Dziedzictwo krwi

8

Amelia była też szczęśliwa, że ma taką wspaniałą paczkę przyjaciół. Wiedziała, że może zawsze na nich liczyć.

Następna lekcja była językiem polskim. Nauczycielką była pani Nowak. Pani Nowak była niską, pulchną kobietą z długimi, czarnymi włosami i brązowymi oczami. Wyglądała na surową i wymagającą.

Witam wszystkich - powiedziała pani Nowak. - Nazywam się Nowak i będę waszą nauczycielką języka polskiego w tym roku.

Uczniowie przywitali panią Nowak.

Mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić w tym roku - powiedziała pani Nowak. - A teraz otwórzcie swoje podręczniki na stronie 20.

Uczniowie otworzyli swoje podręczniki i zaczęli czytać. Pani Nowak przeszyła między ławkami i pomagała uczniom, którzy mieli problemy.

Amelia nie była pod takim wrażeniem pani Nowak jak pana Kowalskiego. Pani Nowak była bardzo surowa i wymagająca. Amelia miała wrażenie, że pani Nowak cały czas na nią patrzy.

Lekcja minęła powoli. Kiedy zadzwonił dzwonek, uczniowie spakowali swoje rzeczy i wyszli z klasy.

Amelia spotkała się ze swoją paczką na korytarzu.

Co myślicie o pani Nowak? - zapytała.

Jest straszna! - powiedziała Ada. - Jest bardzo surowa i wymagająca.

Zgadzam się - powiedział Kuba. - Nie lubię jej.

Przyjaciele rozmawiali jeszcze przez chwilę, a potem poszli na następną lekcję.

Amelia nie była zadowolona z lekcji języka polskiego. Nie lubiła pani Nowak. Amelia miała wrażenie, że pani Nowak cały czas na nią patrzy.

Amelia była też trochę zmartwiona. Wiedziała, że pani Nowak będzie wymagającą nauczycielką. Amelia nie była pewna, czy da radę sprostać jej wymaganiom.

Ale Amelia wiedziała, że może zawsze liczyć na swoją paczkę. I to dawało jej poczucie bezpieczeństwa.

Trzecia lekcja była historią. Nauczycielem był pan Wojciechowski. Pan Wojciechowski był wysokim, szczupłym mężczyzną z krótkimi, brązowymi włosami i zielonymi oczami. Wyglądał na miłego i przyjaznego.

Witam wszystkich - powiedział pan Wojciechowski. - Nazywam się Wojciechowski i będę waszym nauczycielem historii w tym roku.

Uczniowie przywitali pana Wojciechowskiego.

Mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić w tym roku - powiedział pan Wojciechowski. - A teraz otwórzcie swoje podręczniki na stronie 30.

Uczniowie otworzyli swoje podręczniki i zaczęli czytać. Pan Wojciechowski przeszedł między ławkami i pomagał uczniom, którzy mieli problemy.

Amelia była pod wrażeniem pana Wojciechowskiego. Był bardzo dobrym nauczycielem. Wyjaśniał wszystko jasno i cierpliwie.

Lekcja minęła szybko. Kiedy zadzwonił dzwonek, uczniowie spakowali swoje rzeczy i wyszli z klasy.

Amelia spotkała się ze swoją paczką na korytarzu.

Co myślicie o panu Wojciechowskim? - zapytała.

Jest świetny! - powiedziała Ada. - Jest bardzo dobrym nauczycielem.

Zgadzam się - powiedział Kuba. - Wydaje się być bardzo miłym człowiekiem.

Przyjaciele rozmawiali jeszcze przez chwilę, a potem poszli na następną lekcję.

Amelia była pewna, że będzie miała świetny rok szkolny.

Po zakończeniu lekcji w szkole Amelia poszła do szatni po swoje rzeczy. Szatnia była pełna uczniów, którzy zmieniali buty i kurtki. Amelia przecisnęła się przez tłum i znalazła swoją szafkę.

Otworzyła szafkę i wyjęła swoje rzeczy. Włożyła kurtkę i buty, a potem spakowała swoje książki do plecaka.

Amelia rozejrzała się po szatni. Jej przyjaciele już poszli. Amelia westchnęła. Była trochę smutna, że musi się z nimi rozstać.

Ale Amelia wiedziała, że jutro znowu ich zobaczy. I to dawało jej poczucie radości.

Amelia wyszła z szatni i poszła na przystanek autobusowy. Czekając na autobus, Amelia rozejrzała się po ulicy. Ulica była pełna ludzi, którzy wracali do domu po pracy lub szkole.

Amelia uśmiechnęła się. Lubiła patrzeć na ludzi. Amelia lubiła obserwować ich twarze i zastanawiać się, dokąd idą i co robią.

Amelia zobaczyła starszą kobietę, która szła powoli chodnikiem. Kobieta miała długie, siwe włosy i laskę. Amelia pomyślała, że kobieta wygląda na samotną.

Amelia podeszła do kobiety i zapytała:
Przepraszam, czy mogę pani pomóc?

Kobieta spojrzała na Amelię i uśmiechnęła się.