Beneath the Archers' Sky (Iskolar ng Bayan Series #1)

Chapter 27

Chapter 27

Nandito pa rin ako sa event ng campus, pero hindi ko maiwasan na mag-isip sa nangyari kanina. Nakakailang isipin na nagkita ulit kami ni Gab after all this time. Ang weird ng timing—out of all the songs, “Tadhana” pa talaga ang pinili nila. Parang may ibang meaning tuloy yung kanta sa’kin ngayon. Pero hindi ko dapat masyadong dibdibin ‘to, lalo na’t marami akong kailangang tapusin sa school.

Habang nakaupo ako sa bench malapit sa stage, naririnig ko pa rin yung mga sumunod na performances. May mga sumasayaw, kumakanta, at may ilan ding nag-pe-perform ng spoken word poetry. Nagmamadali akong kunin yung notebook ko sa bag. Sinubukan kong i-divert yung attention ko sa ibang bagay—like taking down notes for an upcoming project. Pero kahit anong pilit ko, bumabalik pa rin yung utak ko kay Gab at sa duet nila ni Lara.

Hindi ko tuloy maiwasang mapatingin ulit sa stage. Nag-aayos na ulit ng gamit yung banda, pero si Gab at Lara, mukhang nag-eenjoy sa pag-uusap nila. Nakikita ko ang mga tao sa paligid nila na nakangiti, tila ba kinikilig sa presence nilang dalawa. Gusto kong bawiin ang tingin ko, pero parang hindi ko kaya. Bakit parang ang hirap iwasan yung eksena na ‘to? Nakakainis.

Napabuntong-hininga ako habang nilalaro ang ballpen sa daliri ko. Alam ko namang wala na akong dapat maramdaman para kay Gab. After all, matagal na kaming walang contact. Pero bakit parang may kirot pa rin? At bakit ako naiinggit kay Lara?

Tumayo ako at naglakad palayo sa stage. Kailangan kong umalis sa pwesto ko ngayon, baka sakaling makatulong sa pag-process ng thoughts ko. Nakahanap ako ng mas tahimik na spot sa campus, malapit sa isang puno, at naupo ako sa ilalim nito. Pinilit kong kalmahin yung sarili ko.

"Macy, kalma lang," bulong ko sa sarili ko. "Kailangan mong i-focus yung isip mo sa mas importanteng bagay. Marami kang dapat asikasuhin, thesis, trabaho... wala ka dapat oras sa ganito."

Kinuha ko ulit yung notebook ko at nag-start mag-review ng mga notes ko para sa thesis. Pero hindi ko ma-deny na sobrang distracted ako. Ang daming pumapasok sa isip ko—puro memories, puro “what ifs.” Parang gusto ko na lang umuwi at matulog, pero alam kong hindi pwede. May oras pa bago matapos yung event, at kailangan ko rin magpasa ng mga requirements para sa participation namin dito.

Habang nagbabasa ako, bigla akong nakarinig ng mga footsteps papalapit. Hindi ko in-expect na may lalapit sa akin dito sa tahimik na spot na ‘to. Pag-angat ko ng ulo, nakita ko si Marco na naka-ngiti habang dala-dala yung drink na paborito ko.

“Hey, I thought nandito ka and I was right,” bati niya habang inaabot sa akin yung drink.

“Thanks,” sagot ko, pilit na ngumiti. "What brings you here?"

"Nakita lang kita kanina na parang hindi mapakali, so I figured I’d check on you," sagot niya. "Everything okay?"

Napailing ako, sinubukang ngumiti ulit kahit medyo pilit. "Yeah, I’m fine. Just... processing a lot of things, I guess."

"Hmm," tumango si Marco habang umupo sa tabi ko. "Let me guess... Gab?"

Nagulat ako na na-figure out niya agad. I mean, sino pa ba, diba? Pero somehow, it felt comforting na hindi ko na kailangang mag-explain ng sobra. "Yeah, I guess," amin ko habang iniikot yung straw sa drink ko.

Alam kong naramdaman niya yung bigat ng sagot ko, kaya't tumahimik muna siya saglit bago muling nagsalita. "Macy, you know, it’s okay to feel things. Normal lang naman ‘yun. But don’t let it weigh you down too much, okay? You’ve been through worse. You’ll get through this too."

