Conor

Pierwsze Kradzieże

Pierwszy raz ukradł coś w wieku 14 lat. Był głodny i nie miał pieniędzy na jedzenie. Wszedł do sklepu spożywczego i ukradł bochenek chleba.

Conor wszedł do sklepu spożywczego, jego żołądek burczał z głodu. Spojrzał na półki wypełnione jedzeniem, ale wiedział, że nie ma pieniędzy, żeby cokolwiek kupić. Myśl o kradzieży wypełniła jego umysł.

**Conor: (do siebie) Muszę to zrobić. Nie mam innego wyjścia.

Conor szybko rozejrzał się po sklepie. Nikt na niego nie zwracał uwagi. Chwycił bochenek chleba i schował go pod kurtkę. Jego serce waliło mu w piersi, gdy wychodził ze sklepu.

**Conor: (do siebie) Udało się. Nikt mnie nie zauważył.

Conor szedł szybko ulicą, bojąc się, że ktoś go złapie. W końcu dotarł do opuszczonego budynku i wszedł do środka. Otworzył bochenek chleba i zaczął jeść.

**Conor: (do siebie) To najlepszy chleb, jaki kiedykolwiek jadłem.

Conor zjadł cały bochenek chleba, czując się jednocześnie głodny i winny. Wiedział, że to, co zrobił, było złe, ale nie mógł się powstrzymać. Był zdesperowany i głodny.

**Conor: (do siebie) Muszę znaleźć sposób, żeby zarobić pieniądze. Nie mogę kraść wiecznie.

Po zjedzeniu chleba Conor wyszedł z opuszczonego budynku i zaczął iść ulicą. Nie wiedział, dokąd idzie, ani co będzie robił. Czuł się samotny i zagubiony.

**Conor: (do siebie) Co ja mam zrobić? Nie mam pieniędzy, nie mam domu i nie mam nikogo.

Początkowo Conor czuł się winny z powodu kradzieży, ale z czasem zaczął czerpać z tego przyjemność. Kradzież dawała mu poczucie władzy i kontroli.

Niedługo potem Conor zaczął wdawać się w bójki. Był dobry w walce i szybko zyskał reputację twardziela. Bójki dawały mu poczucie przynależności i akceptacji, których nie mógł znaleźć w domu lub szkole.