Fireflies On Our Skin (BoyXBoy)

Chapter 6

"Kapag di pa titigil ang ulan, dito nalang kayo matulog," suhestyon ng matanda. "Wala si Jeric. Hindi naman kayo mahahatid nitong si Bridget," tiningnan niya ang anak, "baka ma disgrasya pa kayo sa daan."

They were all sitting in front of the table kung saan tanging kandila lang nagbibigay ilaw sa kanila. It was still raining at sinamahan pa ng malakas na hangin. Few sprinkles of rain went inside the room.

"Tawagan nyo nalang kaya ang mga tita nyo. Baka nag-alala na ang mga yun," sabi ni Lani.

The two agreed. Unang tumawag si Kiven sa kanyang tita Tricia. Pagbati palang niya ay nagtanong na agad ito kung nasan ba ba siya. Agad namang nagpaliwanag si Kiven sa sitwasyon at humiling na kapag di patitigil ang ulan ay sa bahay nalang ni lola Marcela siya matutulog. It lasted for seconds pero sumang ayon naman ang kanyang tita. Pagkatapos ay si Lance naman. Kagaya ng kay Kiven, nagpaliwanag din siya sa kanyang tita at pumayag naman itong matulog siya sa ibang bahay.

Malakas pa rin ang ulan. Napagpasasyahan nilang matulog na. Bridget ay natulog sa kwarto nila ng mama na si Marcela kasama si Lani. Habang sina Kiven, Lance, at Frank ay matutulog sa katabing kwarto. Kwarto raw ito ng manganay na anak ni Marcela. Tig iisang kandela sa isang kwarto.

Binuksa nila ang pinto ng kwarto at unang pumasok si Frank na ang tanging may dala ng kandila. Nang makasapok si Kiven ay agad niyang in-on ang flashlight at nilibot ang tingin sa silid. Simple lang ito, medyo maluwag at wala gaanong bagay. May malaking kabinet ito sa sulok at sa tabi ay mayroong lamesang gawa sa kahoy. Sa tapat ng bintana ay naroon naka pwesto ang puting kama. May mga unan sa ibabaw nito at kumot.

Naglakad si Frank patungo sa kama at umupo. "Mukhang siksikan tayo nito." Humikab siya at nagpakawala ng ngiti. "Teka lang," he said as he stood up. Lumuhod siya at tila may hinahanap sa ilalim ng kama.

Pagkatapos ay bumalik siya sa pagtayo. "Wait lang ha, babalik ako," sabi niya sa dalawa at nagtungo sa pintuan. Sinundan naman siya ng tingin ng dalawa. Tumawa ito. "Wag kayong mag-alala, walang multo dito," he said at umalis dala ang kandila.

Natawa naman ang dalawang naiwan. Tanging flashlight lang ng keypad ni Kiven ang nagsisilbing ilaw sa silid. Patuloy parin ang magbuhos ng ulan. Lumapit si Lance sa kama at umupo, na siya ring ginawa ni Kiven. Tumabi ito kay Lance. They stared at each other.

Lance opened his mouth. "Buti na lang at di tayo pinagalitan." He layed his back on the bed. He eyed the ceiling and let out a sigh. "Sarap matulog ng ganitong panahon." He smiled at tumingin ulit kay Kiven.

Kiven nodded. "Kaya nga," he said and pushed his back on the bed beside Lance. The wind blown the curtain near them. It sent shivers to their bodies.

Tumayo si Kiven at lumapit sa bintana para isara, he stopped when he noticed something. Mula sa kanyang pwesto ay kita ang isang puno. It was huge, nilibot niya ang flashlight sa mayabong na dahon nito at may nakita siyang grupo ng mga ibong naka pagtatago sa sanga. He smiled sadly as the rain kept pouring to their already wet bodies.

Sinara niya ang bintana at bumalik ulit sa paghiga. Habang nakahiga, inilibot ni Kiven ang flashlight sa buong silid. From the ceiling, cabinet, small table, door, and he stopped as the flashlight spotted a picture, no, it was a painting. A sunflower was positioned at the center of the canvas. Kiven stared so did Lance. The painting was simple yet gorgeous.

"So kailan ko makikita mga drawings mo?" asked Lance.

Kiven turned his head and stopped when their eyes met. He swallowed. "Bukas na, Lance. Gabi na kasi." He chuckled and turned his head back to the painting. He heard him laugh

"Ang damot mo." Tumalikod si Lance sa kanya. "Kapag may drawings ako, wag kang titingin ha."

Kiven bursted a laugh. "Ang oa mo, parang bata naman 'to." Humarap siya kay Lance at kinalabit ang kanyang balikat pero nagmatigas pa rin ito. From Lance's shoulder, his hand traveled down to his side. Agad namang napareact si Lance ka ginawa ni Kiven.

"Huwag dyan, Kiven," sabi ni Lance habang pumipigil sa pagtawa.

"Eh saan ba?"

Red and orange light lit the place. Their attention went to the guy who entered the room, Frank. Hawak ng kaliwang kamay niya ang kandila habang sa kanan naman ay puting kumot at isang banig. He placed the candle on the table at lumapit sa higaan. Nilatag niya ang banig sa sahig.

"Hindi pa ba kayo matutulog?" He stared at them. He grabbed one of the pillows on the bed. "Kasi ako matutulog na." He laughed and gave them a thumbs up.

"Mamatulog na rin po kami," Lance said.

"Sige," tipid na sagot ni Frank. He was already on the mat. He must've been tired. "Kayo na lang ang magpatay ng kandila?"

"Sige po, kuya," said Lance.

Kiven reached for a pillow above his head, bagay na ginawa rin ni Lance. Hindi pa rin tumitila ang ulan at di pa rin bumabalik ang kuryente. Magkaharap ang dalawa, tanging kandila lang ang nagbibigay ilaw sa kwarto but Kiven could still see Lance's face.

"Hindi ka pa ba matutulog?" Lance asked as reached for the blanket above their heads. Binalot niya ang kumot sa kanilang katawan.

"Hindi ko alam... hindi pa ako makatulog eh." Inayos ni Kiven ang kanyang posisyon, naka tihaya ito at naka tingin sa kisame but he could clearly see Lance still facing him. He contained his self.

"Baka maka tulong to." Lance pulled something out of his pocket. It was his phone. Binuksan niya ito and the light from the phone slightly scattered around the two of them. Seconds later, a sound came out from the phone.

Humarap si Kiven kay Lance at pinokus ang atensyon sa cellphone. Lance placed it between them. It was the same song that they sung before the light went out. Hininaan ni Lance ang kanta, ayaw niyang ma istorbo ang ibang tao sa bahay. Sapat lang ang ingay para sa kanilang dalawa.

Bumagay ang kanta sa sitwasyon nila as the rain still kept pouring. They were focused on the song and to each other. The song ended. Another song reached their ears, which was also made by the same band. They were banging their heads slowly. They smiled. Paminsan minsan ay sumasabay sila sa kanta.

Natapos ang kanta at napalitan ito ng bago. Naging ganun ang sitwasyon hanggang sa biglang unti unting humihina ang apoy ng kandila at agad na naglaho. The room went dark. Kiven heard Lance yawned. Napahikab naman siya.

"Matulog na tayo," Lance gently said. "Good night, Kiven."

"Good night, Lance."

He felt heat on his body and wished that Lance could not see his face. He shut his eyes and went to sleep with a fast beating heart.