Dziedzictwo krwi

5

Cieszyłam się, że w końcu powiedziałam mamie o swoich zdolnościach. Była zaskoczona, ale nie była zła. Wręcz przeciwnie, była dumna.

Teraz mogłam trenować swoje zdolności bez obawy, że mama będzie zła. Wiedziałam, że zawsze będzie mnie wspierać, bez względu na to, co.

Mama i ja spędziłyśmy wiele godzin na trenowaniu moich zdolności. Pokazała mi, jak kontrolować ogień, wodę, ziemię i powietrze. Nauczyła mnie też, jak rozmawiać ze zwierzętami.

Im więcej trenowałam, tym potężniejsza się stawałam. Mogłam kontrolować coraz większe żywioły i rozmawiać z coraz większą liczbą zwierząt.

Pewnego dnia mama powiedziała mi, że nadszedł czas, abym zaczęła używać moich zdolności, aby pomagać innym.

Jesteś obdarzona darem - powiedziała. - Musisz używać go, aby czynić dobro na świecie.

Przytaknęłam. Wiedziałam, że miała rację.

Zaczęłam używać moich zdolności, aby pomagać ludziom i zwierzętom w potrzebie. Używałam ognia, aby ogrzać ludzi w zimie. Używałam wody, aby ugasić pożary. Używałam ziemi, aby pomóc rolnikom uprawiać ich pola. Używałam powietrza, aby latać i ratować ludzi z niebezpieczeństwa.

Rozmawiałam ze zwierzętami, aby dowiedzieć się, co im dolega i jak im pomóc. Pomagałam zagubionym zwierzętom znaleźć drogę do domu. Pomagałam rannym zwierzętom wyzdrowieć.

Używałam moich zdolności, aby czynić świat lepszym miejscem. Wiedziałam, że mama byłaby ze mnie dumna.

Pewnego dnia ratowałam kota z drzewa, gdy podeszła do mnie mała dziewczynka.

Wow - powiedziała. - Jesteś niesamowita!

Dzięki - powiedziałam. - Po prostu staram się pomagać innym.

Jesteś bohaterką - powiedziała.

Uśmiechnęłam się.

Nie jestem bohaterką - powiedziałam. - Jestem po prostu kimś, kto chce czynić dobro na świecie.

Dziewczynka uśmiechnęła się z powrotem.

Jesteś dla mnie bohaterką - powiedziała.

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

Wiedziałam, że mama miała rację. Moje zdolności były darem. I zamierzałam używać ich, aby pomagać innym i czynić świat lepszym miejscem.