waterdicht

10.

Nova's Pov
Het is echt gebeurt, ik heb hem gekust. De jongen die ik al vanaf het moment dat ik dat klas lokaal binnenliep leuk vond. Kende ik hem, nee. Maar hij kijk zo lief. We zijn eigenlijk echt het tegenovergestelde van elkaar. Maar dat maakt het juist zo leuk dat we zo goed klikken. Nadat ik thuis werd afgezet had Ik meteen me beste vriendin van en oude school gebeld. Want ik had er zeker al wel eens verteld over Matthy.

En nu is het de volgende dag. Ik heb net ontbeten en vertrek zo naar school. Ben ik zenuwachtig om hem te zien. Jazeker. Maar toch ben ook weer blij om hem te zien.

Matthy's Pov
Ik zit op de fiets, ik zie de poort van mijn school al aan het eind van de straat. Ik mag Nova weer zien, heb ijs wat zin in? Ja natuurlijk. Maar op een een of andere manier ben ik ook erg uitgeput deze ochtend. En ben ik bang dat ik het op haar ga afreageren.

Ik rij het schoolplein op, richting de fietsen stalling en parkeer daar mijn fiets. Zet hem op sloot en loop meteen naar de kluisjes. Waar ik net zoals elke ochtend overspoelt word door prikkels. Deze keer was mijn koptelefoon alleen leeg en heb ik hem thuis gelaten om op te laden. Vreselijk idee besef ik me nu. Ik sta even stil om alles in me op te nemen en loop verder naar mijn kluisje. Het gevoel van mijn broek op mijn been doet vreselijk veel pijn. Ik heb al een grote broek aan. Maar de kleinste aanraking laat me al een misselijk gevoel in me maag voelen. Ik trek mijn kluisje open en doe een paar boeken die ik pas later in de dag nodig dag erin. Ook mijn lunch doe ik erin. Ik sla het deurtje dicht en draai hem op slot. Ik pak mijn telefoon uit me zak, en open magister. Ik heb Duits op de tweede verdieping. Niet het akker ergste vak ooit gelukkig. Dus loop ik al naar mijn les.

Ik sta voor het lokaal van Duits, te wachten tot de docent de deur open zal doen zodat we naar binnen kunnen. Ik sta hier nu nog alleen. Ik was namelijk al best vroeg. Een beetje in mijn eigen gedachtes kijkbuis naar alle posters en flyers op de muur. Tot dat ik opeens voetstappen richting me hoor komen. Ik draai om en ik zie haar, Nova. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht. Een mooie glimlach. Ze loopt naar me toe en geeft mij meteen een knuffel. Ik schrik, adem een keer diep adem en knuffel dan terug. Als we elkaar loslaten komt de docent aanlopen en draait de deur open. Meteen lopen we naar binnen.

-

Het is het laatste lesuur, ik ben kapot. Ik ben overprikkeld en vermoeid. Maar Nova zit naast me en ik wil niet dat ze merkt hoe ik me echt voel. Onze docent is van alles aan het uitleggen over de tweede Wereldoorlog. Normaal vind ik dit echt een heel interessant onderwerp. Maar nu gaat alles wat de docent zegt ene oor in andere oor uit. "Matthyas wat denk jij?" Vraagt de docent opeens. Ik kijk op. Kut ik heb niet gehoord waar we het over hadden. "Uhm ik weet het niet." Zeg ik zachtjes terwijl ik de tranen al achter mijn ogen voel prikken. "Matt gaat het?" Fluisterd Nova in mijn oor. Ik knik en kijk weer naar de docent. Die gelukkig het al aan iemand anders is gaan vragen. Ik voel mijn been trillen. Fuck dit gaat Nova meteen merken. Maar dan gaat de bel. Meteen trekt Nova me mee naar de gang. Ik kan nog net snel je tas oppakken van de grond

"Matt haal is even diep adem." Zegt Nova. Ik haal een paar keer diep adem. Maar omdat ik dat doe voel ik de tranen over mijn gezicht stromen. "Ohw Matt, wat is er toch aan de hand." En ze trekt me in een knuffel. "Ik ben gewoon heel moe en overprikkeld." Zeg ik door de snikken heen. Ze pakt me alleen maar strakker vast. Ik knuffel nu ook terug. "Dat maakt niet uit Matt, laat die tranen maar lopen." "Laat alles er maar even uit." Zegt Nova lief. En dat doe ik ook zeker. Terwijl zei maar neit loslaat uit de knuffel.

Na even laat Nova los, en doe ik dat ook. Ik veeg mijn tranen weg. "Wil je met mij mee naar huis?" "Dan kunnen we daar even chillen en kan jij rustig worden." Ik knik en ze lacht lief naar mij. "Nou kom dan gaan we naar de fietsen." Zegt Nova. Ze geeft me een kus op mijn wang en begint dan te rennen naar de deur. Ik voel mezelf rood worden. Ik moet even lachen en ren dan snel achter haar aan.