Zincir +18

"Kurtarıcı Şeytan"

Merhabalar,günaydınlar diyorum!
"Sabah sabah hayırdır?"dediğinizi duyar gibiyim(demediyseniz de lütfen beni bozmayın)yeni bölüm atarak biraz şaşırtmak istedim,iyi okumalar!!

ʚ🐸︎ɞ

-Tunanın ağzından-

Duyulan gerçekler,paramparça eden hisler oturduğum yerde bile beni sarsmaya yetmişti.
Derin ablanın ambulansla hastaneye kaldırılması kalbimde ağırlığa sebep olmuştu.
Kendisini yeni tanımama rağmen ablam gibi olmuş,tanımadığı bir çocuğu korumuştu.
Onun yanına gitmek istiyordum.

Polis amcadan beni hastaneye götürmesi için ricada bulunmuştum, o
da götürebileceğini söylemişti.
Yolda giderken beni neşelendirmek için elinden geleni yapan polis amcanın ismi Erendi ve 33 yaşındaydı,kendisi Derin abla hakkında birsürü sorular sormuştu.

Hastaneye geldiğimizde arabadan inip ameliyathane bölümüne gelmiştik,Derin ablanın durumu demek ki ciddiydi...
Ameliyathaneden çıkan hemşirelerin hepsini tutup Derin abla hakkında bilgi almaya çalışıyordum fakat hepsi o kadar çok koşuşturuyorlardı ki, sorduğum sorular havada kalmıştı.
Havada kalan sorularıma cevap gelmesinden umudumu kestiğim için bir yere çökmüştüm,tek yapabildiğim şey Tanrıya dua etmekti.

Yarım saat sonra

Ameliyathaneden sedyeyle çıkan Derin ablanın soluk bedeni ve yüzündeki derin kesikler içimi parçalamış,kendimi suçlamama sebep olmuştu eğer onun evine gitmeseydim şuanda huzurla evinde oturuyor olabilirdi.
Derin ablayı yoğum bakıma almış,bütün uyarıları da yapmışlardı,stresten uzak durmak zorundaymış,uzun süredir birşey yemediği için de bedeni çok güçsüz hale gelmiş.
Yanımdaki iki polis başımda uzun süre beklemişti,onları işlerinden alıkoymak istemiyordum bu yüzden gidebileceklerini,bundan sonra burada Derin ablayı bekleyebileceğimi söylemiştim ama çocuk başıma tek kalmamam gerektiğini söylemişlerdi.
Bana zarar veren adama ne olduğunu söylememişlerdi,
acaba tutuklanmış mıydı? Veya polisler oraya varmadan kaçmış mıydı?
Son seçenek bedenimin ürpermesine ve içimdeki güvensizlik perdesini geri indirmeme sebep olmuştu.
Belli bir süreden sonra doktorların sürekli kontolü dahilinde sonunda güzel haber alabilmiştik,Derin abla normal odaya alınmıştı bu yüzden doktorlardan izin isteyip içeri girebilecektim.
İzin istedikten sonraysa içimdeki mutluluk heyecana dönüşmüş, doktorların verdiği önlüğü ve maskeyi hızlıca giyinmiştim.
İçeri girdiğimde yoğun olarak ilaç kokusu ve biraz da kiraz kokusu almıştım.
Derin ablaya yaklaşıp yanındaki sandalyeye oturduktan sonra elini tutmuş,dolan gözyaşlarımı serbest bırakmıştım.
Bana ailem bile sahip çıkmazken tanımadığım bir abla canını vermeye çalışmıştı.
Tuttuğum soğuk el hafif hareketlenince odadan çıkıp doktorları çağırmış,Derin ablanın elinin hareket ettiğini söylemiştim.
Birkaç kontrol sırasında Derin abla gözlerini açmış,etrafta dolandırmaya başlamıştı.
Sevinçle birlikte ellerimi hızlı hızlı çarpıp beni görmesini beklemiştim,beni gördüğündeyse tepkisi gülümsemek olmuştu.
Doktorlar Derin ablanın biraz daha dinlenmesi gerektiğini söylemiş,beni odadan çıkarmışlardı.

-Derinin ağzından-

İğrenç hastane kokusu ve iğrenç birkaç bakışlar...
Gerçekten en nefret ettiğim ortamlardan biri olabilirdi hastane.
Gözlerimi etrafta gezdirdiğimde Tunanın heyecan dolu bakışlarıyla karşılaşmıştım,minik bir gülümseme gönderdikten sonra doktorların sıkıcı sorularına cevap vermek zorunda kalmıştım.
Hemen ardından yemek yememem hakkında birkaç uyarı almıştım,sebebiyse vücudumdaki ilaçların etkisini göstermesi gerekiyormuş.