𝒦𝒶𝓎𝒷𝑜𝓁𝓂𝓊ş 𝑅𝓊𝒽𝓁𝒶𝓇

Hiçlik

Zayıf bedeni çoğu şeyi kaldırırdı.

Yalnızlık, hissizlik, susuzluk ve açlık.

Hiç sıkıntı yaşamazdı bu durumlara maruz kaldığı dönemler.

Sadece maruz kalmaz, kendi maruz bırakırdı aynı zamanda.

Ölüm, öyle cazip geliyordu ki kadına.

Yaşamak için bir nedene ihtiyaç duyardı her zaman.

İsterdi çünkü, yaşamak isterdi.

Çabalarının hepsinin nafile olduğunu o da bilirdi adı kadar.

Sahi, adı neydi?

Bir önemi yoktu gözünde.

Yorulduğu dönemler olurdu. Çekerdi kendini Dünya denen çöplükten.

Dalardı kendi bataklığına.

Öyle durumlar olurdu ki çıkmak için her şeyi göze aldığı bataklığa kendi hür iradesiyle bırakırdı kendini.

Dinine bağlıydı kadın.

Hayat onunla bu durumda da dalga geçmişti.

Kadının midesi bulanıyordu karşı cinsinden.

Eşcinseldi kadın.

Bu durumu henüz küçük bir kız çocuğu iken fark etmişti.

Kuzenini onu zorla öpmüştü.

Çok iyi hatırlıyordu kadın.

Delicesine ağlamıştı.

Bir isim koymaya çok korkmuştu.

Ölmüştü...

Öldürülmüştü...

Ama ne yapabilirdi ki?

Tek arkadaşı o kızdı. Onu dışlamayan tek kişi.

En azından o zamanlar öyle sanıyordu.

Oysa olay çok farklıydı.

İlk önce o kız hemen ardından abisi mahvetti kadının hayatını.

Abisi...

Kadın gözlerini büyük bir hırs ve öfkeyle kapadı.

İçindeki çocuk haykırarak ağlıyordu ama kadın yapamazdı. Ağlayamazdı.

"Düşünme" dedi kendine.

"Lanet beyin düşünme!"

"... Öldürme beni."

Çaresizlik sardı etrafını. Örttü üstünü. Kimsenin istemediği o küçük kız çocuğunu sardı.

Annesiyle konuşmaları geldi gözünün önüne.

O konuşmalar gözünün önüne geldiği an dayanamadı. Efsunlu, kahvenin en açık ve hoş bir kızıllıkla karışmış gözlerinden devrildi bir yaş ağır ağır.

Silmek için herhangi bir çaba içerisine girmedi.

Ne çok isterdi annesini affedebilmeyi.

Kimsesizliği çarptı yine suratına.

Hiçbir şey yapamadı.

Kimsesizlikle lanetlenmiş bir kadındı o ve yapabilecek bir şeyi yoktu.

Çaresizlik örtüsü altındaki kız çocuğunun sesi daha da yükseldi.

Ağlarken asla annesini sayıklamazdı o kız çocuğu.

Biliyordu çünkü yoktu annesi.

Arkasında durmazdı. Azarlardı onu ağladığı için.