Gelecekten Geçmişe Bir Şans

1. bölüm " Alaz intihar ediyor"

***

Alaz, arabasıyla son hız malikaneye sürerken içindeki karmaşa zirveye ulaşmıştı. Bir yanda Asi'nin "Bebek falan yok, aldırdım " demesi, diğer yanda Yaman'ın arayıp "Hemen eve gel, annem babanı vurdu" dediği telefon konuşması yankılanıyordu.

Hayatının hep mutsuz ve umutsuz olduğunu düşünürdü, ama şimdi asıl mutsuzluğun ve umutsuzluğun ne olduğunu iliklerine kadar hissediyordu. Yaşamak olan tüm umutları tek tek ondan gitmişti. Daha bu sabah Asi ona umut olmaya çalışmış yaşaması işin sebep vermeye çalışmışti ama o umursamadı bile şimdiyse onuda kaybetmişdi. Asi ve onunla birlikte son umut tanesi de onu terk etmişti.

Annesi babasını öldürdüğü için hapse girecekti, bundan emindi. Artık her şey bitmişti. intikam alacağı bir babası bile kalmamıştı.

Şimdi ne olacaktı? Nasıl yaşayacaktı? Ölse her şey düzelir miydi? Hayır, düzelmezdi ama kendisi kurtulurdu. Evet, ölmeliydi. Tekrar bencil olmalı ve hiç kimseyi düşünmeden, tıpkı Ece gibi ölmelıydı. Tek çare buydu.

Ece, küçük kardeşi, annesinden babasından çok onun bebeğiydi. Bütün hayatı ona göz kulak olarak geçmişti. Hep kardeşten fazlası olmuştu ve şimdi yoktu. Hayatın adil olmadığını hep bilirdi, ama gerçekten artık son noktasındaydı. Dayanamıyordu. Annesinin ve babasının günahları onlara miras olarak kalmıştı. Önce Yaman, sonra Çağla, sonunda Ece çok acı çekmişlerdi. Alaz da acı çekmişti ama yaşananlardan kendi acılarına ayıracak vakti hiç olmamıştı. Şimdi acısı zirvedeydi her şeyi kaybetmişti, geriye hiçbir şey kalmamıştı. Evet, ölmeliydi. Gitmeliydi.

Bu acı döngüsü aptallığı yüzünden ona son umut olabilecek, yaşama sebebi olacak Asisinden ve daha doğmamış bebeğinden vazgeçmesine sebep olmuştu. Korkak demişti Asi. Evet, çok korkmuştu. Yine de aklı biraz başına gelince hemen geri dönmüştü. Asisiz yaşayamazdı. O yüzden en korktuğu şey olmasına rağmen baba olmak istemişti ama yine çok geç kalmıştı. Şimdi bitirmeliydi. Ayağını sonuna kadar gaz pedalının üstüne bastı, direksiyondan ellerini çekip gözlerini kapadı. Tüm geç kalmışlıklarına usulca ağladı.

Keşke Yaman'ı daha erken bulsaydım.

Keşke Çağla'nın yaşadıklarını daha erken bilseydim.

Keşke annemin ilaçlandığını daha erken bilseydim.

Keşke Rüya'yı sevmediğimi daha erken bilseydim.

Keşke babamın ve Şebnem'in canavar olduklarını daha erken bilseydim.

Keşke Ece'yi her şeyden koruyabilseydim.

Keşke annemin katil olmasına engel olsaydım.

Keşke Asi'ye yaşattığım tüm acıları geri alabilseydim.

Keşke bebeğimden vazgeçm-...

Araba son hızla bir duvara çarptı. Acı tüm vücudunu sardı, kemiklerinden biri akciğerine batmıştı, kafasından da kan geliyordu. Son nefeslerini verirken yüzünde arsız bir gülüş peydah oldu. Zorla son bir kez gözlerini açtı ve o an yine onu gördü. O gece Yaman'ın ve Rüya 'nın üstüne arabayı sürdüğünde olduğu gibi yine Asi'yi görüyordu. Konuşamadı, nefes alamıyordu ama zihni susmadı tüm sevdiklerinin bir yerde olduğu her şeyi düzeltebileceği bir dünya için hayatında ilk ve son kez bir dilek diledi "Son bir şans ver. Eğer gerçekten orada bir yerde her şeyin yaratıcısı biri varsa, bana son bir şans ver. Her şeyi düzeltmek için. Yalvarırım, son bir şans..." sonrasıysa derin bir karanlık

Alaz, arabayla son sürat giderken gözlerini açtığında kendini yine direksiyon başında buldu. Yanında Rüya vardı ve ona bağırarak "Alaz dur, nereye gidiyoruz?" diyordu. Kafasını çevirdiğinde Rüya'nın endişeli yüzünü gördü. Rüya ona bağırıyor, durmasını söylüyordu. Her şeyi hissedebiliyordu. hızı, rüzgarı, sesleri... Ama bu nasıl olabilirdi? Ölmemiş miydi? Bu bir rüya mıydı? Zihninde beliren sorularla boğuşurken, aniden frene bastı ve araba durdu. Hem kendisi hem de Rüya öne doğru sarsıldı.