Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤ "Peki Arya hanım, büyükbabanızın korkunç cinayeti hakkında ne düşünüyorsunuz?"
Bir an nefesim kesildi ve kalbim hızlıca çarpmaya başladı. Bu sorunun geleceğini hiç düşünmemiştim. Neden bunu sormuştu ki?
Birkaç saniye boyunca ne diyeceğimi bilemedim. Odanın sessizliği kulaklarımda uğulduyordu. Herkesin bakışları üzerimdeydi. Boğazım kurumuş, kelimeler ağzımda düğümlenmişti.
Seyircilerin fısıltıları duyuluyordu: "Cinayet mi?..." "Ne cinayeti?..." "Bu kadının geçmişi çok kirli herhalde..." "Bu kadar şeyden sonra buralara nasıl gelebilmiş?..." "Kimi öldürmüş ki?..."
Bunlar duyduğum fısıltıların sadece birkaçıydı.
Derin bir nefes aldım ve kendimi toplamak için birkaç saniye daha bekledim. Derinlerde sakladığım anılar ve duygular birer birer yüzeye çıkmaya başladı. O acı dolu geçmişi hatırlamak istemiyordum ama şimdi kaçış yoktu. Doğruca gözlerine baktım ve konuşmaya başladım.
"Büyükbabamın cinayeti, ailemizin hayatında kara bir leke olarak kaldı. Hala çözülebilmiş değil. Bu dosya kapatılmış olabilir ama Tarık Caymaz'ı benim dedemin öldürmediğine inanıyorum." diye girdim konuya.
"Bu olayın ardındaki gerçekler hala karanlıkta ve belki de asla tam olarak aydınlatılamayacak. Ama biz aile olarak bu acıyla yaşamayı ve ilerlemeyi öğrendik. Belki de buraya gelmemin en büyük nedeni bu yaşadıklarımız ve onlardan aldığımız derslerdir."
Odanın sessizliği bu sefer farklı bir anlam taşıyordu. Artık herkesin gözünde sadece bir kurban değil, aynı zamanda bu zorlu geçmişe rağmen ayakta kalmayı başarmış biriydim.
Seyircilerden bir adam ayaklandı ve kızgın ses tonuyla bağırdı. "O öldürdü!" dedi. "Tarık Caymaz'ı öldüren senin dedendi!" "O yaptı!"
Bu ani suçlama karşısında gözlerimi kırpmadan adama baktım. İçimde bir yerde patlamaya hazır bir öfke vardı ama sakin kalmam gerekiyordu. Gerçeklerin ve duyguların bu kadar karmaşık olduğu bir durumda, kontrolümü kaybetmemeliydim. Hem korkuyordum hemde çok sinirliydim. Bu bir canlı yayındı ve her şey kayıt altına alınıyordu.
Moderatörüm kameraya bakıp seyircilerle konuştu. "Kısa bir reklam arası, sayın seyirciler."
Reklam arası, bana biraz nefes alabilmem için kısa bir fırsat sundu. Derin bir nefes aldım ve ellerimi masanın altına koyarak sakinleşmeye çalıştım. Moderatör, bana destek verircesine hafifçe omzuma dokundu ve "Arya, eğer devam edemeyecek gibi hissediyorsan, programı burada bitirebiliriz," dedi.
