Beneath the Archers' Sky (Iskolar ng Bayan Series #1)

Chapter 15

Chapter 15

"Okay ka lang ba?" tanong ni Marco habang nakaupo ako sa tabi ni Mama.

"Hindi ko na alam gagawin ko, Marco. Hirap na hirap na ako, ang daming tumatakbo sa isip ko. I don't what to do first." sabi ko sa lalaki.

Kumuha siya ng upuan at may hawak pa na prutas, umupo siya sa harap ko habang binabalakatan ang Orange. Si Mama naman ay wala pa ring malay dahil sa nangyari, ang mga kapatid ko ay natutulog sa munting higaan na narito sa loob ng kwarto ni Mama. Si Marco ang kumuha ng kwarto na 'to para kay Mama, sabi ko nga ay ayos lang kahit sakto lang na kwarto. Gusto niya makapag pahinga rin sila Mariane, na na-trauma na sa nangyari.

"Alam mo, Macy.. Taking one step at a time would be great. Life is not a race for you to rush everything, tutulungan ko kayo ni Tita. Para saan pa noong tinulungan niyo ako noong nangangailangan din ako?"

"Pero—"

"Don't say anything, ako bahala. As long as I'm here, may katulong ka sa lahat. What are friends are for, Macy?"

At kahit nahihiya ako sa lalaki, dahil sobra sobra na ang naitulong sa pamilya ko tinanggap ko pa rin ang tulong niya ngayon. Sa condo muna niya kami tutuloy, nakakahiya man pero kailangan ko na lunukin pride ko para kila Mama. They need a home to stay.

Palagi kong pinagdadasal na makaka-ahon din kami sa hirap na 'to.. Hindi na mahihirapan sila Mama kapag nakapag tapos na ako. Hinatid kami ni Marco sa condo niya at tuwang tuwa naman ang mga bata dahil sa ganda rin ng view.

"Kukunin ko pa ibang gamit namin sa bahay." sambit ko kay Marco.

"Pinakuha ko na, actually, they're on their way to deliver it all here. Sorry, I didn't tell you in advance. Tulog na tulog ka kanina, at hindi ko na inistorbo tulog mo. I know you needed that sleep, I heard you snoring in your sleep eh." pang asar pa nito.

"Ha?! Talaga ba? Humihilik ako? My god!" utas ko.

"Yeah.. Wala namang kaso roon ah? Saka ngayon ka lang humilik, nakikita kita natutulog sa library noon hindi ka naman nahilik. Siguro pagod ka talaga. Hayaan mo, paghahanda ko kayo ng pagkain."

Nilutuan kami ni Marco ng sinigang, Marco is like a family to us. He knows our favorite, he knows how to calm Max kapag nag t-tantrums na. He knows how to make Mama's heart flutter, he knows how to control Mariane and Mica's everyday argument. And he knows how to make me feel at ease. I'm glad na siya ang naging kaibigan ko.

If reborn again, I will gladly choose these people again in my next life.

Kinabukasan, nagising ako sa ingay ng mga bata. Tumakbo si Max papunta sa akin at niyakap ako. "Ate, ang ganda dito! May swimming pool pa!"

"Talaga? Gusto mo bang lumangoy mamaya?" tanong ko habang kinakalong siya.

"Oo, Ate! Pwede ba?" tanong niya, excited na excited.

"Sige, mamaya pagkatapos ng breakfast."

Habang nag-aalmusal kami, napansin kong tahimik si Mama. Nakasimangot siya at parang malalim ang iniisip. "Mama, okay ka lang ba?" tanong ko.

"Hindi ko maiwasang mag-alala, anak. Paano kung bumalik ang Papa mo? Paano kung..."

"Mama, hindi na siya makakalapit sa atin. I'll make sure of that. Nandito si Marco, nandito ako. We'll protect you."

"Macy, tama na 'yan. Huwag kang masyadong mag-alala," sabi ni Marco, habang hinahagod ang likod ni Mama. "Kumain na lang muna tayo. Kailangan mo ng lakas."

Habang kumakain, iniisip ko ang mga susunod na hakbang na gagawin ko. Kailangan kong mag-focus sa pag-aaral, sa trabaho, at higit sa lahat, sa pamilya ko. Alam kong mahirap, pero kailangan kong kayanin.

Pagkatapos ng breakfast, tinulungan ako ni Marco na ayusin ang mga gamit namin. Nang makita ko ang mga lumang damit at laruan, bumalik lahat ng alaala. Mahirap man, kailangan kong mag-move on. Kailangan kong magpakatatag para sa kanila.

