Yaralarını Ben Sarayım

1.5

Selim gönlü el vermese de Selin'i bırakıp Melisa'nın yanına ilerledi. Onu kendisinin davet ettiği yabancı bir ortamda uzun süre yalnız bırakmak istemiyordu.

Ağaçların arasında oluşan kuytu bölgede bekleyen Melisa'nın birkaç adım ötesinde durdu.

"Bir sorun mu var Melisa?" Genç kadının tedirgin ifadesi canını sıkmıştı.

"Evet, var." dediğinde endişeyle kaşlarını kaldırdı.

"Sare. Selim, onu babasız büyütmek.. Çok zor." Selim, zihninde canlanan gerçekliğiyle sessiz kaldı.

"Sen elinden geldiğince yanında oluyorsun evet ama eve geldiğinde hissettiği yalnızlık.." Selim'e doğru ilerleyip aralarındaki mesafeyi minimuma indirdi, elini koluna yerleştirip okşadı.

"Bunu senden isteyemem, biliyorum." dediğinde Selim'in kafasında şimşekler çakmıştı. Öfkelense de devamını getirmesini bekledi.

"Babasız büyümenin ne kadar zor olduğunu en iyi sen bilirsin Selim, Sare'nin sana ne kadar bağlı olduğunu da.. Seni babası bilir o. Biz, yani.. Sare için.." Sesindeki samimiyetten uzak tını Selim'i tiksindirmişti. Aniden geri çekilip elini havaya kaldırdı.

"Sakın Melisa, sakın devamını getirme." dedi sert ses tonuyla. Melisa bu ani çıkışla irkildi. Buna rağmen büyük bir umursamazlıkla ısrar etti.

"Ama sen de babasız-"

"Kes sesini!" Gözleri dehşet verici şekilde büyümüş, teni kıpkırmızı kesilmişti. Bağırmasıyla boynundaki damarlar belirginleşmek bir yana, patlayacak raddeye gelmişti.

"Benim annem de bizi babasız bir şekilde büyüttü, ama hiçbir zaman seninki gibi aşağılık bir hareket sergilemedi. Sana gerçekten inanamıyorum. Bir daha sakın bu konuyu ağzına bile almayacaksın. Olmamış gibi davranacağım, bir daha sakın Melisa, sakın." İyice geriye çekilip kendini sakinleştirmeye çalıştı, yanlış bir hareket sergilemek istemiyordu.

"Ne yapıyorsam Sare için yapıyorum ben! Onun iyiliği için yapıyorum!" diye bir kez daha yükseldiğinde Melisa, Selim sakin kalmakta iyice zorlandı.

"Senin, Sare için yapacağın tek iyi şey her zaman yaptığının aksine ona iyi bir anne olmak Melisa. Psikolojin iyi değil o bu şu dedik ama, sen ona hiç iyi davranmıyorsun. Annesi değil de düşmanı gibisin. Ona baba bulmaya.." öfkeli bir nefes verdi. "Ona baba bulmaya çalışmak yerine, sahip olduğunu iyileştirmeye çalış. İyi bir annesi olsun."

Son günlerde iyice fark etmişti, Melisa Sare'ye kötü davranıyordu. Sare içten içe annesinden korkuyordu, Selim'in bunu anlaması için ciddi bir çaba sarf etmesine gerek yoktu. Her şey apaçık ortadaydı.

"Ama Selim.. O kız yüzünden mi? O kız yüzünden mi görmüyorsun beni, sana olan ilgimi? O yüzden mi fark etmiyorsun beni?"

"Yeter artık! Sen o canı güzel adama ihanet edecek olsan da, ben kardeşime yapmam bunu. Sen bana canımın emanetisin, bunu hiç düşünemiyor musun? Ne Selin ne de sen, hiçbir şey beni emanete yan gözle bakmaya itemez. Sana inanamıyorum ya, ben sana gerçekten inanamıyorum Melisa. Daha fazla saçmalayıp da Resul'ümün kemiklerini sızlatma. Yazık.."

Melisa'nın böyle sözler söylemesi Selim'i rahatsız ettiği gibi hem üzmüş hem de sinirden küplere binmesine sebep olmuştu. Önceden böyle biri değildi, yoksa onu yanlış mı tanımıştı? Kafası karışırken Melisa'nın hislerine mahal verip vermediği konusunda şüpheye düşüp kendini Resul'e karşı mahçup hissetti. Bunlar, bu söyledikleri, bunları şu an, Selin burdayken söylemesi.. Hiçbiri akıl kârı değildi.