Uzaklardan Yakınlara

2. Bölüm - Gurbet

(Düzenlendi)
OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUMM KEYİFLİ OKUMALAR❣️

~~~
Alarmın çalmasıyla gözünü açmıştı Mert. Saate baktığında 08:00'ı gösteriyordu, hızlıca yataktan kalktı, banyoya gidip elini yüzünü yıkayarak kendine çeki düzen verdi, tekrar odasına geldi ve yatağını toparladı, pijamalarını çıkartıp gri eşofman ve beyaz tişörtünü giydi. Mert düzenli bir insandı, dağınıklıktan hoşlanmazdı, bir kızın bir erkekte sevebileceği en güzel özellikti belkide, annesi olmadan tek yaşamak ona bu özelliği vermişti sanki, sorumluluk sahibi olmuştu 5 yılda. Kardeşi gibi gördüğü Kubilay ise ona ayak uydurmaya çalışıyordu, ikiside yalnız yaşamaktan bir sürü şey öğrenmiş, temizlik bile yapıyorlardı.

Mert mutfağa geçmiş arkasından Kubilay da gelmişti, hızlıca kahvaltılarını hazırlayıp balkonda bir güzel yediler, Hollanda'nın havasını çok seviyordu ikiside, annesi memleketlerine dönmeleri için ısrarcı olsada her konuştuklarında güzel bir dil ile reddediyor, ama içinde bir yerlerde dönmesi gerektiğine dair bir ses de duyuyordu sanki, belli mi olur belki yarın bile fikri değişebilirdi, annesini çok özlemişti çünkü.

~~~
Bugün Mina'nın yeni hayatının ilk günüydü, eşyalar eve dün gece gelmiş, bugün ise ulaşmışlardı İstanbul'a. Gelir gelmez ilk Esma'yı görmek istiyordu ama yapılacak o kadar iş vardı ki, 1 ay da bile bitmez gibi geliyordu sanki ona, annesi Meryem yavaştan odasını yerleştirmesini söylemiş, Mina'da kitaplarından başlamıştı. Boydan boya bir duvarı kaplayan kitaplığını güzelce sildi, ardından başladı yerleştirmeye, tam bir bölmesini bitirmişti ki telefon çaldı, Esma arıyordu, yoğunluktan aklına aramak bile gelmemişti, sadece 'ulaştık' diye mesaj atmıştı. Telefonu açıp kulağına götürdü.

"Alo Mina, Allah'ım sonunda gelebildiniz mutluluktan bayılıcam, ee ne zaman buluşuyoruz?" Dedi Esma sevinçle.

"Esma'm ya sonunda kavuştuk ama biraz daha sabır lazım sanki, yapılacak çok iş var." Dedi Mina.

"Kızım ben yardıma gelirim size tek başınıza yapacak değilsiniz ya, neyse işleri boşver de geldiniz ya içim kıpır kıpır yaşama hevesim yenilendi sanki daha mutluyum"

Esma'nın son söylediği sözle ikiside kıkırdadı, biraz daha konuştuktan sonra telefonu kapattılar. Esma bugün yardım için gelecekti, işlerin hemen bitmesini istiyordu ve bunun için de durmadan çalışmak lazımdı, odası biterse diğer işlerde annesine yardım edebilirdi, çünkü hemen yerleşip İstanbul'u gezmek istiyordu Mina, tabi bu görev Esma'nındı.

~~~
Tahminlerine göre Esma'nın da yardımıyla odası bugün bitmişti, saat 21:30 olmuştu. Meryem ve Naim ise beraber yatak odasını bitirmişlerdi, Esma'yla yorgunluk kahvesi içtikten sonra Can Esma'ya hazırlanmasını, gelip alacağını söylemişti, Mina, Can ile Esma'nın arasını çok merak ediyordu, kendi ilişkisi gibi olmasından korkuyordu neticede. İçindeki hisler eski sevgilisinin peşini bırakmayacağını söylüyordu, ayrılığı kabul etmemişti bir türlü. Ama artık onun için yeni bir hayat başlamıştı, İstanbul'da her şeyin güzel olacağına inanıyordu. Yanında Esma'da vardı, daha ne isteyebilirdi ki? Düşüncelerinden Esma'nın sözüyle sıyrıldı.

"Min- Mina.. daldın gittin iyimisin?" Dedi Esma merakla.

"Hı? Ha iyiyim iyiyim yorgunluktandır."

"Tamam Can gelmiş ben gidiyorum, sende uyu dinlen iyice yarın yine gelicem tamam mı?" Dedi çantasını omzuna takarak.

"Esma yardım ettin zaten teşekkür ederim, gerisini biz hallederiz zahmet etme." Dedi Mina, arkadaşını yormak istemiyordu.

"Olur mu öyle şey biran önce bitirelim ki bol bol vakit geçiririz"