Sa gitna ng pag-aayos, lumapit si Micah sa akin. "Ate, maglalaro tayo mamaya, 'di ba?"

"Oo naman, maglalaro tayo. Pero tapusin muna natin 'to, ha?"

"Sige po, Ate. Wait po kita,"

Habang abala kami sa pag-aayos, napansin kong napapangiti si Mama. Hindi man niya sabihin, alam kong masaya siya dahil sa wakas, nararamdaman niya na ligtas kami.

Sa gabing iyon, bago matulog, nagdasal ako. "Lord, tulungan niyo po kami. Bigyan niyo po kami ng lakas at tapang para malagpasan ang lahat ng ito. Salamat po sa lahat ng biyaya at sa mga taong nandito para sa amin. Amen."

At sa wakas, nakatulog ako ng mahimbing. Kinabukasan nagpaalam na kami ni Marco kay Mama na papasok na kami, sabay na kami para raw hindi na ako gumastos sa pamasahe.

Habang papasok ako sa classroom, ramdam ko ang mga tingin ng mga tao. Alam kong pinag-uusapan nila ako. Ang bigat sa dibdib. Pero wala akong magawa kundi magpatuloy.

Pagdating ko sa klase, nandoon na si Prof. Jimenez at nagsimula na siyang mag-lecture. "Class, today we'll discuss the psychological effects of betrayal and trust issues..."

Napapikit ako nang marinig ko 'yon. Sakto. Sakto talaga sa sitwasyon ko.

"Betrayal can lead to severe emotional distress. It can cause anxiety, depression, and even affect one's self-esteem. Trust, once broken, is hard to rebuild..."

Habang nagle-lecture si Prof. Jimenez, parang binabalikan ko lahat ng nangyari. Lahat ng sakit, lahat ng duda. Paano ko ba napasok sa ganitong sitwasyon? Bakit ko ba pinaniwalaan si Gab?

"Okay class, let's take a short break. Pagbalik niyo, we'll have a discussion."

After class ay dumiretso na ako sa coffee shop. Pagpasok ko ay iba ang tingin nina Jenny at Kat sa akin, did I do something wrong?

"Macy, tawag ka ni Ma'am sa loob." sabi ni Jenny. Dinaga naman agad ang dibdib ko sa kaba, tila wala ring costumer ngayong araw.

"Good afternoon po, Ma'am," utas ko sa boss namin.

"Macy, I'm sorry to say this but you're fired." Diniretso agad ako ni Ma'am, and I don't know how to respond..

"P-po? Bakit po? Di.. did I do something wrong po ba?" I asked. Please, no.. Dito na lang ako kumukuha ng source of income..

"No. But your rumors in your campus ay umabot na rito, wala ng mga customer ang dumayo sa coffee shop ko dahil sa lintek na chismis na 'yan. Kaya hanggang nakikiusap ako ng maayos, umalis ka na. You're such a bad charm to my business." utas nito.

"I'm sorry po.." Walang atubli umalis na ako ng coffee shop, wala na. Wala na akong trabaho, ano na ang gagawin ko ngayon? Pagod na pagod na ako. Magpapatuloy pa ba ako? hindi ko na alam anong plano ng tadhana sa akin. Hindi ko alam bakit ganito ginagawa sa akin, may ginawa ba akong masama sa past life ko?

Bakit sobra sobra naman ata 'yung binibigay na problema sa akin? I'm not your strongest soldier, Lord.

"Mara.. Mag-usap na muna tayo," bigla na lang lumitaw si Gab sa harap ko.

"Ano ba pag uusapan natin, Gab? Tangina, pagod na pagod na ako. Pwede ba, Gab, tigilan mo na muna ako?" utas ko.

"Hear me out, Mara, please.." He pleaded.

"Don't beg for someone like me, Gab. It's useless, iwanan mo na ako. Please, we're just hurting each other. Hayaan mo na muna maghilom mga sugat sa atin, hindi ko na rin alam gagawin ko Gab. Kaya please... bigyan mo muna ako ng katahimikan,"

Iniwan ko siya ng parang wala lang. Masakit para sa 'kin, he was my first love. I need to let him go in order for us to move forward, marami nangyari. Marami nagbago, ayoko rin na magpatuloy pa kami kung magiging ganoon lang mangyayari. Siguro, mas  pipiliin ko muna piliin ang sarili ko. Kailangan kong tuparin pangarap ko para kila Mama, I'm sorry, Gab.

I needed to choose my career, kailangan ko 'to. Para sa pamilya ko, para kila Mama. I love him, I really do. Pero may iba rin akong priorities, may iba akong kailangan pagtuunan ng atensyon. Goodluck, my future engineer.