Nasıl anlatılırdı ki böyle bir şey? Aklını kaçırmak üzereydi. Uzun zamandır hissetmediği korku her bir yanını sarmıştı. Üstelik artık sadece kendisi için de değil, Umut içinde endişeleniyordu. Bu işin sonunda canından olmayı geçmiş onun yüzünden birine bir şey olursa korkusu sarmıştı dört bir yanını.
"Bihter artık her şeyi anlat!"
"Ben nasıl anlatacağımı bilmiyorum," derken gözyaşları yanaklarından tekrar süzülmeye başlamıştı. Etrafındaki herkes ona şaşkın bir şekilde bakıyordu. Onun hiç ağlayabileceğini düşünmemişlerdi büyük ihtimal. Hep güçlü tarafını görmüşlerdi. Aslında içinde küçük, savunmasız bir kız çocuğu olduğundan bihaberdi herkes.
"Neler oluyor burada?" diye odaya giren Umut ile ağlaması biraz daha şiddetlendi. Her şey iyiden birbirine girmiş durumdaydı. Umut'a kimse cevap vermeyince yanına geldi ve "Bihter neler oluyor? Niye ağlıyorsun?" diye sordu.
"Bizde onu merak ediyoruz," diyen Yavuz sert bir şekilde Bihter'e bakmaya devam ediyordu.
"Anlamadım?" diyen Umut şaşkındı.
"Bende anlamadım. Az önce Gamze geldi senin yüzünden buradan gitmek istedi şimdi de Bihter... Hale sende gelecek misin biraz sonra yoksa?"
Hale elinde kolonya şaşkın bir şekilde onlara bakıyordu. Konuşamayacak kadar şaşırmış olduğu belliydi.
"Ne diyorsun Yavuz?" diyen Umut direkt olarak Yavuz' a döndü.
"Senin aşk hayatın işimizin içine etmeye başladı diyorum."
"Benle ne alakası var?"
"Ya sen benimle kafa mı buluyorsun? Aynı anda iki kadını idare ediyorsun ve sonra bu kadınlar birbirinin farkına vararak gitmek istiyorlar. Sence kiminle alakalı bu? Üstelik bu iki kadında bizim şirketimiz için önemli olan iki kadın."
"Yavuz saçmalamaya başladın..." demişti ki Savaş girdi araya.
"Bu sefer saçmalayan sen oldun Umut. Sana özel hayatında kimse karışamaz. Ama sen özel hayatını iş yerimizin ortasına attın ve şu an bulunduğumuz durum ortada."
"Yeter!" diye araya girdi Behiye. Burada daha fazla zaman kaybedemezdi. "Benim gitmemin Umut ile hiçbir alakası yok. Yani onun yüzünden gitmiyorum. Gitmek zorunda olduğum için gidiyorum."
"Hiçbir yere gitmiyorsun!" diyen Yavuz artık bağırmaya başlamıştı." Az önce söylediklerini açıklamadan hiçbir yere gidemezsin."
"Lütfen..."
"Şimdiye kadar konuşsaydın çekip giderdin," dedi Yavuz aynı sertlikle.
Anlatmaktan başka şansı yoktu. Kendini sakin tutmaya çalıştı. "Ben aslen Mardinliyim demiştim size..." dedi ve kesik bir nefes çekti ciğerlerine. "Ortaokulu bitirdiğimde babam beni okula göndermedi. Birkaç yıla evleneceğimi o yüzden ev işi öğrenmem gerektiğini söyledi. Sonra babamın uzaktan çok sevdiği ve hayır diyemeyeceği bir akrabası geldi. Onun kayınvalidesi yatalaktı ve bir bakıcı aranıyordu. Ben hemen gönüllü oldum. Babam karşı çıktı, aynı şekilde annemde. Ama adam iyi para verince kabul ettiler. O ara abim de kız kaçırmıştı ve düğün parası lazımdı. Ben ise daha çocuk yaşında bir adamla evlenmektense yaşlı bir kadına bakmayı tercih ettim..."
Sustu. Anlatırken adeta her şeyi tekrar yaşıyordu. Hayatının bu kısmını beyninde yok etmişti adeta. Hatırlamayacaktı ve bir daha memleketine dönmeyecekti. Böyle düşünüyordu. Her şeyi planlamıştı ama işte kalbine engel olamamıştı.
"Sonra o adamla Bursa'ya gittim. Kayınvalidesi, Hatice Hanım gerçekten yatalak bir kadındı. Ben o kadına beş yıl baktım. O arada liseyi bitirdim dışarıdan ve üniversite kazandım Bursa da. Hatice Hanım'ın kızı Nedime annem ile çok samimi olduk. Beni oraya götüren Nedime annemin eşiydi ve Hatice Hanım ölmeden birkaç ay önce kalp krizinden ölmüştü. Peşinde Hatice Hanım da ölünce ben korkudan ağlamaya başlamıştım. Çünkü beni geri göndereceklerdi. Ama öyle olmadı. Nedime annem bana sahip çıktı ve babamla konuşarak Hatice Hanım'a bakmaya devam ettiğini söyledi. Hala da öyle biliyorlardı. Onlara para göndermeye devam ediyordum. Üstelik bu para sürekli artan bir miktardı. Bu şekilde tam yaşamaya devam ettim. On dört yaşında çıktığım ailemin evine şimdi otuz yaşında geri döneceğim."
