Aşk... Başlı başına büyülü bir kelime. Yanına başka hiçbir şeyin yakışmadı bir kelime. Tıpkı Gamze'nin de yanına kimsenin yakışmadığı gibi. Buradaki tek fark Gamze büyülü falan değildi. Sadece güzel değildi. Ve bu dünya sadece güzellerin ve zayıfların dünyasıydı. Gamze bu dünyanın standartlarına göre balık etli hatta bazılarına göre fazlasıyla kilolu bile oluyordu. Önceden buna takılmazdı. Çünkü aşk'ın varlığını sadece kitaplardan bilirdi. Kitap karakterlerinin yaşadığı aşkı alkışlar ve heyecanla okurdu. Nereden bilebilirdi ki âşık olacağını? Bir yıldır orada çalışıyordu. Bir yıldır o beş adamla bir aradaydı. Hatta onun patronları olması dışında bir tanesi arkadaşının eşi de olmuştu. Her şey normal gidiyordu. O bir çalışan onlarda patrondu. Hoş hala biri hariç hepsi patronu. Ama o bir tanesi... İşte o en olmayacak kişiydi. Asla onunla bir şansı olmazdı. Çünkü onun etrafındaki kızlar gibi değildi o. Farklıydı. Her zaman farklıydı ama o adamın etrafındaki kızların yanında esamesi okunmazdı. Kendini bir an önce toparlaması gerekti. Hayatını bunca yıl boyunca bir ezik gibi yaşamıştı. Silik bir karakter olarak var olmuştu her zaman. Tam bir yıl önce bu şirket ona bir şans vermişti. Bu şans eseri iyi bir hayatı ve iyi bir kariyer özgeçmişi oluşuyordu. Bunların hepsini aptal bir aşk yüzünden silip atamazdı. Bir daha böyle bir şansı olmazdı. Bunu kendine ve yıllardır harcadığı emeklerine yapamazdı. Üstelik olmayacak bir adam için. Onun aklından bile geçmezdi ki... Onun varlığından bile haberi olup olmadığından emin değildi. Zaten arada bir görüyordu. Onda da ya selam veriyordu ya da görmezden geliyordu onu. Bu herkes için en iyisiydi. Zaten her şey yaptığı bu rutinden vazgeçince olmamış mıydı? Gamze yine her zamanki gibi işiyle ilgilenirken o gelmişti. Arada bir gelirdi zaten ve genelde de direkt olarak odasına ya da Yavuz Bey'in odasına geçerdi. Ama bu sefer öyle olmamıştı. Tam olarak onun masasının önünde durmuştu ve "Günaydın," demişti. Gamze ilk başta şaşkınlıkla etrafına bakınsa da kendine söylediğini anlayınca "Günaydın," dedi. Sonra ona âşık olmasına sebep olan o kelimeleri söylemişti.
"Bugün çok güzel görünüyorsun..."
Bunu bir ömür boyu unutmayacağından emindi. Unutmak istese de unutamayacaktı. Hayatında ilk defa bir erkek ona güzel göründüğünü söylemişti ve kahretsin ki Gamze tam bir aptal gibi ona âşık olmuştu. Gerçekten bu kadar ezik miydi? Kalbi bu kadar mı sevgiye muhtaçtı da zampara bir adama âşık olmuştu? Umut Bey bu hayatta âşık olunmaması gerekenler listesinde baş sıralarda yer alırdı. Hatta baş sırada Yavuz Bey ile kapışırdı. Ama Gamze ye kalsa Umut'a âşık olmaktansa Yavuz'u tercih ederdi. Yavuz acımasızdı. Kalbini kırar onu hayatından defederdi ama Umut öyle değildi. Umut anladığı anda onunla oynardı. Kalbiyle oynardı ve Gamze de bunu bildiği halde bir aptal gibi ondan gidemezdi. Sonra kalbi, hayalleri kırılmış bir halde kendi isteğiyle onun hayatından çıkardı ve bu daha fazla canını yakardı.
Kendini toparlaması gerekti. Her şey bir cuma günü mesai çıkışına yakın başlamıştı. Bugün Pazartesiydi. Yeni bir gündü artık. Kendine aşk acısı çekmek için iki koca gün vermişti. Şimdi bitirmeliydi bunu. Zaten onu görmeyecekti. Arada bir görecekti. O zamanlarda da görmezden gelmeye çalışmalıydı. Hem büyük ihtimal Umut da onu görmezden gelecekti. Cuma günün ki olay tamamen bir rastlantıydı. Umut öylesine onunla konuşmuştu. Bunun altında bir anlam aramamalıydı. Ona tutulmuş olan kalbine bunu anlatması gerekti.
Ofise girdiğinde üzerindeki kabanı çıkardı. İlk girdiğinde normal bir sekreter maaşı alırken bir ay önce Yavuz Bey onun maaşını neredeyse iki katına çıkarmıştı. Ve ondan çok memnun olduklarını söylemişti. Maaşı artmasa da o sözleri duymak yeterdi Gamze'ye ama tabi maaşı artınca da mutlu olmadı değildi. Bu sayede her zaman hayalini kurduğu mağazalardan kıyafetler almaya başlamıştı. Üzerinde buz mavisi bir kazak ve altında beyaz kumaş pantolonu vardı. Sarı saçlarını ensesinde topuz yapmıştı. Bu şekilde yüzü daha gergin göründüğü için biraz daha zayıf göründüğünü düşünüyordu.
