Chapter 97
ဖြောင်း.....
ခြံဝင်းထဲ၌ ဖြောင်းခနဲရိုက်သံထွက်ပေါ်လာပြီး ရှုံးယို့၏ပါးပေါ်တွင် လက်ငါးချောင်းရာ နီရဲနေသည်။
ရှုံးယို့က ရှေ့ရှိ အမျိုးသမီးအား စကားမဆိုပဲစိုက်ကြည့်နေသည်။
"အပြင်မှာရှိနေတဲ့ သွေးနှောတွေက ဝမ်ရမ်ချင် လက်အောက်က ဆိုတာ ရှင်သိပြီးသားမှတ်လား..."
နန်ရှန့်၏ လှပသော မျက်နှာလေးက ဒေါသကြောင့် သွေးရောင်လွှမ်းနေသည်။
သူမက မူလတွင် ရှန်းဖန့်၌ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝရုန်းသုန်းကားအသံများကြားသောအခါ အထိတ်တလန့်ဖြင့် အိမ်တော်ကို လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အချိန် အနည်းငယ်ကြာမှသာ သူမနားလည်သွားသည်။
ရှုံးယို့က သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
"ဒေါသမထွက်ပါနဲ့...ဒီအိမ်တော်ထဲမှာ အန္တရာယ်မရှိပါဘူး..."
"ကျွန်မက ကျွန်မ မလုံခြုံမှာစိုးရိမ်နေလို့လား..."
နန်ရှန့်က သောက ရောက်နေပုံရသည်။
"ရှင်က သူ့ကို ဒီလိုမျိုးလုပ်ဖို့ တိတ်တိတ်လေး ကူညီနေတယ်ပေါ့... ရှင်က ချီလင်မြို့ရဲ့ တပ်မှူးမဟုတ်ဘူးလား...သွေးနှောတွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက်သတ်ဖြတ်နေတာကို ဒီအတိုင်းပဲကြည့်နေတော့မှာလား..."
ရှုံးယို့၏ အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားသည်။
"မင်းက မြို့ကို ရှုံးစေချင်နေတာပဲ...အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ မပြောနဲ့တော့...အရှုံးပေးနေသရွေ့ အသက်ရှင်နိုင်တယ်လို့ မြို့အရှင်က ပြောထားတယ်...ဘယ်သူက အပြစ်မရှိတဲ့သူတွေကို လက်လွတ်စပယ်သတ်ရဲမှာလဲ..."
နန်ရှန့်က စကားထပ်မဆိုတော့ပေ။ ဘေးသို့ လှည့်ကြည့်ပြီးနောက် တစ်မြို့လုံးကို အပေါ်မှခြုံကြည့်နိုင်သော အိမ်တော်၏ စင်မြင့် နေရာသို့ သူ့အား ဆွဲခေါ်လာသည်။
"မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ဦး..."
ရှုံးယို့ကြည့်လိုက်သောအခါ လမ်းထောင့်တွင်ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို မြင်လိုက်ရသည်။ အထိတ်တလန့်ပြေးနေသော နတ်ဆိုးငယ်လေးများကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သွေးနှောက ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ နတ်ဆိုးငယ်လေးများက တုန်ယင်နေကာ သနားရန် ဒူးထောက်တောင်းပန်နေသည်။
