Benimsin

7.Bölüm

Wattpadten takip edip oy ve yorum yapmayı unutmayın. Başta şöyle bir açıklamamı yapayım eğer ki istediğim sınırda oy ve yorum gelmezse,yeni bölüm geç gelir. Keyifli okumalar.

**************

Altı ay...tamı tamına altı ay önce ben daha yoğun bakımdayken bir canım benden önce toprağa girmişti. Evet annem. Annem ben daha yoğun bakımda iken kalp krizi geçirip vefat etmişti. Ve ben annemi son bir kere dahi görmemiştim.

Kendi canımın toprağa verilişini göremedim. Ben annemi bir kere dahi olsa görmemenin yükünü taşıyordum. Hem kalbimde,hemde omuzlarımda.

Memlekete gittiğim an ağlamaktan gözleri şişen Zilan ile karşılaştım. Annemin yokluğunda yataklara düşen babam ile karşılaştım. Annemin yokluğunda keyifsiz olan abilerim ile karşılaştım. Çünkü evin sultanı artık yoktu. Gitmişti.

Ölüm bir eve girdi mi,geride kalanları da kendi ile beraber götürüyordu.

Helva tatlı mıdır? Evet mi? Cevap hayır. Ya da evetse de demek ki ölüm henüz evinizden çıkmamış. Helva sevdiklerini kaybedenler için hep acıdır. Helva tatlı değil,acıdır.Tatlının içindeki acı. Tıpkı kahkaların arkasındaki acılar gibi.

Annem hep geceleri kalkar,benim,abilerimin,Zilan'ın hepimizin üstününü örterdi. Üşütüp hasta olmayalım diye. Şimdi kim vardı bizi düşünüp üstümüzü örtecek?

Hadi ben evliydim. Hadi  abilerimde hep çalışıyordu gece gündüz. Hadi benle abilerim tamam da,peki babam ve Zilan?

Babam annemin yemeğinden başka yemek yemezdi. Annemin elinden değilde bir başkasının elinden yese,yemeği beğenmezdi. Ama yerdi yemeği,nimete saygısızlık yapmaz babam. Şükür ederdi. Her haline,her halimize. Nede olsa o yemeği bulamayanlar da vardı.

Zilan ise en küçüğümüzdü. Zilan annemsiz yapamaz. Anne hayata bağlar. Anne;yemez yedirir. Giymez giydirir.
Benim annem ise Zilan için herşeydi.

Bir insanın anne ve ya babası nasıl olursa olsun,yine de o kişinin anne ve babası idi. Ailesi idi. Aile;herşeydir.

Vesselam iyi komşular vardı. Kimse 'ay şuradan tuz ver,bilmem bu yemeğin neyi az' falan demiyorlardı. Acılı günümüzde bizimle beraberlerdi.

Annem gitti eve hüznü geldi. Eve gittiğim an,annesizlik vurdu yüzüme. Hem de en sertinden. En acılısından. Annemin gidişi hissediliyordu.

Gelen misafirler babama görünüp çıkıyorlardı. Babamın ne kalkamaya hali vardı,ne de konuşmaya takati vardı.

Abilerim ve Baran misafirler ile ilgileniyorlardı. Ben ve Zilan öylece ruhsuz bir şekilde kadınların arasında sandalyede oturuyorduk.

Ve birden ikimizin aklına da annemin aynı bu şekil komşular ile toplanıp gün yaptıkları aklımıza geldi. Şimdi ise komşular vardı,annem yoktu. Annem için buradaydık ama annem yine yoktu.

Baran'ın ailesi de bizdediyler. Mahmut ağa Babamın yanında idi. Hafize ana ve Sultan kadınların olduğu bir tarafta idi.

Ben annemin soğuk mezarına gidip anneme sarıldım. Annemin soğuk mezarına sarıldım. Yerde toprağa verilmiş canıma ağlayarak sarıldım. Canım yerde,soğuk toprağın altına gömülüydü.