waterdicht

1.

Matthy's Pov
Ik loop de schoolpoort binnen. Het schooljaar is nu een maand bezig. En heb ik het leuk. Nee absoluut niet. Geen vrienden, geen goede cijfers, geen leuke leraren. Helemaal niks. Maar weet iemand dat, nee zeker niet. Mijn ouders hebben me hier naartoe gestuurd met een reden. Om mij te helpen. Maar tot nu toe heeft deze school het alleen maar erger gemaakt. Ik heb natuurlijk nog wel me vrienden van mijn vorige school maar die zie ik bijna niet meer.

Ik loop het gebouw binnen, opweg naar de kluisjes. Maar zodra ik binnenloop wordt ik overspoelt door prikkels. Bruggetjes die rondrennen, mensen die hard praten. Docenten die weer een ruzie proberen te stoppen. Vreselijk deze mensen hier. Ik loop naar mijn kluisje. Ik leg mijn jas er in en open mijn tas. De boeken die ik nodig heb voor de pauze laat ik erin, die voor na de pauze zet ik in me kluisje. Ik zoek in me nu bijna lege tas naar mijn koptelefoon. Kutzooi, vergeten. Nu gaat deze dag alleen nog maar moeilijker worden. Ik Rits me tas dicht en loop naar mijn eerste les, wiskunde. Een van mijn slechts een saaiste vakken. Ik snap er niks van en de docenten worden altijd boos. Een kind hoeft toch niet alles te kunnen, of wel soms?

Ik ga zitten op mijn plek, vooraan de klas hellaas. Omdat ik nieuw ben dit jaar ben ik door veel docenten voor aan in de klas gezet. Maar dan vinden ze het ook nog eens een goed idee om altijd mij antwoord te laten geven op vragen. Ik rits mijn tas open en haal mijn boeken er alvast uit. Ik trek mijn mauwen nogmaals goed naar beneden aangezien ik geen zin had in mensen die mijn littekens en wondjes opmerken.

Ik zit alleen. Dit hadden ze gedaan omdat mijn oude school had doorgegeven dat ik agressief en luid kon zijn. Daar is helemaal niks van waar. Ik was en ben nog steeds de meest stille jongen van de klas. Alleen op mijn "normale" school had ik een paar kinderen in me klas die me vaak deden irriteerde of juist erg luid waren flipte ik hem door de vele prikkels die ik binnen kreeg. De school wist niet hoe ze hiermee moesten omgaan, dus werd ik maar gelabeld als agressief. Docenten keken me in het begin van het jaar al raar aan toen ze mijn dossier doorlazen en agressief zagen staan. Maar ja, ik ga er liever niet op in.

-

Ik loop de schoolpoort weer uit. Het is half 5, een erg lange schooldag achter de rug dus. Ik ben kapot. En het huiswerk dat thuis op me staat te wachten maakt me ook niet echt meer vrolijk. Het ei ge leuke vandaag is dat ik de mannen weer zie, Robbie, Milo, Koen en Raoul. Mijn beste vrienden sinds groep 1. Ik miste ze ontzettend. Maar gelukkig hebben we elke maandag en donderdag nog voetbaltraining met z'n alle. Dat was altijd gezellig. Met die jongens had ik geen sociale batterij nodig, hun maakt die juist weer vol. Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een flinke wind die bijna een leeg blikje bier tegen mijn been aan waait. Ik kijk op en zie dat ik gelukkig al bijna thuis ben. Ik begin iets grotere stappen te zetten.

Ik open de poort van onze achtertuin. Meteen komt mijn jongere broertje Ezra naar buiten gerend. "Heyy Ezzieboy hoe was je dag?" Vraag ik zo vrolijk mogelijk. "Goed hoor, en die van jou??" Vraagt Ezra meteen door. "Prima hoor, maar ik ga snel naar boven want ben nogal moe." Hij knikt en ik loop ons huis binnen. Ik zeg even gedag tegen mijn ouders, en helaas niet meer mijn oudere broer, Jair. Tegen hem kon ik soms wel echt vertellen over hoe ik me echt voelde. Alleen sinds hij uit huis is val ik hem liever niet meer lastig met mijn gedoe. Ik loop de gang op, hang mijn jas op en schop mijn schoenen uit. Dan ren ik de trap op naar boven.

-

Ik zit aan mijn geschiedenis huiswerk, al eventjes. Het is niet veel maar ik kan mijn hoofd er niet bijhouden. Had weet eens last van nare gedachtes. Vooral over mezelf. Over of ik me wel normaal heb gedragen vandaag, of ik niet te luid was, of ik er niet te dik uitzag als ik zat. Ik kijk op het klokje op mijn bureau. Shit ik moest al 5 minuten geleden zijn gaan omkleden. Ik pak mijn voetbal setje en trek t aan. Ik doe alvast mijn sokken en scheenbeschermers aan. Ik was al laat dus kom dat net zo goed meteen doen. Ik trek nog een trui aan zodat de mannen het niet opvalt dat er sneeien en littekens op me pols zitten.

Ik ren snel naar beneden, daar ligt namelijk mijn rugzak. Ik doe mijn bidon, keepers handschoenen, telefoon en powerbank in de rugzak en geef mijn moeder nog snel een knuffel voordat ik de tuin in ren. Mijn sleutel pak ik uit me tas en ik steek hem in het slot van me fiets. Ik moet hem een paar keer goed ronddraaien aangezien ik de meest oude verrotte en veroeste fiets heb die je ooit hebt gezien. Ik gooi de poort open en fiets eruit. Eindelijk ga ik de jongens weer zien.

Nog een paar honderd meter fietsen en dan ben ik er. Onze voetbal club. Ik hoefde pas over een uurtje te trainen maar ik en de mannen deden altijd eerst zelf een beetje kloten op de velden voor de training. Ik rij xo snel mogelijk naar het fietsen rek en zet me fiets hier op slot. "JONGENS" roep ik blij als ik mijn beste vrienden zie. Ik gooi mijn tas over de poort en klim er zelf overheen. Ik een naar het veld. "Heyy Matt je bent er eindelijk." Lacht Milo. "Ja sorry zat met me hoofd niet vij de tijd." Da jongens lachen en we geven elkaar een knuffel.

Ik had ze maar een weekje niet gezien maar Jezus wat had ik ze gemist.