Beneath the Archers' Sky (Iskolar ng Bayan Series #1)

Chapter 30

Chapter 30

While I was arranging the props, I tried to clear my mind. Pero, bigla na lang sumagi ulit sa isip ko si Gab at ang mga nakita ko kanina. Gusto kong alisin yung selos na nararamdaman ko, pero hindi ko maiwasan. Naging masaya na sila ni Lara, at mukhang masaya rin naman sila. Pero ako? Bakit parang may kulang?

Napabuntong-hininga ako habang inaayos yung banner na hawak ko. Naramdaman ko yung bigat sa puso ko, pero kailangan kong itulak ang sarili ko na mag-focus sa mga bagay na importante. Nandito ako hindi para magpaka-bitter, kundi para gawin ang mga bagay na makakapagbigay ng magandang kinabukasan para sa akin at sa pamilya ko.

"Macy, okay ka lang ba?" tanong ni Jason habang lumalapit siya sa akin. Napansin siguro niya yung malalim kong paghinga.

"Ha? Oo naman, Jason. Nag-iisip lang ng mga susunod na steps sa booth natin," sagot ko, pilit na ngumingiti.

"Kung may kailangan kang tulong, nandito lang kami. Alam kong marami tayong iniisip, pero hindi ka nag-iisa," sabi niya, na nakatingin sa akin nang may concern.

"Salamat, Jason. Malaking bagay na nandyan kayo. Kaya ko naman ‘to," sabi ko, pinipilit na maging positive.

Bumalik kami sa mga ginagawa namin sa booth, at kahit paano, nawala yung bigat ng pakiramdam ko habang nagiging busy sa mga activities. Kailangan kong itulak ang sarili ko na mag-focus sa mga bagay na makakatulong sa akin. Hindi pwedeng magpatalo sa mga emosyon na maaaring maka-distract sa akin.

Lumipas ang mga oras na busy kami sa pag-aayos at pag-assist sa mga pumupunta sa booth. Ramdam ko rin yung pagod, pero ayos lang kasi at least, nagagamit ko yung oras ko sa productive na paraan.

By the end of the day, nakaramdam ako ng konting kaginhawaan. Nagawa ko pa rin mag-contribute kahit na medyo mabigat ang pakiramdam. At least, kahit paano, naka-move on ako kahit saglit.

Pag-uwi ko sa condo, diretso agad ako sa kwarto para magpahinga. Pagbagsak ko sa kama, naramdaman ko yung bigat ng pagod at ng emosyon na kanina ko pa pinipigil. Gusto ko na lang magpahinga at makalimot, kahit sa gabing ito lang.

"You can't give up, Macy." bulong ko sa sarili ko habang pinipikit ko ang mga mata ko. "Kaya mo 'to."

Mabilis akong nakatulog, dala-dala ang pagod at mga alalahanin sa puso ko. Alam kong marami pang susunod na challenges, pero alam ko ring kaya ko ‘to. Kahit gaano pa kahirap, kakayanin ko para sa mga taong mahalaga sa akin—para sa pamilya ko, para sa future ko, at para sa sarili ko.

Nakatayo ako sa gitna ng quadrangle, tinatanaw ang malaking stage na inihanda para sa isang event sa campus. May mga banner at decorations na nakasabit, at may mga estudyanteng nagkakagulo para mag-set up. Sobrang dami ng tao, halos hindi ko na marinig ang sarili kong iniisip.

"Uy, Macy!" tinawag ako ni Marco, ang best friend ko, habang papalapit siya. Nakakunot ang noo niya, at may halong irita sa boses niya. "Si Gab nandito. Gusto kang kausapin."

Natigilan ako. Matagal na rin simula nung huli kong makita si Gab. Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko kung magkita kami ulit. Pero nararamdaman ko na may kaba at excitement na namumuo sa dibdib ko.

"Ano na naman ang gusto niya?" tanong ko kay Marco, pilit na pinapanatili ang boses ko na kalmado kahit na medyo kinakabahan na ako.

"Don't know, don't care," sagot ni Marco na halatang inis. "Basta, sinasabi ko lang. Nandyan siya sa gilid, naghihintay sa'yo."

Napatingin ako sa direksyon na tinuro ni Marco. Sa gilid ng stage, kitang-kita ko si Gab, nakasandal sa poste at nakatingin sa akin. May dalang ngiti sa mga labi niya, pero may halong kaba rin sa mga mata niya. Parang may gustong sabihin, pero nagdadalawang-isip.