Uzaklardan Yakınlara

3. Bölüm - İlk karşılaşma

(Düzenlendi)

~~~
1 Hafta sonra..

5 yılın ardından tekrar evine yurduna gelmiş kendi alıştığı düzeninden sonra buraya ayak uydurmaya çalışıyordu Mert, uyandıktan sonra mutfağa gitti hizmetliler kahvaltı hazırlıyordu, "kolay gelsin" dedi tebessümle, çalışanlardan hiçbiri burada çalışmayı bırakmamış, hepsi işinde çok iyiydi, Mert'i de çok severlerdi. Yaklaşık 1 saat sonra sofra hazırdı, hep birlikte sofraya oturdular ve yemeğe başladılar.

"Mert'im, anlat bakalım nasıldı oralar? düzenin falan, merak ediyoruz hep telefonda anlatıyordun şimdi de detaylı anlat bakayım" Dedi amcası Sadi, tüm gözler Mert'e dönmüştü.

Sofradaki herkese detaylıca anlattı her şeyi, neden gelmek istemediğini daha iyi anlamışlardı, tabiki geldiği için pişman değildi, uzunca bu ülke hakkında konuştuktan sonra amcası tekrar soru sordu, "Evini naptın eşyalarını falan?"

"Eşyalarla beraber kiralık ilana koydum, tutuldu hemen" Dedi Mert.

"İyi yapmışsın oğlum.." Dedikten sonra durakladı, tekrar ekledi, "Ee var mı bir şeyler?" Dedi imayla gülerek.

"Ney var mı amca?" Dedi Mert amcasının ne dediğini anlayamamıştı.

"Kız arkadaşın var mı Mert'im? maşallah boylu poslusun, bir bakan bir daha bakıyor sana ben fark ediyorum"

Çatalını ve bıçağını masaya koydu yavaşça, bu soruya hazırlıklı değildi, gerçi aileden gelen normal bir soruydu niye şaşırdıysa? Annesi merakla ağzından çıkacak cümleyle tutuşuyordu. Bekletmeden söze girdi.

"Yok amca, şimdilik öyle bir şey olmayacak kararım kesin" Dedi net tavrıyla, çayından bir yudum aldı.

"Sen yinede kesin konuşma Mert'im, belli mi olur kader hiç ummadığın zamanda karşına çıkartır, biz senin mutlu olmanı istiyoruz."

"Biliyorum amca sağolun varolun"

Annesi Gül Ayşe de oğlunun evlenip yuva kurmasını istiyordu, hayatında birisinin olmadığını söyleyince biraz üzülmüştü. Yemekten sonra teselli etmek için annesiyle yalnız konuşmak istedi Mert. Gül ayşe bir kaç dakika sonra oğlunun odasına gelmişti, şefkatle sarıldı ona, ardından yatağa oturtup iki eliyle yüzünü kavrayarak konuştu, "Annem, iyimisin? Niye böyle suratın?" Dedi başını eğerek.

"İyiyim oğlum, bir şey yok suratımda" Dedi Gül Ayşe, moralinin bozulduğunu belli etmemeye çalışıyordu.

"Anne hadi ama, sofrada dediklerimden sonra moralin bozuldu biliyorum, ama elbet olacak ben ömrümün sonuna kadar istemiyorum demedim ki" Dedi annesini rahatlatmak adına.

"Biliyorum oğlum, bilmez miyim. Ama artık 20li yaşlarına geldin bir kız arkadaşın olsa fena mı olur? Güzel tatlı yüzlü bir gelinim olsun istiyorum hep, her annenin hayalidir bu, ama bunu görmeden ölürse-"

"Şşş, deme öyle, üzüyorsun beni" Diyerek cümlesini tamamlamasına mani oldu, "Zaten buraya gelmemin sebebi de kabus görmemdi, vicdan azabından korktum annem, sana bir şey olurda göremem diye korktum. Ama bak geldim artık hep senin yanındayım, sen böyle şeyleri düşünüp üzme kendini"

Gül Ayşe rüyayı merak etmişti, Mert anlattı her şeyi, ikisininde gözleri dolmuş, birden pat diye kapının açılmasıyla ortamın büyüsü bozulmuştu.

"Mert.. Pardon istemeden oldu özür dilerim" Dedi Feyza, bilerek yapmıştı bunu.

"Feyza ne yapıyorsun sen? Bu ne hadsizlik!?" Dedi Mert sinirlenerek.