Chapter 91
မကြာမီအချိန်အတွင်းမှာပင် ချီလင်မြို့က နဂိုမူလအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားပြီး ညပိုင်းမှ အဖြစ်အပျက်အများကို လမ်းမထက်နှင့် လမ်းကြားထဲတွင် အပြိုင်အဆိုင်ဆွေးနွေးကုန်ကြသည်။
ရှန်းလျိုရှန့် လမ်းမထက်တွင် လျှောက်လာစဉ်၌ ရှုရှင်းချန်က သူ့ကိုဘေးနားမှ ခိုးကြည့်နေပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောပေ။
ရှန်းလျိုရှန့် လမ်းဘေးဈေးဆိုင်လေးမှ သကြားလုံးချောင်းဝယ်နေစဉ် ရှုရှင်းချန်ကိုပါ တစ်ချောင်းပေးလိုက်ပြီး မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။
" ဘာလို့ ငါ့ကိုလာကြည့်နေတာလဲ အရင်က မမြင်ဖူးဘူးလား..."
ရှုရှင်းချန်က သကြားလုံးချောင်းကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာထက်မှ အမူအရာက ထူးဆန်းနေသည်။
" ခင်ဗျား မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ ပြောထားတာတောင် လူတွေက ဘာလို့များယုံကြလဲ စဉ်းစားနေတာ..."
ရှန်းလျိုရှန့် နှုတ်ခမ်းပင့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
" ဒါငါ့ရဲ့ အထူးစွမ်းရည်နဲ့ အရည်အချင်းပဲ မင်း သင်လို့မရနိုင်ဘူး..."
" ဘာ အရည်အချင်းလဲ လျှောက်ပြောနေတယ်..."
ရှုရှင်းချန်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ပြီးနောက် အသံတိုးလိုက်သည်။
" ယောကျာ်းတစ်ယောက်အတွက်ကြောင့် သားအဖနှစ်ယောက်က သေရေးရှင်ရေးဖြစ်တဲ့အထိ တိုက်ခိုက်နေတာလို့ ခင်ဗျားပြောထားတာလေ...ယုံတဲ့သူကလည်းယုံတယ်... ပြီးတော့ ခင်ဗျားအသွင်ပြောင်းလိုက်တဲ့သားရဲ... အဲဒါကိုလည်း မီးလျှံချီလင်လို့ ယုံကြတာ အံ့ဩမဆုံးဘူး... ကျွန်တော်ထင်တာတော့ အဲဒါ မီးနတ်မြင်းပျံပေါက်လေးထင်တယ်..."
ရှန်းလျိုရှန့် လျှာသပ်လိုက်သည်။
" မင်းကြိုက်ရင် ပြီးတာပဲ..."
ရှုရှင်းချန် : "....."
" ငါပြောတာတွေကို ယုံကြတယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စက အံ့ဩစရာမဟုတ်ပါဘူး ထူးလည်းမထူးဆန်းဘူး... မင်း ယုံချင်တယ်ဆို ယုံလိုက်ပေါ့..."
ရှန်းလျိုရှန့်က ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးဖြင့် ငွေရှင်းလိုက်ပြီးနောက် သကြားလုံးကို ကိုက်တော့မည့်အချိန်တွင် လူတစ်ယောက် အဝေးမှ လျှောက်လာသည်ကိုမြင်၍ မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။
