Uzaklardan Yakınlara

5. Bölüm - Telefon Numarası

(Düzenlendi)

~~~
Gördükleri karşısında şok geçirmişti Mert, karşısında o vardı.. Kimdi bu çocuk? Ne istiyordu bu kızdan?

Kızın saçını tutup çekiştiren şerefsize yumruklarıyla daldı, öldüresiye yumruk atıyordu yüzüne, gözü hiçbir şeyi görmüyor, ağzını yüzünü kanatana kadar devam etmişti. En sonunda yere yığıldı. Arkasını döndü, kız duvarın dibine çökmüş yüzünü kapatarak sessizce ağlıyordu. Saçı başı dağılmış, kolları ve bacakları yaralanmıştı, üzülmüştü onun için, adamlarını arayıp bu şerefsizi alıp götürmelerini söyledi, sonra kızın elinden tutup ayağa kaldırdı..

"İyimisin? Geçti artık korkma.." Dedi şefkatle

Ağlayarak titreyen sesiyle cevap verdi, "İyi değilim, korkuyorum.."

"Tamam, artık sana zarar veremez ben buradayım, eve götüreyim seni, pansuman yapılsın yaralarına.."

"Anahtarım yok, t-telaşla çıkınca unutmuşum" Dedi kekeleyerek.

"Hastaneye gidelim, yaran mikrop kapacak.
Hadi gel"

Hastaneye geldiklerinde kız bitkin düşmüştü, pansuman yapıldıktan sonra birde ağrı kesici serum taktılar, o uyumuştu.. gözündeki yaşlar hala kurumamış, yüzündeki korku gitmemişti...
Hemşire odaya gelmişti, hızla ayağa kalktı Mert.

"Nasıl durumu iyimi? İyi olacak mı?" Dedi telaş ve merak içinde kalarak.

"Şuanlık iyi ama derin uykuda, ne zaman uyanır bilmiyoruz, beklemelisiniz"

"Tamam sağolun.." Dedikten sonra beklemeye başladı, yarım saat geçmişti, birden irkilerek korkuyla uyandı kız.

"Burası neresi? Annem nerede?" Dedi Nefes nefese kalarak.

"Sakin ol, hastanedesin. Annenin haberi yok haber vermen lazım"

Telefonunun şifresini açıp Mert'e uzattı, ne yapacağını şaşırmıştı, annesiyle Mert mi konuşacaktı? Ne diyecekti peki? Kızın yüzüne baktığında konuşmaya dermanı olmadığını anlamıştı, aldı telefonu ve aradı, dışarı çıkmıştı.

Telefon açıldıktan sonra Mert konuştu, "Merhaba efendim" Dedi ne tepki alacağını bilmeden.

"Merhaba, siz kimsiniz? Kızım nerede?"

"Kızınız hastanede, iyi şuan merak etmeyin, haber vermek için aradım"

Annesi korkmuştu, hastanenin adını söyledi Mert, ardından kapatıp içeriye girdi, kız yine uykuya dalmıştı. 10 dakika sonra ailesi gelmişlerdi.

"Kızım Mina, iyimisin yavrum, geldim ben senin yanındayım korkma güzel kızım.." Dedi yatağın ucuna oturarak, babası da aynı tepkiyi vermişti.

"İsmi Mina'ydı demek.. tıpkı kendisi gibi güzel bir ismi vardı. Mina..." Diye mırıldandı Mert kendi kendine.

Mert aileyi rahat bırakmak adına odadan dışarıya çıktı, annesiyle babası kızlarının başında biraz durduktan sonra yanına gelmişlerdi.

"Sana ne kadar teşekkür etsek azdır oğlum.. kızımızın hayatını kurtardın, eksik olma." Demişti babası.

"Kim olsaydı aynısını yapardı, ben görevimi yaptım" Dedi Mert gururla.

"Allah razı olsun senden, olay nasıl oldu
biliyor musun?"

"Çocuğun biri saldırmaya kalkmış, neyseki zamanında yetiştim, merak etmeyin bir daha aynısını yapamaz"

Babası elini omzuna atmış onaylarcasına teşekkür etmişti. Ardından Mina annesini çağırdı, içeri girip çıktıktan sonra Mert'e dönerek konuştu annesi.