"Thanks, Marco," sagot ko habang nakangiti nang bahagya. Tinatanggal niya talaga yung bigat sa loob ko kahit papaano. Nakakagaan talaga ng pakiramdam kapag alam mong may taong naiintindihan ka.

"By the way, nakita ko ‘yung performances kanina. You should’ve seen the look on your face when Gab and Lara started singing," dagdag niya na may konting tawa.

"Ha? Nakita mo ‘yun?" tanong ko, natatawa na rin.

"Of course! Hindi kita pwede iwanan nang ganon. Besides, the look on your face was priceless," biro niya.

"Grabe ka, Marco. Nakakahiya!" sagot ko, pero natawa na rin ako sa sarili ko. Parang for a moment, nawala yung awkwardness at bigat ng nararamdaman ko kanina.

"You’re stronger than you think, Macy. And if ever you need someone to talk to, you know I’m always here," seryosong sabi ni Marco, biglang nag-shift sa mas serious tone.

"Salamat, Marco. I really appreciate it," sagot ko, genuinely thankful for his presence.

After a while, bumalik kami sa event area. Nagdesisyon akong i-enjoy na lang yung natitirang oras kahit pa may ibang bagay akong iniisip. Sinubukan kong maging present sa moment, maging masaya kasama ang mga kaibigan ko at i-set aside muna yung mga bagay na bumabagabag sa akin.

Nang bumalik kami, tapos na ‘yung ibang performances, at may ilang booths na nag-aalok ng iba't ibang activities. Nag-decide kami na sumali sa isang art activity booth na nagpi-paint ng tote bags. It was a nice distraction, something creative to take my mind off things.

Habang nagpi-paint kami, napansin kong medyo lumalapit si Lara at Gab sa booth. Hindi ko maiwasang magpakiramdaman. Parang gusto ko na lang matapos ‘tong araw na ‘to.

"Macy, ganda naman ng design mo," bati ni Lara habang tinignan ang ginagawa ko.

"Thanks," sagot ko, pilit na hinahabaan yung pasensya ko. I mean, wala naman akong dapat ikagalit kay Lara. She’s been nothing but nice. Pero di ko maiwasan mag-isip.

"Gab, check mo nga ‘to," tawag ni Lara kay Gab, at mas lalo kong naramdaman yung awkwardness nung lumapit siya.

"Wow, nice one, Macy," sabi niya habang tinignan yung ginagawa ko. Pero instead na tingnan ko siya, nag-focus na lang ako sa painting ko. Ayokong madistract ulit.

"Thanks," sagot ko ng matipid. Ayokong magmukhang rude, pero I really don’t know what else to say.

Napansin siguro ni Marco yung situation kaya agad siyang nagsalita. "Guys, let’s wrap this up and check out the food stalls. I’m starving."

"Good idea," sagot ni Lara na mukhang excited. "Sama tayo, Gab?"

"Sure," sagot ni Gab, pero kita ko sa gilid ng mata ko na parang gusto niyang magsabi pa ng something. But I didn’t give him the chance. Tinapos ko na yung painting ko at tumayo na ako.

Sumama na lang ako sa kanila, pero pilit kong tinutuon yung isip ko sa ibang bagay. I didn’t want to think about Gab and Lara, about the awkwardness. Gusto ko lang maging normal ang araw na ‘to, kahit papaano.

Pagdating namin sa food stalls, medyo gumaan na rin yung loob ko. Natuwa ako sa dami ng options, at kahit papaano, nawalan ako ng focus kay Gab at Lara. Pero sa bawat ngiti at tawa nila, ramdam ko pa rin yung kaunting kirot. Pero alam ko, hindi ako pwedeng magpatalo sa ganitong pakiramdam.

Nung natapos na yung araw, pakiramdam ko exhausted na ako emotionally. Ang dami kong napagdaanan sa loob lang ng isang araw. Pero kahit ganon, alam kong kailangan kong magpakatatag. Ang dami kong responsibilities, ang dami kong dapat asikasuhin. Hindi pwedeng magpabaya dahil lang sa nararamdaman ko ngayon.

Pagkauwi namin sa condo, agad akong pumasok sa kwarto para magpahinga. Napahiga ako sa kama at napabuntong-hininga. Kailangan ko nang mag-move on. Kailangan ko nang kalimutan yung nangyari kanina at mag-focus sa mas importanteng bagay.