I Am The Queen

Chapter 8

Chapter 8

"Paano mo ako nahanap?" Tanong ko sa kanya.

"You're not hiding, aren't you?" Aniya at hinawi ang buhok n'ya.

Pansin kong basa s'ya, marahil ay dala ng malakas ng pagbuhos ng ulan.

"Why would I?"

"To get rid of me?" Aniya at tumitig sa akin.

"I don't have to hide if that's what I want." Sagot ko habang nilalabanan ang titig n'ya.

"That's for sure. Because you can easily kill me if you want to. As you've said earlier, I never really mattered." He said and smiled. However, the smile plastering on his face is not a smile of a happy person.

"Tama." Simpleng sabi ko at tumingin sa labas.

Masakit ang puso ko.

Bakit ba kailangan n'ya pang gawin 'to? Ang bumuntot sa akin ngayong hindi ko na s'ya kailangan?

I exhaled slowly.

Don't be delusional, Heryllane. He's just doing his responsibility as a carnificial.

I closed my eyes.

Everytime I try to be alone, he will join me. Everytime I wanted to hide, he will find me.

Those are what Justine used to do. But why is Kai doing it, too?

Idiocy.

Malamang, iisang tao 'yan. Tss.

But I cannot deny the fact that my Justine and this guy named Kai are different from each other.

Tumayo ako at naglagay ng bills sa lamesa bago diretsong lumabas.

Kahit malakas ang buhos ng ulan at ang mga tao ay nagsisitakbuhan, mabagal akong naglakad sa kalsada.

Ramdam ko ang lamig ng hangin at ng patak ng ulan pero hindi ko ito ininda.

Narinig ko ang dagundong ng papalapit ng kulog kaya natigil ako.

I remembered something.

I was in high school when I cried so hard because of thunder. I am traumatized from the dark events in my childhood. And thunder gives me flashbacks of it.

My hand trembled and my vision became blurry because of the tears forming in my eyes.

I felt something warm covered my back.

"Let's go." Kai took my hand after placing his jacket on my shoulder.

I let my tears fall.

Diretso ang tingin ko sa daan habang magkasabay kaming naglalakad.

Tahimik kami pareho at hindi s'ya nagtangkang kausapin man lang ako.

Nakikiramdam lang sya sa akin.

Hinahaplos n'ya gamit ang hinlalaking daliri n'ya ang kamay ko sa tuwing kukulog.

Gusto ko s'yang yakapin. No. My inner child is craving for his embrace and I can't do anything to stop that.

But what about Trisha?

She will get hurt.

Binitawan ko ang kamay n'ya at naunang maglakad. I know he's confused but the fuck I care?

I don't need him.

Kalaunan ay nakarating na kami sa hotel.

"My gosh! Where have you been? You're so wet!" Ani Denise.

"You made us so worried-" natigilan s'ya at tumitig sa akin. I didn't lifted my eyes to meet her gaze and she knew what's wrong.

Hinayaan n'yang mabasa s'ya ng damit ko. She hugged me and told me that everything's fine.

No, it's not, Denise.

It's not okay.

Umayos ako ng tayo at ngumiti sa kanya.

"Nag kape lang ako, e, miss mo na ako agad. Grabe naman 'yan." I teased her.

Ngumuso lang naman s'ya.

"Come on, let's get you dressed up." Aniya at inalalayan ako.

"Yah, stop that. I'm not disabled. Stay here. I can do it myself." Natatawang ani ko sa kanya

Pumeke s'ya ng ngiti at hinayaan na ako.

I made sure that the moment I step out of the room after fixing myself up, I got the Queen's behavior.

Kinailangan na naming umuwi sa mansion para asikasuhin ang mga kailangan.

Bago pa man pumasok sa kotse si Kit ay hinila ko s'ya para kausapin.

"Is it true that you and Isla-" Hindi n'ya ako pinatapos.

"Kadiri, Ryll. Parang hindi mo kilala ang babaeng yun. Akala ko pa man din nag bago na s'ya." Nakangiwing aniya.

Tumaas ang kilay ko at tumango.

"Siguraduhin mo lang dahil 'pag nangyari yun, kahit mahal na mahal ka ni Denise, hindi yan magdadalawang isip na iwan ka." Babala ko sa kanya. Namutla naman ang lalaki.

"H'wag ka namang ganyan." Aniya at nilingon ang asawa na nag aayos ng buhok sa loob ng kotse.

"Nagsasabi lang ako ng totoo." Kibit balikat kong ani.

He gulped.

"Hindi mo kailangan matakot kung wala kang binabalak." Sabi ko.

"Malamang wala! Anong akala mo sa akin." Aniya at inirapan pa ako.

I smirked.

"One more thing. Hindi ko alam kung paano mo nalaman ang bahay ko pero h'wag na h'wag mong dadalhin si Denise dun nang hindi mo sakin sinasabi. Maliwanag?" Striktong ani ko sa kanya.

"Opo, Mrs Bernales." My eyes widened at his remark. Before I could even get the chance to punch his face, he immediately entered his car and drove off.

That bastard!

Sumakay ako sa motor ko at sinuot ang helmet. Natigilan ako ng makita ko sa side mirror ang sasakyang gamit ni Kai.

Iyon ang sasakyang binigay ko sa kanya.

Tama nga ako. Bagay sa kanya ang ganoong klase ng mga sasakyan. Sports bikes, eh?

I smirked inwardly and started the engine of my ride.

Nilingon ko s'ya sa likod at naging sensyas n'ya iyon para pumantay sa akin.

I told him, years ago, that once we got that chance to see each other again, I'm gonna have a race with him. And it's going to happen now.

Mabilis akong nagmaneho at agad naman s'yang nakasunod sa akin.

Too bad for my boy, I've trained too much.

Humilig ako sa motor ko at mas lalong binilisan ang pagpapatakbo.

Naabutan ko pa ang kotse nila Kit. Narinig ko ang pagbusina n'ya sa likod pero hindi ko na pinansin at piniling mag focus sa pagmamaneho.

Siguro sa susunod na pagkakataon na lang. O sa susunod na buhay ko na lang mararanasan ang pag ibig na pinagdarasal kong maramdaman. Dahil sa mundong ito, sa buhay ko ngayon, hindi iyon para sa akin.

Love was destined to find my friends. And not me.

And that's fine with me. At least they're happy.

I heard a beeping sound on my ears and it almost made me think that I'll be deaf or something. Not to mention it always happens to me whenever I am about to faint or what.

Fortunately, nakarating kami sa mansion bago pa man iyon mangyari.

Nauna ako kay Kai.

I looked back at him and he's making his way to get to where I am.

"Ang bilis mong magmaneho. Paano kung-"

"Oh, come on. It's called race for a reason." Ani ko at binato sa kanya ang helmet ko na agad naman n'yang sinalo.

That's the last thing I remembered before everything fell into darkness.