LAÇİN;ÇAKIR KUŞU

11.Bölüm;Sevda Türküsü

Keyifli okumalar.

Yorum yapmayı unutmayın...

Soğuk bedenleri alaşağı edendi.Titrer,kendini kaybederdin.Yavaşça morarırdı tenin.Sonra yavaş yavaş fısıltılar duymaya başlardın.

Şimdi soğuk yoktu,ama bedenim üşümekle meşgul,ciğerlerim tek bir kokuya hapisti.

Avcıdan kaçarken düşen ceylanlar hep yenilirlerdi.Bende düştüm,ama ben kaybeden olamazdım.Kurban edilen ceylanlar,katillerinin elinde kalınca ölümler olurdu ve ölümler en acı soğukları getirirdi.

Bunca haykırışın, küfürün,hakaretin arasında duyduğum tek ses ölüm kurşunlarıydı.

Düşmüş müydüm?Yoksa hala koşuyor muydum?Neredeydim?Ne yapıyordum?

Bir kurşun sesi duydum,bana isabet etmedi.Az önce beni tutan adamlardan birine gelmişti.Yanıma devrilen bir beden hissettiğimde anladım.Yerdeydim.Biri bedenimi tuttu.Bir darbe daha gelecek sanarken sürüklendiğimi anladım.

"Gitme."dedi bir ses."Uyan."dedi yine aynı ses.İlk defa nefes aldığımı hissettim.Halisünasyondu biliyorum.Onun sesiydi,ama o yoktu."Lilya,duyuyor musun beni?"hayır bu o olamazdı.O Lilya demezdi.Bana adımla seslenmezdi.Kendimde gücü bulduğumda gözlerimi açtım.Doğrulnaya çalıştım defalarca.

"Kaç."dedi yine aynı ses.Bir kadın sesiydi.Tanıyamadım.Doğrulmayı tekrar denediğimde,başarabildim."Kaç..."dedi yine."biz buluruz seni."

Nasıl bulacaksın demedim.O bulamamış sen nasıl bulacaksın demedim ama yinede koşmaya çabaladım.Başardım.Yine girdim o ormana.Düştüm saymadım, kaç kere öldüm saymadım ama son düştüğümde artık kurşun sesi duymadım.Son duyduğum benim yaşlarımdaki bir kadının birilerini aradığı,son gördüğüm onun kehribar gözleriydi.

(1 SAAT ÖNCE)

"Tik tak."tanıdık bir ses... Etrafım yirmi adam tarafından sarıldığı gerçeğiyle de o an yüzleştim.Salak değildim,sadece yardım gelene kadarki zaman aralığını değerlendiriyordum.

O yardım gelmeyecekti.Biliyordum.Beni bulamayacaklarını biliyordum.Esaretin ruhuma açacağı yarayı engellemeye çalışıyordum.Yardım buydu.Ruhum bedenimden yardım bekliyordu.

Arkamdan beş adam beni tuttuğunda,direnemedim.Yirmi adamın arasında pekte bir şansım yoktu.Yüzüme yine bir yumruk indiğinde aynı anda yaralı bacağıma yediğim tekmeyle dizlerimin üzerine çökmek zorunda kaldım.Vücudum acıdan kıvranacak raddeye gelmişti.Başımı kaldırdım.Nasıl baktığımı bilmiyorum ama Degre Porgan bile bir adım gerilemişti.Gülümsedim,ama gülüşümü yarım bırakan sırtıma yediğim sopa darbesiydi.Yine de bağırmadım.Sesimi çıkarmadım,ama dudaklarımın arasından çıkan inleme bile hoşlarına gitmişti.

"Biliyor musun sevgili yeğenim,bu direnişin bile ben olduğumun kanıtı-"

Kahkaham tüm ormanda yankılanırken,yine bir adım geriledi.Onu tek hamlemle öldürebileceğimi biliyordu.Çünkü ben sandıklarından daha fazlasıydım.

Kendime verdiğim bir sözün altında ezileceğime bugün burada o sözü tutarak kim olduğumu tekrar hatırlardım.

Ben Lilya Laçin.Hepsini öldürene kadar ölmeyeceğim.Ruhlarına gök kubbeyi aştırana kadar durmayacağım.Çünkü çok sustum.Çok itaat ettim.Şimdi onlar benim önümde diz çökecek, adım seslerimi duydukları an ceketlerinin düğmelerini ilikleyeceklerdi.