid na lungkot na hindi ko rin maipaliwanag.

"Marco, hindi ko na alam ang gagawin ko. Parang gusto kong sapakin si Alejandro pero 'pag andiyan na siya, gusto ko siyang yakapin," reklamo ko sa best friend ko habang nasa café kami.

Marco tumango-tango habang nangungusap ako, pero mukha niyang hindi rin alam kung ano ang dapat kong gawin. "Macy, ganyan talaga ang pag-ibig minsan. Mahirap intindihin, pero kailangan nating harapin at pagdaanan ang mga emosyon na nararamdaman natin."

"Ang sakit lang kasi, Marco. Hindi ko alam kung paano ko tatapusin ang lahat ng 'to," sabi ko habang pilit na pinipigilan ang luha na gustong tumulo mula sa mga mata ko.

Haha... ano 'to.. ba't umuulan? ay.. luha ko pala.

"Tingin mo ba mahal ka rin ni Alejandro?" tanong ni Marco, which seemed to aim to have a deeper understanding of what was happening to me.

"Alam mo, hindi ko alam. May mga pagkakataon na pakiramdam ko, oo. Pero may mga sandaling parang hindi naman talaga," sagot ko, habang pinipilit kong ayusin ang mga salitang gustong lumabas mula sa bibig ko.

Nagpatuloy kami sa usapan namin, at habang mas malalim kaming nag uusap sa mga bagay-bagay, mas lumiliwanag din ang ilang bagay sa isipan ko. Kailangan kong harapin ang katotohanan, kahit gaano man 'to kasakit.

Nakakainis kasi, bakit kailangan ma-attach pa ako sa kaniya? Kaaway ko siya tapos ma-aattach ako. Hindi ko rin tipo mga katulad niyang mayabang.

Pag-uwi ko ng bahay, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa lahat ng mga salitang binitawan namin ni Marco. I have to face my feelings head on. Hindi ko puwedeng patuloy na itago ang mga bagay na nararamdaman ko.

Bakit kasi kailangan siya pa? Bakit ba ako na-attach sa kaniya eh wala naman siyang ginagawa. Exactly! Wala na nga siyang ginagawa nagkagusto pa ako! What the hell is wrong wih me? I should focus on my goal only. Ano ba naman 'to?

Dumiretso na ako sa café at wala pa rin sa tamang katinuan. Maski sila Jenny ay napapansin ang pagbabago ko, I used to be a jolly person. Kinalabit ako ni Jenny while I was zoning out.

"Bakit? May bagong customer?" I asked.

"Oo, teh, 'yun oh." utas ni Jenny at nginuso nguso pa. Lumingon naman ako sa gawi na tinutukoy niya. It's him and his friends, I should avoid him. Ayoko na ng ganito, nawawala na ako sa katinuan ko dahil lang sa isang lalaki. I shouldn't lose myself just for a man.

Bigla na lang naging blurry ang paningin ko at sumakit ang ulo ko, I don't know why. I saw him looking at me pero tumalikod ako para kausapin si Jen.

"Uh, Jenny, sumasakit ulo ko. Half-day na muna ako, ikaw na muna mag duty." sabi ko bigla sa babae.

"Weh? Baka may iniiwasan ka?" She asked teasingly.

"Totoo nga. I'm not feeling well kanina pa.. I'm very sorry to conveniences." I said at binigay sa kaniya ang apron. Kinuha ko na ang gamit ko at lumabas ng coffee shop. It's still blurry at lalong lumalakas kirot ng ulo ko, baka migraine lang 'to and also it might because of the stress.

I heard him calling me, but I ignored it at sumakay na ng jeep. I saw him still looking at me, he saw me that I looked at him. I started to cry na, wala na akong pake sa mga tao. I've had the mental breakdowns, parang lahat ng pagod at stress bumigay na.